مجموعه اشعار آنا آخماتووا

[رازآفرین]

در شعر تو روح من است که سرگردان است
آتشی برپاست که نه فراموشی
و نه وحشت می‌ تواند بر آن چیره شود
​

 

[رازآفرین]

عشق رازناک تو فریادی از درد در گلو می‌ نهد
رنگ از رخسارم می‌ برد و تاب از زانوانم
دیگر ترانه‌ ای برایم نخوان
بیش از این مرا فریب نده
پنجه‌ ات را خشمناک‌ تر از همیشه
بر سی*ن*ه مسلول من فرو کن
تا خون از گلویم بر بسترم ریزد
تا مرگ برای همیشه
زهر نفرین شده را از دلم بزداید​

 

[رازآفرین]

و گویی چشمانش شعله‌ های آتش بودند
که تا صبحگاه
با من پرواز می‌ کردند
و من در نیافتم
این چشمان عجیب‌ رنگ چه‌ اند؟​

 

[رازآفرین]

اکنون بالش از هر دو روی داغ است
شمع دیگری
می‌ میرد، کلاغ‌ ها فریاد می‌ کشند
آنجا بی‌ سرانجام
همه شب هیچ نخوابیدم
خیلی دیر است به خواب بیندیشم
چه سفیدی بی‌ تابانه‌ ای
در ژرفای سفید پرده
سلام ای‌ بامداد​

 

[رازآفرین]

طلا رنگ می بازد
مرمر خاک می شود
فولاد زنگ می زند
نابودی با همه چیزی است در این جهان
تنها اندوه است که پایدار است​

 

[رازآفرین]

تو همواره اسرار آمیزی و غافلگیر کننده
و با هر روزی که می‌ گذرد مرا بیشتر اسیر می‌ کنی
اما ای دوست جدی من
احساس من به تو
نبرد آتش و آهن است
باز میداری مرا از سرودن و خندیدن
از دعا کردن در کلیسا
اما تنها ترس من
از دست دادن عشق توست
و دیگر هیچ چیز اهمیتی ندارد
نه آوازی نه ترانه‌ ای
و من روز از پس روز
چون بیگانه‌ ای در آسمان و زمین زندگی می‌ کنم
گوئی تو راه روحم رابه بهشت و دوزخ بسته‌ ای​

 

[رازآفرین]

اگر تو موسیقی بودی
بی وقفه به تو گوش می‌ سپردم
و اندوهم به شادی بدل می‌ شد​

 

[رازآفرین]

بیا و سراغی از من بگیر
می‌ دانم باید جائی در این نزدیکی‌ ها باشی
بیا که تنهای تنهایم
در حسرت صدای بال کبوتر پیام
جائی می‌ روم که دیگر به چیزی نیاز ندارم
جائی که عزیزترین همراهم سایه‌ ای است
فقط بادی از میان درختان باغ زوزه می‌ کشد
و گور در یک قدمی‌ ست
اکنون از دنیا و هرچه در اوس تچه مانده برایم؟
تنها نان روزانه و کلام یک نفر
انسانی و آشنا و آواز چکاوک بر فراز سرم​

 

[رازآفرین]

آن ها مى گويند بيش از اين نمى توان نزديک بود
بيش از اين نمى توان عشق ورزيد
و من مثل سايه كه بخواهد از تن جدا شود
مثل تن كه بخواهد از جان جدا شود
مى خواهم كه از ياد بروم​

 

[رازآفرین]

و اینک پاییز رسید پررنگ و میوه
چه دیر پا بود انتظار من
پانزده بهار سراسر شادکامی
زمین را در آغوش کشیدم
و هرگز از آن جدا نشدم
تا پاییز راز خفت خود را
در جانم زمزمه کرد​