مجموعه اشعار احمد رضا احمدی

[DELARAM]

شفای من
سال‌های پیش در یک غروب پاییزی
در خیابانی که سرانجام دانستم انتها ندارد،گم شد
مادرم در ایوان
وقوع خوشبختی را برای ما دو تن
من و مادرم
حدس زده بود
پاییز آمیخته به سایه و روشن ابر
به خانه‌ی ما سقوط کرد
از هفته‌ی پیش
صدای برگ‌ها را شنیده بودیم
آمیخته به ابر بودم
زبانم لکنت داشت
قدر و منزلت اندوه را می‌دانستم

 

[DELARAM]

پس
هنگامی که گریه هم بر من عارض شد
قدر گریه را هم دانستم
همسایه‌ها
به من گفتند: اندوه به تو لطف داشته‌ است
که در ماه اسفند به سراغ تو آمده است

مادرم
در نخستین روز ماه اسفند وفات یافت
هیچ روزی از اسفندهای عمر
برای من آن‌قدر عتیقه نبود
مادرم گریسته بود
مادرم از درد رها شده بود
در کوچه‌های ژرف او را تشیع کردیم
آن‌گاه
از آسمان بر سر ما هزاران پرنده نازل شد
پرندگان زنبق‌های ارزانی بودند
که از هول و وحشت ما از مرگ
گاه تا غروب آفتاب در کوچه می‌ماندند.

 

[DELARAM]

بسیار زیسته‌ام
تمام شب برادرم بال گسترد
امید پرواز داشت
نمی‌خواست بیاد آورد
که انسان است و بال ندارد
پس
ترسان
از بام به کوچه رفت
ما دیگر برادرم را ندیدیم
هم‌چنان که دیگر مادرم را هم ندیدیم
دیگر از فراز بام از صبح تا شام
مهاجران را می‌دیدیم
که عکس‌های جوانی را می‌سوختند
تا از سرما به خوابی ابدی فرو نروند.

 

[DELARAM]

عصرها
ما گاهی صدای سوت قطار را می‌شنیدیم
گاهی از زنبق‌های پژمرده یاد می‌کردیم
که پرنده شدند
و سپس پژمرده شدند
گاهی زنانی را می‌دیدیم
که از دفن شوهران بازگشته بودند
آنها را زنان دیگر
محاصره می‌کردند و از آنها مدام
می‌پرسیدند که شوهران در هنگام
مرگ چه پرنده‌ای را صدا می‌کردند.
عزیز دل
پس بگذار ما گلدان‌ها را آب بدهیم.

با دیدگان آمیخته به اشک
برای هواخوری به کوچه‌ها برویم
اتاق‌ها را دوباره رنگ سفید بزنیم.

 

[DELARAM]

عزیز من حوصله کن
شاید معجزه‌ای رخ دهد
اتاق‌ها خود به خود سفید شوند.

نازنین من می‌دانی که من و تو
بسیار فقیر هستیم.
هراسان و تنها
از این کوچه به آن خیابان می‌رویم.

این وصیت نیست
لبخند را دوست دارم
من بسیار گریسته‌ام
سرانجام
بوته‌های اطلسی گل می‌دهد.

 

[DELARAM]

«شهری فریاد می‌زند»
شهری فریاد می‌زند:
آری
کبوتری تنها
به کنار برج کهنه می‌رسد
می‌گوید:
نه.
بهار، از تنهایی، زبانی دیگر دارد
گل ساعت
مرگ روزها و اطلسی ها را
می‌گوید
این آواز را چگونه به شهر رسانیم؟
که آواز
در پشت دروازه‌های گمان
خواهد مرد

 

[DELARAM]

تو با خواب به شهر درآ
تا آواز در چشمانت مخفی باشد.
ما که از دیروز گرم اتاق‌های استوایی آمده‌ایم
قرارمان
در آوازهای صبح است.

 

[DELARAM]

« نشانی خانه خویش را گم کردیم»
نشانی خانه خویش را گم کرده‌ایم
لطف بنفشه را می‌دانیم
اما دیگر بنفشه را هم نگاه نمی‌کنیم
ما نمی‌دانیم
شاید در کنار بنفشه
دشنه‌ای را به خاک سپرده باشند
باید گریست
باید خاموش و تار
به پایان هفته خیره شد

 

[DELARAM]

شاید باران
ما
من و تو
چتر را در یک روز بارانی
در یک مغازه که به تماشای
گلهای مصنوعی
رفته بودیم
گم کردیم

 

[DELARAM]

«گاهی برای ادامه روزهای تو»
به تو گفته بودیم:
گاهی برای ادامه‌ی روزهای تو
سکوت کردیم
هر جا باران بارید
ما در کنارت ایستاده‌ایم
و برای مرگ و تاریکی که به دنبال تو بودند
گلی پرتاب کردیم
که تو را از یاد ببرند