مجموعه اشعار احمد رضا احمدی

[DELARAM]

به تو گفته بودیم:
درختان در تنهایی می‌رویند
و در باد نابود می‌شوند
اکنون پیری ما را احاطه کرده است
و مرگ آماده است هر لحظه ما را تصرف کند.
یک بار دیگر برای همیشه نامت را به ما بگو
بگو هنوز باران می‌بارد
و تو هنوز راه رفتن در باران را
دوست داری

 

[DELARAM]

«من در همین جا ساکن هستم»
مرا پیش نرانید
من در همین جا ساکن هستم
راضی هستم
دهشت از شب ندارم
پا را از خانه بیرون نمی گذارم
حدس هیچ خوشبختی ندارم
همه ی آنانی که بر جنازه ی تو
گریه می کردند
اکنون در این جهان نیستند
همه ی آنانی که به چمدان هایشان
در ایستگاه قطار
تکیه داده بودند
اکنون در این جهان

 

[DELARAM]

ما هستیم
با کوله باری از درد و رویای دفن شده
در ما
در زیر درختان قدم
می زنیم
که خورشید را
در برگ ها مخفی کنیم
مرا پیش نرانید
من در همین جا ساکن
هستم

 

[DELARAM]

«زیباترین قول تو این است»
زیباترین قول تو این است
که هرگز باز نخواهی آمد.
زاده‌ی قول تو هستم
در غبار
پس می‌دانم
که رنج در خانه است
در انتهای پله‌ها خانه دارد
تنها انزوای من است
که در باران مرا شکر می‌کند
که تا صبح فردا
زنده هستم
چرا

 

[DELARAM]

تمام هفته را با پاروی شکسته
در خانه ماندم
خانه کوچک بود
در خلوتی خانه
از میان همه‌ی عادت‌ها
و سوگندها
فقط ترا صدا کردم.
زیباترین قول تو این است
که هرگز باز نخواهی آمد

 

[DELARAM]

«پلک می زدم باغ در آتش می سوخت»
پلک می زدم
باغ در آتش می سوخت
مرگ من
برای ادامه ی باغ کافی نبود
پس من آواز خواندم
سکوت کردم
من و گندم آموخته بودیم
که در فقر سکوت کنیم

 

[DELARAM]

رو به روی من سه شمع افروختند
من نمی توانستم
در حریق باغ و مرگ گندم
این سه شمع را جواب گویم
ما در این کوچه
با این سه شمع عمر باخته بودیم
می گفتند:
در انتهای باغ در کنار حریق
سه جغد ما را نظاره می کنند
سه شمع را خاموش کردیم
جغدها پرواز کردند
هندوانه در بشقاب بود

 

[DELARAM]

«دیگر اجازه ورود نمی‌خواست»
دیگر اجازه ورود نمی خواست
آرام و مستقیم وارد اتاق شد
به کسی سلام نکرد
آرام روی صندلی
نشست
کسی هم از میوه هایی که در اتاق بود
تعارفش نکرد
با یک مداد پاک کن
که همراه داشت
می خواست
همه چیز جهان را پاک کند
حتی اتاق را
حتی ساکنان اتاق را
به سوی چراغ سقفی
که روشن بود
رفت

 

[DELARAM]

که چراغ سقفی را
با مداد پاک کن پاک کند
مردمانی که در اتاق بودند
و سوگوار بودند
مانع اش شدند
از اتاق بیرون رفت
درخت های
خانه سوگواران را
با مداد پاک کن پاک کرد
کسی در حیاط خانه سوگواران نبود
که مانع اش شود
به کوچه رفت کوچه را با مداد پاک کن
پاک نکرد
باید از کوچه به خیابان
میرسید
اما
در خیابان
تمام اتوبوسها را
با مداد پاک کن
پاک کرد

 

[DELARAM]

«زیباترین قول تو این است»
زیباترین قول تو این است
که هرگز باز نخواهی آمد.
زاده‌ی قول تو هستم
در غبار
پس می‌دانم
که رنج در خانه است
در انتهای پله‌ها خانه دارد
تنها انزوای من است
که در باران مرا شکر می‌کند
که تا صبح فردا
زنده هستم
چرا