مجموعه اشعار ادیب برومند

[(:Shaparak]

تو چون ماهی و دیگران اختراند
زبان دری از تو نیرو گرفت
وزین رو جهان را زهرسو گرفت
تو دادی به هر واژه اش آب ورنگ
بهایش فزودی به مقدار و سنگ
بسی واژه کز یادها رفته بود

 

[(:Shaparak]

دل از تاب مهجوریش تفته بود
کشیدیش بیرون زهرگوشه ای
ز اندیشه بخشیدیش توشه ای
به سلک سخن خوش درآوردیش
به خرگاهِ کیوان برآوردیش
زآمیزه ی واژه های دری

 

[(:Shaparak]

قرین ساختی زهره با مشتری
عروس سخن از تو با فر و زیب
به هرهفت آرایه شد دلفریب
نگارین هنر از تو زیبنده گشت
زجادوی کلکت فریبنده گشت
زهرکس که سازِ سخن برگرفت

 

[(:Shaparak]

سرودِ تو آهنگ برتر گرفت
زهرگفته کان بس دلاویزتر
سخنهای تو رامش انگیزتر
خرد مسند آرای ایوان تو است
هنر بنده ی سر به فرمان تو است
تو چون سردهی پهلوانی سرود

 

[(:Shaparak]

به شور اندرآری زتن تاروپود
تویی آن جهان پهلوان سخن
که نازد به نامت جهان سخن
بشر را تو در بند آسایشی
رهاننده ازچنگ آلایشی

 

[(:Shaparak]

تو را بس نظر داشت برمردمی ست
گریزایی از شیوه ی کژدمی ست
شرف را یکی مرد آزرمگین
جهان چون تو کی دید با داد ودین
گراستادی آرایش جنگ را

 

[(:Shaparak]

زصلح است کز دل بری زنگ را
جهان بینی و حکمت آمیختی
به آوندِ[۱] علم و خرد ریختی
به خوان برنهادی گوارا خورش
که یابد از او جان و دل پرورش

 

[(:Shaparak]

ز رستم یلی ساختی یکه‌تاز
جوانمرد و خوش خوی ومردم نواز
هرآن چیزکِت بد خوشایند ونغز
نمودی درآن گردِ بیدار مغز
چو شد واژگون بخت ایرانیان

 

[(:Shaparak]

نماند از شکوهِ کیانی نشان
حرامی صفت از ره آز وکین
فرَس راند تازی به ایران زمین
نبودش ز بهر زر اندوختن
«به جز غارت و کشتن و سوختن»

 

[(:Shaparak]

ره آوردش ار چند آیین پاک
ولی کارکردش بسی دردناک
سلوکش به هنجار اسلام نی
پی غارتش خواب وآرام نی
لبش گرچه با نام اسلام بود