مجموعه اشعار ادیب صابر

[~Fateme.h~]

اگر نگاه کنی در دل من و لب تو

معاینه بتوان دید درد و درمان را

ز بس که در دل تو کبر و عجب جمع شده ست

به ذره جای نماندست عهد و پیمان را​

 

[~Fateme.h~]

تویی که در ره اقرار دین دلیل شده ست

جمال صورت تو منکران یزدان را

منم که روی تو را منت است بر دل من

چو بر جمال گل و لاله ابر و باران را​

 

[~Fateme.h~]

اگر صناعت باران و ابر خواهی دید

یکی نظاره کن امروز باغ و بستان را

نه در ضیا چو سمن کوکبی است گردون را

نه در بها چو چمن روضه ای است رضوان را​

 

[~Fateme.h~]

هزار نغمه و دستان فزون شده ست امسال

به نعت نعمت بستان هزار دستان را

مگر بهار به مهمان مجد دین آمد

که کردگار بیاراست دهر و دوران را​

 

[~Fateme.h~]

به شراط تهنیت از شاخ گلبنان مرغان

همی زنند نوا میزبان و مهمان را

گر ابر نیست دو چشم عدو سید شرق

زگریه چون همه دریا کند بیابان را​

 

[~Fateme.h~]

رضی صدر سلاطین که حصن او کرده ست

خدای عزوجل اعتقاد سلطان را

اجل رئیس خراسان که در حمایت او

حسد کنند عراق و عرب خراسان را​

 

[~Fateme.h~]

امیر سید عالم علی که علم و حیاش

خجل کنند روان علی و عثمان را

سپهر و قطب سعادت که سعد و نحس رسد

ز مهر و کینه او مشتری و کیوان را

​

 

[~Fateme.h~]

خدای بهتری و برتری مر او را داد

چو پادشاهی و پیغمبری سلیمان را

(به عز و مرتبه چون ایمنی و ایمان شد

که عدل او سبب است ایمنی و ایمان را)​

 

[~Fateme.h~]

شرف به شش جهت و چار حد ولایت اوست

چه عز و مرتبه باید فلان و بهمان را

زهی به قدر و مروت خجالت افتاده

ز حلم و جود تو هم کوه را و هم کان را​

 

[~Fateme.h~]

(به حضرت تو تکاتر زمین مشرق را

به نسبت تو تفاخر معدو عدنان را)

بدانکه کوه بدخشان شده ست کان گهر

خرد به نطق تو نسبت کند بدخشان را​