مجموعه اشعار ادیب صابر

[~Fateme.h~]

علو به قدر تو افلاک را و انجم را

شرف به ذات تو آفاق را و ارکان را

اگر اشارت فرمان تو به چرخ رسد

ستارگان همه طاعت برند فرمان را​

 

[~Fateme.h~]

وگر عبارت توقیع تو به نطق دهند

فرشتگان همه خدمت کنند انسان را

به پاکی تو گواهی دهد همی فرقان

فضیلت از پی این آمده ست فرقان را​

 

[~Fateme.h~]

مخالف تو به سیرت رفیق شیطان است

از آن قبل همه لعنت کنند شیطان را

دل رحیم تو جفت است باد عیسی را

کف کریم تو جنسی است ابر طوفان را​

 

[~Fateme.h~]

عجب ز اسب تو دارم که چون تواند داشت

ز چارپای معلق چهار سندان را

اگر نه پیکر او چرخ چارمین گشته است

همی چگونه کشد آفتاب تابان را​

 

[~Fateme.h~]

چو ابر پرده رخسار آفتاب کند

به دست و پای گه تک، زمین میدان را

قلم حیات سخن در دل دوات تو یافت

که جای در ظلمات است آب حیوان را​

 

[~Fateme.h~]

فصاحت قلمت عقل را محل ندهد

چنانکه شیعت جد تو آل مروان را

ثناگر تو که تاج معالی و شرفی

به از ثنای تو تاجی نیافت، دیوان را

​

 

[~Fateme.h~]

مرا زبان به ثنا گفتن تو خو کرده ست

زبان نابغه باید ثنای نعمان را

چو دانش از شرف مجلس تو می دانم

ثناچگونه کنم هر دنی و نادان را

زبان و طبع معزی و رودکی است سبب

ثنای دولت سلجوق و آل سامان را

​

 

[~Fateme.h~]

به مدح تو شعرا را تقدمی ننهم

به جز معزی و مسعود سعد سلمان را

مرا ز عدل به احسان رسان که در قرآن

قرینه کرد خداوند عدل و احسان را

(اگر ورای مودت وسیلتی بودی

ز اهل بیت نخواندی رسول سلمان را)​

 

[~Fateme.h~]

به شعر اگر ز تو احسان (طلب) کنم چه عجب

به شعر جد تو منبر نهاد حسان را

به نعمت تو که بس قیمتی نمی دانم

به چشم همت تو این جهان ویران را

که کعب و حاتم اگر جود تو بدیدندی

به جود خویش نبودی تفاخر ایشان را​

 

[~Fateme.h~]

ندانم از چه قبل بر لب چنین دریا

جگر ز تشنه بتفسد چو من مسلمان را

همیشه تا که بترسد زیادت از نقصان

به عمر و دولت تو ره مباد، نقصان را​