رها شده [اسارت در قفس] از «YAGAMI کاربر انجمن رمان بوک»

[اِمانو]

جوری است که گویی زندگی‌اش دارد از کار می‌اوفتد. تصوراتش سیاه می‌شوند، احساساتش محدود می‌شوند، کلماتش کوتاه می‌شوند، اشتیاق هم صحبتی‌اش ناپدید می‌شود، و همهٔ این‌ها چیزی را می‌سازند، که لحظه‌هایش تباه می‌شوند.

 

[اِمانو]

وقتی شروع به کشیدن می‌کرد، هیچ چیزی زیباتر از برآمدگی‌های گوشت و تیرگی‌های پوستی که آدم‌های دیگر آن را زخم نام‌گذاری کرده بودند نمی‌دید. تمام هنر او پر بود از به تصویر کشیدن درد، پر از چهرهٔ آثار خالقی به نام زجر، پر از التهاب پوستی و پر از فریادهای خفه شدهٔ گم شده در رنگدانه.

 

[اِمانو]

بسیار خسته‌تر از آن بود که خستگی‌اش را انکار کند. بسیار ناامیدتر از آن که ناامیدی‌اش را از سایرین پنهان کند. در منتهای چشمانش آتشی نیست که بدرخشد. او می‌خندد اما هیچکس نمی‌خندد. او می‌گرید اما کسی نمی‌گرید. چنان رنجور، چنان بیمار که کسی پی دوای دردش نمی‌دَوَد.

 

[اِمانو]

اگر درد مشترک داشتن باعثِ تسکین است، چرا تعفن بویِ عفونت زده زخم‌های ما از بین نمی‌رود؟ دارد خون‌‌ریزی می‌کند، چرا چکیده اشک‌های روی گونهٔ او پاک نمی‌شود؟

 

[اِمانو]

تق‌تق. باران می‌زد و صدای گوش‌خراشِ برخوردِ شدیدش به زمین، روی سقفِ ذهنِ کبود از خونِ لخته شدهٔ افکارِ آشفته‌ش کوبیده می‌شد. صدای محوی از همهمه‌ی تن‌های خیس از اشک‌های جنون‌وارِ آسمان بینِ هزارتوی مغزش می‌پیچید و در آخر؛ قدم‌ِ تندِ رهگذر‌هایی که از کنارِ درِ فلزی می‌گذشتند و اما توجهی به جسمِ گلوله شده در بارانیِ قرمز رنگی که لبِ پله‌های یخ‌زده نشسته بود و با چشم‌های مملو از سکوتِ ابر‌های نارنجی‌ای که تقلای پیچیده شدن درونِ آغوشِ امنت را درونِ خودشان جا‌ داده بودند، به هیچ‌ کجا خیره شده بودند و از سرمای نه باران، بلکه تنهاییِ تعفن‌آورِ این دیوار‌هایی که انگار با نفسِ مرگ نقاشی شده بودند، می‌لرزید، نداشتند.