تحلیل اسپایدرمن: راهی به خانه نیست

[نویسنده- کوچک]

بنابراین، وقتی به تماشای راهی به خانه نیست نشستم می‌دانستم اگر انتظار داشته باشم ناامید شوم، در بدترین حالت انتظارم برآورده خواهد شد. نتیجه اما چندان موفقیت‌آمیز نبود: هرچقدر هم خودتان را برای بدترین‌ها آماده کرده باشید، همچنان تماشای یک فیلمِ ۲۰۰ میلیون دلاری با چنین فیلمنامه‌ی تنبلانه‌ی توهین‌آمیزی، چنین فَن‌سرویسِ افراطیِ تهوع‌آوری، چنین کارگردانی بی‌سلیقه‌ای، چنین شوخ‌طبعیِ بی‌نمکی، چنین درکِ بچگانه‌ای از روانشناسی و چنین اکشن‌های تخت و ملال‌آوری عمیقا دردناک است.

 

[نویسنده- کوچک]

تمام لغزش‌هایی که فیلم‌های قبلی تام هالند را به فیلم‌های اسپایدرمنی بدی و این نسخه از پیتر پارکر را به غیرقابل‌همدلی‌ترین پیتر پارکرِ سینما بدل کرده بودند، همچنان در راهی به خانه نیست پابرجا هستند. آن‌ها به ترتیب، مُرفه‌بودن بیش از اندازه‌ی پیتر پارکر، حماقتِ تمام‌نشدنی‌اش، عدم رشدِ عصبانی‌کننده‌اش و بدون عواقب‌بودنِ تصمیماتش هستند. عنصرِ معرف و همدلی‌برانگیزِ مرد عنکبوتی این است که او یک آدم تنگدستِ عادی از پایین‌شهر است که مثل هرکس دیگری با تأمین اجاره‌‌ی خانه‌ی قوطی‌کبریتیِ فکستنی‌اش دست‌و‌پنجه نرم می‌کند.

 

[نویسنده- کوچک]

آیا هیچکدام از ضعف‌های فیلم‌های قبلی تام هالند در اینجا برطرف شده‌اند؟ آن‌ها نه‌تنها برطرف نشده‌اند، که تشدید شده‌اند

 

[نویسنده- کوچک]

پیتر پارکرِ تام هالند اما تا پیش از راهی به خانه نیست نه‌تنها به فضا سفر کرده بود و در یک جنگِ آخرالزمانی دربرابرِ یک تهدید کیهانی مبارزه کرده بود، بلکه در آن واحد از پشتیبانیِ میراثِ ثروتمندترین مرد دنیا، پیشرفته‌ترین زرادخانه‌ی بزرگ‌ترین مخترع دنیا، جت شخصی، پرینتر سه‌بعدی، یک نوکر دست‌به‌سی*ن*ه (هَپی) و زن‌عموی شاغلش در یک سازمانِ خیریه‌ی بین‌المللی با حقوق خوب بهره می‌بُرد (در مقایسه، در فیلم دومِ توبی مگوآیر بانک می‌خواهد خانه‌ی زن‌عمو مِی را مصادره کند).

 

[نویسنده- کوچک]

او نه‌تنها انزوای کمرشکن معرفِ پیتر پارکر را کم دارد، بلکه سپرِ محافظ قطوری که به دورِ پیتر کشیده شده در تضاد با تلاش فیلم برای ترسیمِ او به‌عنوان یک قهرمانِ بی‌تکلف و سرگشته که با کشمکش‌های روزمره‌ی مردمِ عادی دست‌به‌گریبان است قرار می‌گیرد. نتیجه، به شخصیتِ متناقضی منجر شده که سر اینکه دقیقا چه کسی است بلاتکلیف هستیم (نسخه‌ی دوم تونی استارک یا پیتر پارکر؟).

 

[نویسنده- کوچک]

یکی از خصوصیاتِ پسندیده‌ی اسپایدرمنِ تام هالند این بود که مارول وقتش را با بازگویی داستانِ منشاء او تلف نکرد. در ابتدا این تصمیم با استقبال مواجه شد؛ بالاخره مخاطبان نمی‌خواستند تا باز دوباره داستانِ جان دادن عمو بن در آغوشِ پیتر را ببینند. مشکل اما این بود که نویسندگان یک قدم فراتر برداشتند و از اشاره کردن به عمو بن یا به رسمیت شناختنِ نقشی که در شکل‌گیری هویتِ مرد عنکبوتی داشت، پرهیز کردند.

 

[نویسنده- کوچک]

بنابراین، اسپایدرمنِ تام هالند از یکی دیگر از خصوصیاتِ همدلی‌برانگیزِ این شخصیت محروم است: انگیزه‌ی او نه «قدرت زیاد مسئولیتِ زیادی به همراه می‌آورد»، بلکه «من باید آقای استارک را تحت‌تاثیر قرار بدهم» است. در دنیای مرد عنکبوتی همیشه همه‌چیز زیر سایه‌ی سنگین و بلندِ مرگِ عمو بن قرار دارد. وزنِ عذاب وجدانِ پیتر از نقشش در مرگ عمو بن بر دوش‌هایش سنگینی می‌کند و وحشت او از بهایی که ممکن است در صورت عدم انجام مسئولیتش بپردازد، تک‌تک تصمیماتش را تحت‌تاثیر قرار می‌دهد.

 

[نویسنده- کوچک]

 

[نویسنده- کوچک]

پیتر به‌شکلی از اولین و آخرین اشتباهِ ناشی از غرور و خودخواهی‌اش ضربه می‌خورد که دیگر سوگند یاد می‌کند تا از قدرتِ استثنایی‌اش به هیچ منظور دیگری جز کمک به نیازمندان استفاده نکند. به بیان دیگر، عواقبِ مرگ عمو بن همچون یک روح سرگردانِ ذهنِ او را تسخیر کرده‌اند. عمو بن ستون فقراتِ مرد عنکبوتی را شامل می‌شود و نادیده گرفتنِ او حفره‌ی بزرگی از خودش به جا می‌گذارد.

 

[نویسنده- کوچک]

گرچه فیلم‌های تام هالند از اهمیتِ این حفره آگاه هستند و سعی می‌کنند آن را به روش‌های دیگری پُر کنند، اما از اجرای درست آن عاجز هستند. پیتر در بازگشت به خانه از محدود شدنِ فعالیت‌های قهرمانانه‌اش به محله‌اش راضی نیست و برای اثباتِ توانایی‌هایش و به‌دست آوردنِ شایستگیِ پیوستن به انتقام‌جویان بی‌تابی می‌کند. بنابراین او با سرپیچی از دستورِ تونی استارک، خودش را درگیر خلافکاری‌های والچر می‌کند و باعثِ دو تکه شدنِ یک کشتی مسافربری و به خطر انداختنِ جان مسافرانش می‌شود.