مجموعه اشعار اشعار سهراب سپهری

[mobina01]

نور را پیمودیم
دشت طلا را درنوشتیم
افسانه را چیدیم و پلاسیده فکندیم
کنار شن زار آفتابی سایه بار ما را نواخت
درنگی کردیم
بر لب رود پهناور رمز
رویاها را سر بریدیم
ابری رسید و ما دیده فرو بستیم
ظلمت شکافت زهره را دیدیم
و به ستیغ برآمدیم
آذرخشی فرود آمد
و ما را در نیایش فرو دید

لرزان گریستیم
خندان گریستیم
رگباری فرو کوفت :
از در همدلی بودیم

سیاهی رفت
سر به آبی آسمان ستودیم
در خور آسمان‌ها شدیم

سایه را به دره رها کردیم
لبخند را به فراخنای تهی فشاندیم
سکوت ما به هم پیوست
و ما " ما " شدیم

تنهایی ما تا دشت طلا دامن کشید
آفتاب از چهره ما ترسید
دریافتیم و خنده زدیم
نهفتیم و سوختیم
هر چه بهم تر تنهاتر
از ستیغ جدا شدیم

من به خاک آمدم و
بنده شدم
تو بالا رفتی و
خدا شدی ...

 

[mobina01]

باد می‌گذرد، چلچله می‌چرخد
و نگاه من گم می‌شود
کنار تو تنهاتر
شدم...!

 

[mobina01]

نوری به زمین فرود آمد
دو جا پا بر شن‌های بیابان دیدم
از کجا آمده بود ؟
به کجا می‌رفت ؟
تنها دو جا پا دیده می‌شد
شاید خطایی پا به زمین نهاده بود

ناگهان جا پا‌ها به راه افتادند
روشنی همراهشان می‌خزید
جا پاها گم شدند
خود را از روبرو تماشا کردم
گودالی از مرگ پر شده بود
و من در مرده خود به راه افتادم

صدای پایم را از راه دوری می‌شنیدم
شاید از بیابانی می‌گذشتم
انتظاری گمشده با من بود
ناگهان نوری در مرده‌ام فرود آمد
و من در اضطرابی زنده شدم
دو جا پا هستی‌ام را پر کرد
از کجا آمده بود؟
به کجا می رفت ؟

تنها دو جا پا دیده می‌شد
شاید خطایی پا به زمین نهاده بود

 

[mobina01]

تاریکی، پیچک وار به چپرها پیچید
به حناها، افراها
و هنوز ما در کِشت، در کف داس
ما ماندیم تا رشته شب از گرد چپرها وا شد فردا شد

روز آمد و رفت...

تاریکی، پیچک وار به چپرها پیچید
به حناها، افراها
و هنوز یک خوشه کشت، در خور چیدن نه
یاد رسیدن نه
و هزاران روز و هزاران بار

تاریکی، پیچک‌‌وار به چپرها پیچید
به حناها، افراها
پایان شبی، ما در خواب
یک خوشه رسید، مرغی چید
آواز پرش بیداری ما ؛
ساقه لرزان پیام...

 

[mobina01]

میان لحظه و خاک
ساقه گرانبار هراسی نیست
همراه ما ابدیت گلها پیوسته‌ایم
تابش چشمانت را به ریگ و ستاره سپار
تراوش رمزی در شیار تماشا نیست
نه در این خاک رس نشانه ترس
و نه بر لاجورد بالا نقش شگفت

در صدای پرنده فرو شو
اضطراب بال و پری سیمای ترا سایه نمی‌کند
در پرواز عقاب
تصویر ورطه نمی‌افتد
سیاهی خاری میان چشم و تماشا نمی‌گذرد
و فراتر
میان خوشه و خورشید
نهیب داس از هم درید
میان لبخند و لب
خنجر زمان در هم شکست

 

[mobina01]

صدا کن مرا
صدای تو خوب است

صدای تو سبزینه آن گیاه عجیبی است

که در انتهای صمیمیت حزن می روید

در ابعاد این عصر خاموش

من از طعم تصنیف در متن ادراک یک کوچه تنهاترم

بیا تابرایت بگویم چه اندازه تنهایی من بزرگ است

 

[mobina01]

مرا راهی از تو بِدر نیست.
«زمین باران را صدا می زند ،
من تو را...»

باد می دود و
خاکستر تلاشم را می برد .
چلچله می چرخد.
گردشِ ماهی
آب را می شیارد.
فواره می جهد :
لحظه ی من پر می میشود

 

[mobina01]

زندگی خالی نیست
مهربانی هست
سیب هست
ایمان هست
آری ....
تا شقایق هست، زندگی باید کرد ...

 

[mobina01]

و عشق,
تنها عشق
مرا رساند به امکان یک
پرنده شدن...!

 

[mobina01]

تو اگر در تپش باغ خدا را دیدی
همت کن و بگو؛
" ماهی‌ها، حوضشان بی‌آب است