مجموعه اشعار اشعار سهراب سپهری
- نویسنده موضوع مینا طویلی زاده
- تاریخ شروع
اطلاعات موضوع
- Mar
- 10,700
- 27,711
- مدال‌ها
- 9
من هوای خودم را می‌نوشم
و در دوردست خودم تنها نشسته‌ام
انگشتم خاكها را زیر و رو می‌كند
و تصویرها را به هم می‌پاشد،
می‌لغزد، خوابش می‌برد
تصویری می‌كشد تصویری سبز ؛
شاخه‌ها ... برگ‌ها
روی باغ‌های روشن پرواز می‌كنم
چشمانم لبریز علف‌ها می‌شود
و تپش‌هایم با
شاخ و برگ‌ها می‌آمیزد
می‌پرم، می‌پرم !
و در دوردست خودم تنها نشسته‌ام
انگشتم خاكها را زیر و رو می‌كند
و تصویرها را به هم می‌پاشد،
می‌لغزد، خوابش می‌برد
تصویری می‌كشد تصویری سبز ؛
شاخه‌ها ... برگ‌ها
روی باغ‌های روشن پرواز می‌كنم
چشمانم لبریز علف‌ها می‌شود
و تپش‌هایم با
شاخ و برگ‌ها می‌آمیزد
می‌پرم، می‌پرم !
- Mar
- 10,700
- 27,711
- مدال‌ها
- 9
انجیر کهن سر زندگی‌اش را می‌گسترد
زمین باران را صدا می‌زند
گردش ماهی، آب را می‌شیارد
باد می‌گذرد
چلچله می‌چرخد
و نگاه من گم می‌شود
ماهی زنجیری آب است
و من زنجیری رنج !
نگاهت خاک شدنی
لبخندت پلاسیدنی‌ست
سایه را بر تو افکندم
تا بت من شوی !...
زمین باران را صدا می‌زند
گردش ماهی، آب را می‌شیارد
باد می‌گذرد
چلچله می‌چرخد
و نگاه من گم می‌شود
ماهی زنجیری آب است
و من زنجیری رنج !
نگاهت خاک شدنی
لبخندت پلاسیدنی‌ست
سایه را بر تو افکندم
تا بت من شوی !...
- Mar
- 10,700
- 27,711
- مدال‌ها
- 9
دیدار دوست، ما را پرواز می دهد.
و نان و سبزی هم.
آن فروغی که ما را
در پی خویش می کشاند،
در سیمای سنگ هست.
در ابر آسمان هست.
شاید از آغاز خدا را،
وحقیقت را ،
در دشت‌های آفرینش درو کرده اند.
اما هر سو خوشه ها بجاست.
من از همه صخره ها بالا نخواهم رفت
تا بلندی را دریابم.
از دوباره دیدین هیچ رنگی
خسته نخواهم شد.
نگاه را تازه کرده ام . . .!
و نان و سبزی هم.
آن فروغی که ما را
در پی خویش می کشاند،
در سیمای سنگ هست.
در ابر آسمان هست.
شاید از آغاز خدا را،
وحقیقت را ،
در دشت‌های آفرینش درو کرده اند.
اما هر سو خوشه ها بجاست.
من از همه صخره ها بالا نخواهم رفت
تا بلندی را دریابم.
از دوباره دیدین هیچ رنگی
خسته نخواهم شد.
نگاه را تازه کرده ام . . .!
- Mar
- 10,700
- 27,711
- مدال‌ها
- 9
دیشب، لب رود، شیطان زمزمه داشت.
شب بود و چراغک بود.
شیطان ، تنها، تک بود.
باد آمده بود، باران زده بود: شب تر ، گل ها پرپر.
بویی نه براه.
ناگاه
آیینه رود، نقش غمی بنمود: شیطان لب آب.
خاک سایه در خواب.
زمزمه ای می مرد.بادی می رفت، رازی می برد.
شب بود و چراغک بود.
شیطان ، تنها، تک بود.
باد آمده بود، باران زده بود: شب تر ، گل ها پرپر.
بویی نه براه.
ناگاه
آیینه رود، نقش غمی بنمود: شیطان لب آب.
خاک سایه در خواب.
زمزمه ای می مرد.بادی می رفت، رازی می برد.
- Mar
- 10,700
- 27,711
- مدال‌ها
- 9
می رویید. در جنگل ، خاموشی رویا بود.
شبنم بر جا بود.
درها باز، چشم تماشا باز، چشم تماشاتر، و خدا در هر ... آیا بود؟
خورشیدی در هر مشت: بام نگه بالا بود.
می بویید. گل وا بود؟ بوییدن بی ما بود: زیبا بود.
تنهایی ، تنها بود.
نا پیدا، پیدا بود.
او آنجا، آنجا بود.
شبنم بر جا بود.
درها باز، چشم تماشا باز، چشم تماشاتر، و خدا در هر ... آیا بود؟
خورشیدی در هر مشت: بام نگه بالا بود.
می بویید. گل وا بود؟ بوییدن بی ما بود: زیبا بود.
تنهایی ، تنها بود.
نا پیدا، پیدا بود.
او آنجا، آنجا بود.
- Mar
- 10,700
- 27,711
- مدال‌ها
- 9
به روی شط وحشت برگی لرزانم،
ریشه ات را بیاویز.
من از صداها گذشتم.
روشنی را رها کردم.
رویای کلید از دستم افتاد.
کنار راه زمان دراز کشیدم.
ستاره ها در سردی رگ هایم لرزیدند.
خاک تپید.
هوا موجی زد.
علف ها ریزش رویا را در چشمانم شنیدند:
میان دو دست تمنایم روییدی،
در من تراویدی.
آهنگ تاریک اندامت را شنیدم:
نه صدایم
و نه روشنی.
طنین تنهایی تو هستم،
طنین تاریکی تو.
سکوتم را شنیدی:
بسان نسیمی از روی خودم برخواهم خاست،
درها را خواهم گشود،
در شب جاویدان خواهم وزید.
چشمانت را گشودی :
شب در من فرود آمد.
ریشه ات را بیاویز.
من از صداها گذشتم.
روشنی را رها کردم.
رویای کلید از دستم افتاد.
کنار راه زمان دراز کشیدم.
ستاره ها در سردی رگ هایم لرزیدند.
خاک تپید.
هوا موجی زد.
علف ها ریزش رویا را در چشمانم شنیدند:
میان دو دست تمنایم روییدی،
در من تراویدی.
آهنگ تاریک اندامت را شنیدم:
نه صدایم
و نه روشنی.
طنین تنهایی تو هستم،
طنین تاریکی تو.
سکوتم را شنیدی:
بسان نسیمی از روی خودم برخواهم خاست،
درها را خواهم گشود،
در شب جاویدان خواهم وزید.
چشمانت را گشودی :
شب در من فرود آمد.