مجموعه اشعار اشعار صائب تبریزی

[mobina01]

‌
گر چه او هرگز نمی‌گیرد ،
‏ز حال ما خبر ...
‏درد او هر شب ،
‏خبر گیرد زِ سر تا پای ما

 

[mobina01]

.
دل شکسته بود گوهر یگانهٔ عشق
بود ز چهرهٔ زرین زر خزانه عشق

به زور عقل گذشتن ز خود میسر نیست
مگر بلند شود دست و تازیانه عشق

 

[mobina01]

.
در آی از درم ای صبح آرزومندان
که سوخت شمع من از انتظار خندهٔ تو



دهان غنچه به لب مهر دارد از شبنم
ز بس خجل شده در روزگار خندهٔ تو

 

[mobina01]

.‌
می کشد هر دم ز بی تابی به جایی دل مرا
نیست چون ریگ روان آسایش منزل مرا

شهری عشقم، به سنگ کودکان خو کرده ام
برنچیند دامن صحرا غبار از دل مرا

 

[mobina01]

.
جان ز سنگ و دل ز آهن کن که با نازکدلی
زحمت خار از گل بی خار می‌باید کشید

هر نگاهی محرم رنگ لطیف عشق نیست
پرده‌ای از اشک بر رخسار می‌باید کشید
‎‌

 

[mobina01]

عمر زاهد همه طى شد
«به تمناى بهشت»
او ندانست که در
«ترک تمناست بهشت»
این چه حرفیست که در
«عالم بالاست بهشت»
هر کجا وقت خوش افتاد
همانجاست بهشت ...!
دوزخ از تیرگی بخت درون من و توست
دل اگر تیره نباشد همه دنیاست بهشت...!

 

[mobina01]

يادڪَار عشق داغی
در دل ديوانہ مــاند
شمع رفت از انجمن،
خاڪستر پروانہ ماند

ڪَريه‌ام در دل ڪَرہ شد،
ناله‌ام بر لب شڪست
واے بر قفلے
ڪہ مفتاحش درون خانہ ماند‌...

 

[mobina01]

مصرعے از قلب من با مصرعے از قلب تو
شاه بیتے میشود در دفتر دیوان عشق

 

[mobina01]

مرا نتوان به ناز و سر گرانی صید خود کردن

نگردم گرد معشوقی که گرد دل نمی گردد

غبار خاطر خلوت سرای او چرا گردم؟

 

[mobina01]

رتبه خواهی چو خورشید از خلایق دور باش
سایه از همراهی مردم به خاک افتاده است ...