مجموعه اشعار اشعار فریدون مشیری

[mobina01]

شعر من آتش پنهان من است
روز و شب شعله کشد در جانم.

می‌رسد سردی پاییز حیات،
تاب این سیل بلاخیزم نیست

غنچه‌ام غنچه‌ی نشکفته به کام،
طاقت سیلی پاییزم نیست!

 

[mobina01]

رفیقان دوستان ده ها گروهند
که هر یک در مسیر امتحانند

گروهی صورتک بر چهره دارند
به ظاهر دوست اما دشمنانند

گروهی وقت حاجت خاکبوسند
ولی هنگام خدمت ها نهانند

گروهی خیر و شر در فعلشان نیست
نه زحمت بخش و نه راحت رسانند

گروهی دیده ناپاکند هشدار
نگاه خود به هر سو می دوانند

بر این بی عصمتان ننگ جهان باد
که چون خوکند و بل بدتر از آنند

ولی یاران همدل از سر لطف
به هر حالت که باشد مهربانند

رفیقان را درون جان نگهدار
که آنها پر بها تر از جهانند

 

[mobina01]

شهر آرام
خانه‌ها خاموش
جلوه گاه سکوت و زیبایی
نیمه شب
زیر این سپهر کبود
من و آغوش باز تنهایی ...

 

[mobina01]

از بس که غم تو قصه در گوشم کرد
غم‌های زمانه را فراموشم کرد

یک سی*ن*ه سخن بـه درگهت آوردم
چشمان سخنگوی تو خاموشم کرد

#فریدون_مشیری

 

[mobina01]

زندگی کوزه آبی خنک و رنگین است

آب این کوزه گهی تلخ و گهی شیرین است

زندگی گرمی دل های به هم پیوسته است

تا در آن دوست نباشد همه درها بسته است

 

[mobina01]

تویی تویی به خدا
عشق و آرزوی منی
به سی*ن*ه تا نفسی هست بی‌قرار توام!
تویی تویی به خدا
جان و عمر و هستی من
بیا که جان به لب اینجا در انتظار توام

 

[mobina01]

ای دریغ از «تو» اگر چون گل نرقصی با نسیم
ای دریغ از «من» اگر مستم نسازد آفتاب
ای دریغ از «ما» اگر کامی نگیریم از بهار...
گر نکوبی شیشه غم را به سنگ
هفت رنگش می‌شود هفتاد رنگ ...

 

[mobina01]

گاهی میانِ خلوتِ جمع
یا در انزوای خویش
موسیقیِ نگاهِ تو را گوش می‌کنم
وز شوقِ این محال
که دستم به دستِ توست
من جای راه رفتن پرواز می‌کنم ...!

 

[mobina01]

هرکه گرگش را دراندازد به خاک
رفته رفته مى‌شود انسان پاک

هرکه با گرگش مدارا مى‌کند
خلق و خوى گرگ پیدا مى‌کند

 

[mobina01]

از صدای پر مرغان سحر
لاله از خواب گران, دیده گشود

اولین پرتو سیمایی صبح
بوسه بر گنبد مینا زده بود