مجموعه اشعار اشعار فریدون مشیری

[mobina01]

دلم از نام خزان می‌لرزد
زانکه من زاده‌ی تابستانم!

شعر من آتش پنهان من است
روز و شب شعله کشد در جانم

می‌رسد سردی پاییز حیات،
تاب این سیل بلاخیزم نیست

غنچه‌ام غنچه‌ی نشکفته به کام،
طاقت سیلی پاییزم نیست ...!

 

[mobina01]

در خموشی‌های من فریادهاست
آنکه دریابد چه می‌گویم کجاست

 

[mobina01]

چشمهايت را میبوسم
میدانم هيچ كس
هيچ‌گاه در هيچ لحظه‌اى از آفرينش،
آنچه را كه من
در گرگ و ميش نگاه تو ديدم
نخواهد ديد.

 

[mobina01]

همچو جان در میان سی*ن*ه نشست

 

[mobina01]

گاهی میانِ خلوتِ جمع،
یا در انزوای خویش،
موسیقیِ نگاهِ تو را گوش می‌کنم!
وز شوقِ این محال،
که دستم به دستِ توست،
من جای راه رفتن
پرواز می‌کنم

 

[mobina01]

یک لحظه نشد
خیالم
آزاد از تو

 

[mobina01]

تو به بوی غزل و قافیه ، آمیخته ای !
به خدا حال مرا ،خوب به هم ریخته ای !

آنچه خوبان همه دارند تو یکجا داری !
بی سبب نیست ، که در کنج دلم جا داری !

به سپیدی غزل ،رایحه ی یاس منی !
یاسمن بوی ترین ،قسمت احساس منی!

 

[mobina01]

چه زیباست كه چون صبح،
پیام ظفر آریم
گل سرخ،
گل نور،
ز باغ سحر آریم.
‌
چه زیباست، چو خورشید،
دُرافشان و درخشان
ز آفاقِ پر از نور،
جهان را خبر آریم.
‌
همان‌گونه كه خورشید،
بر اورنگ زر آید؛
خرد را بستاییم و،
بر اورنگِ زر آریم.

چه زیباست، كه با مهر،
دل از كینه بشوییم.
چه نیكوست كه با عشق،
گل از خار برآریم.
‌
گذرگاهِ زمان را،
سرافراز بپوییم.
شب تارِ جهان را
فروغ از هنر آریم.
اگر تیغ ببارند، جز از «مهر» نگوییم
وگر تلخ بگویند، سخن از شكر آریم.
‌
بیایید،
بیایید،
ازین عالم تاریک
دل‌افروزتر از صبح،
جهانی دگر آریم!

 

[mobina01]

امان ای دل من ای خدا ای جان فقان ای دل من
میخواهم و میخواستمت تا نفسم بود
میسوختم از حسرت و عشق تو بسم بود
عشق تو بسم بود که این شعله بیدار
روشن گر شب های بلند قفسم بود
مژه برهم نزنم تا که ز دستم نرود
ناز چشمی تو به قدر مژه برهم زدنی
امان ای دل من ای خدا ای جان فقان ای دل من
به جز یاد تو گر هیچ کسم هست
هاشا که بجز عشق تو گر هیچ کسم بود
زیبای مسیحایی اندوه عشق ای عشق
بر غربت این محلکه رسان بود ای عشق
گفته بودی که چرا محو تماشای منی

 

[mobina01]

به چشمان پريرويان اين شهر
به صد اميد مي بستم نگاهي

مگر يك تن از اين ناآشنايان
مرا بخشد به شهر عشق راهي

به هر چشمي به اميدي كه اين اوست
نگاه بي قرارم خيره مي ماند

يكي هم، زينهمه نازآفرينان
اميدم را به چشمانم نمي خواند