مجموعه اشعار اصغر معاذی

[DELARAM]

شب که می آمد به خوابم گود می افتاد آغوشم
ماهِ من بر گونه اش وقتی که می خندید چالی داشت

گوشه ای تا صبح حال منزوی را بغض می کردیم
بی هوا باران که می آمد برایم داشت


زندگی می گفت:باید زیست...باید زیست...اما آه...
آخرین آغوشمان در باد...بغضی داشت...حالی داشت...!

 

[DELARAM]

روی دنیا ببند پنجره را، تا کمی در هوای من باشی
چون قرارست بعد ازاین تنها، بانوی شعرهای من باشی

چند بیتی به یاد تو غمگین...چند بیتی کنار تو لبخند...
عصرها عشق می زند به سرم، تلخ و شیرین چای من باشی

 

[DELARAM]

من بخوانم تو سر تکان بدهی، تو بخوانی دلم تکان بخورد
آخرِ شعر ازخودم بروم، تو بمانی صدای من باشی


من پرم از گناه و آدم و سیب، از تو و عاشقانه های نجیب
نیتت را درست کن این بار، جای شیطان خدای من باشی

 

[DELARAM]

با چه نامی تو را صدا بزنم! آی خاتون با شکوه غزل!
عشق هر چند اسم کوچک توست، دوست دارم شمای من باشی


کاش یک شب به جای زانوی غم، شانه های تو بود در بغلم
در تب خواب ها و حسرت ها، کاش یک لحظه جای من باشی

 

[DELARAM]

شاید این بغض آخرم باشد، چشم های مرا ندیده بگیر
فکر دیوانه ای برای خودت، فکر چتری برای من باشی

بیت آخر همیشه بارانی ست... هر دو باید به خانه برگردیم
این غزل را مرور کن هر شب، تا کمی در هوای من باشی...

 

[DELARAM]

باران که می گیرد به هم می ریزد اعصابم
تقصیر باران نیست...می گویند: بی تابم...!

گاهی تو را آنقدر می خواهم به تنهایی
طوری که حتی بودنم را بر نمی‌تابم

 

[DELARAM]

هر صبح،بی صبحانه از خود می زنم بیرون
هرشب کنار سفره بق کرده ست بشقابم


بی تو تمام پارک های شهر را تا عصر
می گردم و انگار دستی می دهد تابم

 

[DELARAM]

غروب... زمزمه ای با ترانه های قدیمی

غمی به وسعت ایوان خانه های قدیمی

سکوت ساده ی عکسی شکسته می کِشد آرام

مرا به گوشه ای از عاشقانه های قدیمی

صدای گرم «بنان» یاکریم های جوان را

نشانده است در آغوش لانه های قدیمی

 

[DELARAM]

هوای چادر مادر بزرگ و جای تو خالی...

که باز گریه کنم با بهانه های قدیمی

مگر به یاد تو امشب غبار آینه ام را

به بادها بسپارند شانه های قدیمی

هوای تلخ اتاق و غمی که می وزد از دور

و عشق تازه تری با ترانه های قدیمی...

 

[DELARAM]

از تو سکوت مانده و از من،صدای تو
چیزی بگو که من بنویسم به جای تو

حرفی که خالی ام کند از سال ها سکوت
حسّی که باز پُر کنَدَم از هوای تو