مجموعه اشعار اقبال لاهوری

[mobina01]

زندگی در صدف خویش گهر ساختن است
در دل شعله فرو رفتن و نگداختن است

عشق ازین گنبد در بسته برون تاختن است
شیشهٔ ماه ز طاق فلک انداختن است

سلطنت نقد دل و دین ز کف انداختن است
به یکی داد جهان بردن و جان باختن است

حکمت و فلسفه را همت مردی باید
تیغ اندیشه بروی دو جهان آختن است

مذهب زنده دلان خواب پریشانی نیست
از همین خاک جهان دگری ساختن است

 

[mobina01]

سخن ها رفت از بود و نبودم
من از خجلت لب خود کم گشودم

سجود زنده مردان می شناسی
عیار کار من گیر از سجودم

 

[mobina01]

چه گویم قصه دین و وطن را
که نتوان فاش گفتن این سخن را

مرنج از من که از بی مهری تو
بنا کردم همان دیر کهن را

 

[mobina01]

ای که نزدیک تر از جانی و پنهان ز نگه
هجر تو خوش ترم آید ز وصال دگران

 

[mobina01]

به فغان نه لب گشودم که فغان اثر ندارد
غم دل نگفته بهتر همه ک.س جگر ندارد

چه حرم چه دیر هر جا سخنی ز آشنایی
مگر اینکه ک.س ز راز من و تو خبر ندارد

چه ندیدنی است اینجا که شر جهان ما را
نفسی نگاه دارد، نفسی دگر ندارد

تو ز راه دیده‌ی ما به ضمیر ما گذشتی
مگر آنچنان گذشتی که نگه خبر ندارد
کسی ازین نگین شناسان نگذشت بر نگینم

به تو می سپارم او را که جهان نظر ندارد

قدح خرد فروزی که فرنگ داد ما را
همه آفتاب لیکن اثر سحر ندارد

 

[mobina01]

‌‌‌
دنبال کسی باش که دنبال تو باشد
اینگونه اگر نیست
به دنبال خودت باش

پرواز قشنگ است ولی بی غم و منت
منت نکش از غیر
پر و بال خودت باش...

 

[mobina01]

زندگۍ در صدفِ خویش
گوهـَـــــــر ساختن است...
‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌

 

[mobina01]

عقل را سرمایه از بیم و شک است
عشق را عزم و یقین لاینفک است

 

[mobina01]

.
صبح ما خیر است اے یاران ز پیغام شما
جان ما مسـ*ـت است دائم از مے جام شما

ڪام ما هر صبح شیرین گردد از پیغام‌تان
چون عسل شیرین ڪند یزدان ما ڪام شما

 

[mobina01]

ای وجود تو جهان را نوبهار
پرتو خود را دریغ از من مدار