مجموعه اشعار امیر شاهی

[MHP]

با تو عمری شد که لاف دوستداری می‌زنم
لاجرم اکنون ز هجرانت بکام دشمنم


غنچه‌وار از دست دل خواهم گریبان چاک زد
چند سوزم لب به مهر و شعله در پیراهنم


گفته‌ای: خون ریزمت دست ار به دامانم زنی
گر میسر می‌شود این کار، دستی می‌زنم


تیغ آن قصاب را از خون من عار است و من
همچنان خود را میان کشتگان می‌افکنم


آه دردآلود شاهی قصه دل باز گفت
از کباب من حکایت کرد و دود روزنم

 

[MHP]

چمن بشکفت و سبزه خط کشید و سرو بالا هم
مرا تنگ آمده بی او دلی از باغ و صحرا هم


چو حال دردمندان عرضه داری ای صبا پیشش
در آن حضرت بگستاخی درودی گوی از ما هم


اجل از آستانت میکشد رختم در آن عالم
بحمدالله که با داغ توام اینجاو آنجا هم


تو ای کز جام وصلش جرعه ای داری، غنیمت دان
خوش آن روزی که این دولت میسر بود ما را هم


بصوت بلبلان شاهی، نوای ناله افزون کن
که خوش باشد دو عاشق را حدیث درد دل با هم

 

[MHP]

ای در غم تو حاصل من درد و داغ هم
آشفته دل ز فتنه زلفت، دماغ هم


یکشب، ز چهره مجلس ما را فروغ ده
تا شمع گوشه ای بنشیند، چراغ هم


سودای کویت از سر من میبرد برون
گلگشت بوستان و تماشای باغ هم


ویرانه ایست گلشن عیشم، که هیچگه
بلبل بدانطرف نپرد، بلکه زاغ هم


شاهی که بی فروغ رخت سوخت همچو شمع
دارد غم تو وز همه عالم فراغ هم

 

[MHP]

هر شب بدل حکایت خود در میان نهم
دل را ز سوز عشق تو داغ نهان نهم


روزم چو راه نیست در آن کوی، هر شبی
آیم رخ نیاز بر آن آستان نهم


نه قوتی که آیم از این ورطه بر کنار
نه محرمی که راز دلی در میان نهم


بگشای لب به پرسش من، کز غمت مرا
نزدیک شد که مهر ابد بر دهان نهم


با عاشقی که شرح دهم داستان خویش
صد داغ تازه بر دل آن ناتوان نهم


چون گل مخند در رخ هر ک.س، که ناگهان
همچون صبا ز دست تو سر در جهان نهم


شاهی حکایت از لب لعل تو میکند
طوطی کجاست تا شکرش در دهان نهم

 

[MHP]

بر بوی تو هر روز به گشت چمن آیم
گریان به تماشاگه سرو و سمن آیم


چون غنچه دلی دارم از اندوه تو پر خون
عیبم مکن ار چاکزده پیرهن آیم


درمانده شد از ناله من خلق، که هر روز
گویند میا بر سر این کوی و من آیم


یارب ز چنین باده پرذوق که خوردم
روزی مکن آن روز که با خویشتن آیم


عشق تو به دیوانگیم نام برآورد
تا در خم آن سلسله پر شکن آیم


من طوطی قدسم، به قفس مانده گرفتار
کو آینه روی تو تا در سخن آیم


دیگر به فریبی نروم همره شاهی
از بادیه عشق تو گر با وطن آیم

 

[MHP]

تو شهریار جهان، ما غریب شهر توایم
وطن گذاشته، بیخانمان ز بهر توایم


دوای دل نشود نوش جام جم ما را
که ناز پرور پیمانه های زهر توایم


ز لطف بر سر ما دست رحمتی می نه
که پایمال حوادث ز تاب قهر توایم


چو لاله، داغ دل از نوبهار عارض تو
چو غنچه، خون جگر از لعل نوش بهر توایم


شد از وفای تو مشهور عالمی شاهی
بس است شهرت ما، کز سگان شهر توایم

 

[MHP]

ما دل به چین زلف دلارام بسته ایم
در باده لبش طمع خام بسته ایم


آخر توان به کعبه کویش طواف کرد
چون عزم جزم کرده و احرام بسته ایم


دعوی زهد کرده به دوران حسن او
تهمت نگر که بر دل بدنام بسته ایم


ای مرغ بوستان، تو و نوروز و نوبهار
پرواز ما مجوی، که در دام بسته ایم


گفتی: چراست شاهی از این آستانه دور
ما دیده از رخ تو بناکام بسته ایم

 

[MHP]

ما جان بتمنای تو در بیم نهادیم
چون تیغ کشیدی، سر تسلیم نهادیم


پیکان تو چون از دل مجروح کشیدیم
صد بوسه بر آن از پی تعظیم نهادیم


ز استاد ازل عشق بتان یاد گرفتیم
انگشت چو بر تخته تعلیم نهادیم


از فکر جهان فارغ و آزاد نشستیم
تا پای در این ورطه پر بیم نهادیم


هر چند دونیم است ز هجرت دل شاهی
باز آی که ما جمله به یک نیم نهادیم

 

[MHP]

دلا ز عشق بتان چند یار غم باشیم
کجاست می که دمی غمگسار هم باشیم


به سوز عشق تو گشتیم سر بلند، آری
سگ توئیم، به داغ تو محترم باشیم


چو عاشقان به وفا جان کشند در پایت
امید هست که ما نیز در قدم باشیم


ز تاب حادثه چون بگلسد کمند حیات
هنوز بسته آن زلف خم بخم باشیم


چو هست کعبه مقصود کوی او، شاهی
روا مدار که محروم از آن حرم باشیم

 

[MHP]

ما از حریم وصل تو با خاک در خوشیم
گر جام باده نیست، به خون جگر خوشیم


سامان ما مجو، که در این غصه شاکریم
تدبیر ما مکن، که چنین بیخبر خوشیم


خون خورده ایم دوش و خرابیم بامداد
دیگر مده شراب دمادم، که سر خوشیم


جان از برای تحفه جانان بود عزیز
غافل گمان برد که بدین مختصر خوشیم


شاهی، مقام قرب و کرامت رقیب راست
ما را که رانده اند، ز بیرون در خوشیم