مجموعه اشعار امیر شاهی

[MHP]

چشم تو خورد باده و من در خمار از آن
آن غمزه کرد شوخی و من شرمسار از آن


بیمار عشق را ز مداوا چه فایده
فارغ شو ای طبیب، که بگذشت کار از آن


چون دور لاله، عهد جوانی گذشت و ماند
در سی*ن*ه داغهای کهن یادگار از آن


آغشته شد به خون شهیدان عشق، خاک
وین گل نمونه ای است به هر نوبهار از آن


شاهی، وفا مجوی ز اهل زمانه هیچ
چون ک.س نشان نداد در این روزگار از آن

 

[MHP]

جان شد آواره و دل بهر تو افگار همان
سر در این کار شد و با تو سر و کار همان


هر کسی در پی کار و غم یاری و مرا
دل همان، درد همان، عهد همان، یار همان


بلبلان چمن آسوده به همرازی گل
در قفس ناله مرغان گرفتار همان


قصه ما و تو افسانه هر کوی شده
عشق را با دل سودا زده بازار همان


شاهی ار وصل بتان نیست، به هجران خوش باش
گل همانست در این باغچه و خار همان

 

[MHP]

ما را غمی است از تو که گفتن نمی‌توان
وز عشق، حالتی که نهفتن نمی‌توان


بسیار گفته شد سخن از نکته‌های عقل
اسرار عشق ماند که گفتن نمی‌توان


جاروب آن ره از مژه کردم، ولی چه سود
چون کوی دوست رفتن و رفتن نمی‌توان


ما راست غنچه‌وار دلی مانده غرق خون
بادی چو نیست از تو شکفتن نمی‌توان


شاهی، نثار اشک تو دریست شاهوار
کان جز به سوزن مژه سفتن نمی‌توان

 

[MHP]

مرا چشمی است از لعل تو در خون جگر پنهان
سری بر آستانت گشته اندر خاک در پنهان


بروی لاله گون یکره به گلگشت چمن رفتی
ز شرم عارضت گل گشت تا سال دگر پنهان


مرا چون آشکارا میرود خون دل از دیده
چه حاصل زانکه با چشم تو میبازم نظر پنهان


نهانی خواستم پیش خیالت جان کشم، لیکن
چو عشق آوازه اندر داد کی ماند خبر پنهان؟


تو خورشیدی و شاهی ذره، چندین رو متاب از وی
که بیچاره هوادارست، اگر پیدا و گر پنهان

 

[MHP]

ای باد، پرده زان گل نو رسته باز کن
گو بر فروز لاله، رخ و غنچه، ناز کن


باد بهار داغ کهن تازه میکند
مطرب، همان ترانه دلسوز ساز کن


در پرده نوش جنس مروق، که پیر کار
با هیچکس نگفت که افشای راز کن


ای جام باده بر کف و ایمن ز محتسب
مناع خیر میگذرد، در فراز کن


زاهد که بر خرابی ما رشک میبرد
یارب ز گنج عافیتش بی نیاز کن


ای از می فریب، چو نرگس به خواب ناز
بگذشت روزگار خوشی، چشم باز کن


شاهی، چو پیر میکده میخواندت به عیش
خوش مرشدیست، دست ارادت دراز کن

 

[MHP]

چو کلک صنع چنین رفت بر صحیفه «کن »
مگیر خرده بر ارباب عشق و عیب مکن


خراش سی*ن*ه من باورت کجا افتد
که رنج بینی اگر پشت خاری از ناخن


حدیث قد تو گفتن، به شرح ناید راست
ز باغ سدره نهالیست کوتهی سخن


خیال خال تو آسایش دلست، از آن
به داغ تازه مداوا کنند ریش کهن


بپای خم سر خود گر نمی نهی، شاهی
امید عیش مدار از جهان بی سر و بن

 

[MHP]

تا خط تو برطرف مه آورد شبیخون
از دیده روانست به هر نیم شبی خون


خطی است به خون گل سیراب نوشته
آن سبزه نو رسته بر آن عارض گلگون


سنگی که زدی بر سر ما بیجهتی نیست
لیلی به تکلف شکند کاسه مجنون


چندانکه زدم گریه بر این شعله جانسوز
ساکن نشد آتش ز درون، آب ز بیرون


شاهی، به هواداری آن نرگس پرخواب
بگذشت همه عمر به افسانه و افسون

 

[MHP]

بر طرف مهت غالیه خم بخم است این
یا بر ورق لاله ز سنبل رقم است این؟


گفتی که: فلان هم ز سگانست در این کوی
ای من سگ کوی تو، چه لطف و کرم است این


عمری به سر این مرحله پیمودم و آخر
از بادیه عشق تو اول قدم است این


بی چاشنی غم نبود شربت راحت
می نوش، که در کاسه دوران بهم است این


چون میکشی آخر سخنی زان دهن تنگ
کاین قافله را توشه راه عدم است این


شاهی که اسیرست بدان غمزه خونریز
خونش نتوان ریخت، که صید حرم است این

 

[MHP]

باده گلرنگست و ساقی یار و نوروزی چنین
دیده روشن کن بروی مجلس افروزی چنین


دوست با ما در مقام خشم و دنبالش رقیب
یار ما بد مهر و دنبالش بدآموزی چنین


آفتابی بود حسنت، سایه از ما برگفت
روزگاری شد که میترسیدم از روزی چنین


همچو نای مطربم، با ناله و دردی چنان
همچو شمع مجلسم، در گریه و سوزی چنین


سی*ن*ه مجروح شاهی و خدنگ ناز او
وان دل صد پاره را هم تیر دلدوزی چنین

 

[MHP]

ما حق شناس پیر مغانیم و دیر او
خالی نه ایم یک نفس از ذکر خیر او


می خور برغم دهر، که خون تو میخورند
کیوان دیر دور و مه زود سیر او


ساقی بیا که ملک سلیمان بباد رفت
خالی فضای دشت و در از وحش و طیر او


ک.س تهمت دویی ننهد آفتاب را
ای دل بدوز دیده غیرت ز غیر او


شاهی، ز پیر مکیده بستان پیاله ای
سرمست بگذر از در دیرینه دیر او