مجموعه اشعار امیر شاهی

[MHP]

مرا گر با تو روی همدمی نیست
گدایان را به سلطان محرمی نیست


ز عشقم درد و غم در دل بسی هست
به اقبال توام زینها کمی نیست


پری را ماند آن مه در لطافت
رقیبش نیز چندان آدمی نیست


کسی را گلبن امید نشکفت
در این بستان که بوی خرمی نیست


خط جانان بکین برخاست، شاهی
به غم بنشین، که جای بیغمی نیست

 

[MHP]

امروز نسیم سحری بوی دگر داشت
گویی گذر از خاک سر کوی دگر داشت


ما یکدل و یکروی چنین، وان گل رعنا
افسوس که از هر طرفی روی دگر داشت


دی مردم از آن ذوق که در گفتن دشنام
با ماش سخن بود و نظر سوی دگر داشت


خوش وقت کسی موسم نوروز، که چون گل
هر روز سر آب و لب جوی دگر داشت


شاهی به تماشای مه عید نیامد
بیچاره نظر در خم ابروی دگر داشت

 

[MHP]

دوش از رخ تو بزم گدایان چراغ داشت
وز دیدن تو دیده گلستان و باغ داشت


هر جلوه ای که شاهد مه داشت بر فلک
دل با فروغ روی تو زانها فراغ داشت


با شام طره تو نهان بود کار دل
آن روی دلفروز مرا با چراغ داشت


چون سبزه و گلست ز هجرت بخاک و خون
آن دل که ذوق سبزه و گل در دماغ داشت


چون لاله چاک شد دل شاهی ز سوز عشق
کز گلشن زمانه بسی درد و داغ داشت

 

[MHP]

صبا تا ز زلف تو بویی نداشت
دلم در جهان آرزویی نداشت


جهان هرگز از نازنینان چو تو
جفا پیشه تند خویی نداشت


بهار آمد و هیچ بلبل نماند
که پیش گلی گفتگویی نداشت


دلم کز جفای کسی خسته بود
سر سبزه و طرف جویی نداشت


بناکام شاهی برفت از درت
که پیش تو هیچ آبرویی نداشت

 

[MHP]

وقتی دل آواره در آن کو گذری داشت
با نرگس جادوی تو پنهان نظری داشت


گفتی: خبر دوست شنیدی چه شدت حال؟
اینها ز کسی پرس که از خود خبری داشت


دل ناوک مژگان ترا سی*ن*ه سپر کرد
پیکان تو چون با دل آزرده سری داشت


زاهد بهوای حرم از کوی تو شد دور
خود کوی تو در روضه فردوس دری داشت


صد چاک شد از دست فراقت دل شاهی
چون لاله، که با داغ تو خونین جگری داشت

 

[MHP]

عمر بگذشت و دلم جز عاشقی کاری نیافت
چشم یاری داشت از یاران ولی یاری نیافت


ای دل از کویش ببر سرمایه درد و نیاز
کین متاع کاسد اینجا هیچ بازاری نیافت


تا صبا زلفش برای صید دلها باز کرد
آن کمند فتنه را چون من گرفتاری نیافت


سالها دل چون صبا طوف ریاض دهر کرد
در فضای او گلی گر یافت، بی خاری نیافت


شاهی از یاران خود با کنج تنهایی بساخت
زانکه با هر ک.س غم دل گفت غمخواری نیافت

 

[MHP]

ساقی، به غم تو عقل و جان رفت
می ده، که تکلف از میان رفت


شد تاب و توانم اندر این راه
من هم بروم، اگر توان رفت


تا شد رخ و زلفت از نظر دور
کام دل و آرزوی جان رفت


من بودم و دل که قامتت برد
آن نیز بجای راستان رفت


شاهی که چو لاله غرق خون است
با داغ تو خواهد از جهان رفت

 

[MHP]

کسی که عاشق روی تو شد بباغ نرفت
هوای کوی تواش هرگز از دماغ نرفت


دلی که با تو به غوغای عاشقی خو کرد
ز کوی تفرقه در گوشه فراغ نرفت


چو لاله دلق می آلود را زنم آتش
کز آب دیده بشستم بسی و داغ نرفت


دلا بسوز، چو سودای زلف او داری
کسی بخانه تاریک بی چراغ نرفت


نرفت ناله شاهی به گفتگوی رقیب
غزلسرایی بلبل به بانگ زاغ نرفت

 

[MHP]

ای دل ایام هجر شد بنیاد
رو، که مرگ نوت مبارک باد


دل سوزان من ز آه منست
چون چراغی نهاده در ره باد


آنچنانم بیاد تو مشغول
که فراموشیم برفت از یاد


مژده ده روزگار را، که گذشت
عیش پرویز و محنت فرهاد


سرو آزاد، بنده قد تست
ای غلام تو بنده و آزاد


گفتی: افتاد شاهی از نظرم
کاشکی اینچنین نمی افتاد

 

[MHP]

تا ز شب بر مهت نقاب افتاد
سایه بالای آفتاب افتاد


در رخم تا بناز خنده زدی
نمکی بر دل کباب افتاد


مردم دیده را ز مژگانت
خار در جایگاه خواب افتاد


شیشه زان سر نهد بپای قدح
که حریف تنک شراب افتاد


در چمنها بنفشه بیتاب است
تا به زلف تو پیچ و تاب افتاد


گرد روی تو خط زنگاری
سبزه ای بر کنار آب افتاد


حاجت باده نیست شاهی را
که ز جام لبت خراب افتاد