مجموعه اشعار امیر شاهی

[MHP]

دل بهر تو در ملامت افتاد
وز عشق بدین علامت افتاد


گشتم به هوس ندیم عشقت
خود عاقبتم ندامت افتاد


ای دل، چو به قامتش فتادی
دیدار تو با قیامت افتاد


او تیغ جفا کشید، لیکن
بر جانب ما غرامت افتاد


گم گشت بکوی عشق، شاهی
زاهد به ره سلامت افتاد

 

[MHP]

تا دل ز کف اختیار ننهاد
پا بر سر کوی یار ننهاد


دور از تو چه داغ بود کایام
بر جان و دل فکار ننهاد


مرغی که وفای دهر دانست
دل بر گل نوبهار ننهاد


تا بسته زلف او نشد دل
سر بر خط روزگار ننهاد


در عشق تو زان فتاد شاهی
کاول قدم استوار ننهاد

 

[MHP]

باز آی، که دل بی تو سر خویش ندارد
بیمار تو از جان رمقی بیش ندارد


از داغ تو ذوقی نبرد عاشق بیدرد
مرهم چکند آنکه دل ریش ندارد؟


گر لطف تو ما را ننوازد چه توان کرد؟
سلطان چه عجب گر سر درویش ندارد؟


آن را که رسد ناوک دلدوز تو بر چشم
ناکس بود ار چشم دگر پیش ندارد


تا عشق تو در واقعه شد رهبر شاهی
فکر از خرد مصلحت اندیش ندارد

 

[MHP]

باز این سر بی سامان، سودای کسی دارد
باز این دل هرجایی، جایی هوسی دارد


از کنج غمش دیگر، در باغ مخوان دل را
کان مرغ که من دیدم، خو با قفسی دارد


هر ک.س بهوای دل، دارد به جهان چیزی
مائیم و دل ویران، آن نیز کسی دارد


شبها سگ کویش را، رحمی نبود بر من
خوش وقت اسیری کو، فریادرسی دارد


از کوی بتان شاهی، کم جو ره برگشتن
کاین بادیه همچون تو، آواره بسی دارد

 

[MHP]

هر کسی موسم گل گوشه باغی دارد
ساکن کوی تو از روضه فراغی دارد


من در این کوی خوشم، گر چه به جنت رضوان
مجلس خرم و آراسته باغی دارد


لاله بین چاک زده پیرهن خون آلود
مگر او نیز ز سودای تو داغی دارد


دل من در شب گیسوی تو ره گم کرده است
مگرش روی تو در پیش چراغی دارد


فکر سودای سر زلف تو دارد شاهی
ظاهر آنست که آشفته دماغی دارد

 

[MHP]

خدنگ او که بجان مژده هلاک برد
نوید عیش بدلهای دردناک برد


به خاکپای تو مردن، رقیب را هوس است
روا مدار که این آرزو بخاک برد


دلم بکوی تو دامن کشان رود، ترسم
که سوی خانه گریبان چاک چاک برد


بنامه شرح جدایی کجا تواند داد
کسی که نام تو با خود به ترس و باک برد؟


به ششدرغمت این نیم جان که شاهی راست
امید هست که آید فراق و پاک برد

 

[MHP]

خاک من باد از سر کوی تو گر بیرون برد
نیست روی آنکه این سودا ز سر بیرون برد


خلوتی خوش دارم امشب با خیال زلف او
گر نه باد صبح از این خلوت خبر بیرون برد


با خیالش گر شبی در کنج تنهایی روم
آب چشمم باز بردارد، ز در بیرون برد


هر زمان از آب چشمم شعله بیش است، ای طبیب
شربتی فرما، که این سوز از جگر بیرون برد


مجلس خاص است، اگر شاهی گرانی میکند
اهل صحبت نیست، گو تا درد سر بیرون برد

 

[MHP]

مرا عشقت از ره برون می‌برد
به کوی ملامت درون می‌برد


گر اینست زنجیر زلف، ای حکیم
ترا هم به قید جنون می‌برد


به تاراج دل چشم او بس نبود
لبش نیز خطی به خون می‌برد


گل از روی او هست در انفعال
ولیکن به خنده برون می‌برد


اگر شاهی از لعل او برد جان
از آن چشم خونریز چون می‌برد؟

 

[MHP]

دل زلف ترا گرفت، بد کرد
شبگیر بد از برای خود کرد


ایام بخون من کمین داشت
خاصه که غم تواش مدد کرد


ما را به جنون چه جای طعنه
پیش تو که دعوی خرد کرد؟


زد قرعه بنام هر کسی عشق
ما را به غم تو نامزد کرد


شاهی چو صبا دمی نیاسود
تا میل بتان سرو قد کرد

 

[MHP]

گرم عشقت عنان دل نگیرد
دلم کوی بلا منزل نگیرد


مرنج از بیخودی های دلم، زانک
ز دیوانه کسی بر دل نگیرد


اگر چشمت جفایی کرد، سهل است
کسی بر مسـ*ـت لایعقل نگیرد


نسازد عاشقی را خاک، ایام
که اول باغمت در گل نگیرد


توانم برد جان از بند زلفت
اگر چشم توام غافل نگیرد


دوانم اشک را هر دم بکویش
که دانم راه بر سائل نگیرد


بشرطی شد قتیل عشق، شاهی
که فردا دامن قاتل نگیرد