مجموعه اشعار امیر شاهی

[MHP]

دلم زانرو رود دنبال آن چشم
که شب ناخفته را آسان برد خواب


چو عشق آمد، اجل گو شاد بنشین
که مردن را مرتب گشت اسباب


ز کویش رخ منه در کعبه شاهی
که یک سجده نشاید در دو محراب

 

[MHP]

سروی از باغ ارم سایه بر این خاک انداخت
که به تیغ مژه در هر جگری چاک انداخت


چند گاهی دلم از داغ بتان ایمن بود
باز عشق آمد و این شعله به خاشاک انداخت


عقلم از بادیه عشق تو بیمی میداد
همتم رخت در این راه خطرناک انداخت

 

[MHP]

همه از رشک خط و عارض رنگین تو بود
چمن اوراق گل و سبزه که بر خاک انداخت


شاهی آن سهم سعادت که نشان میدادند
ناوکی بود که آن غمزه بیباک انداخت

 

[MHP]

خطت که سبزه بر اطراف یاسمین انداخت
چه خون که در جگر نافه های چین انداخت


دلم که داشت تمنای خاکبوس درت
بعاقبت سخن خویش بر زمین انداخت


باحتیاط قدم نه دلا، که طره یار
کمند حادثه در راه عقل و دین انداخت


در آفتاب ستم گر بسوختم، چکنم
چو بخت، سایه بر احوال من چنین انداخت


بعشق تیر بلا را نشانه شد شاهی
ز بسکه سنگ ملامت بر آن و این انداخت

 

[MHP]

خطت بر لاله تر مشک چین ریخت
بنفشه در کنار یاسمین ریخت


صبا گردی که برد از آستانت
عروس غنچه را در آستین ریخت


گل از خوبی همی زد با رخت لاف
چو دید از شرم رویت، بر زمین ریخت


بشوخی ابرویت زیبا کمانیست
که چشمت خون خلقی زان کمین ریخت


شراب عاشقی تا خورد شاهی
به همت جرعه بر چرخ برین ریخت

 

[MHP]

منم ز دست تو پا بسته در کمند ارادت
براه تو سر تسلیم بر زمین عبادت


بدرد عشق خوشم با خیال دوست، که گه گه
قدم بپرسش ما مینهد برسم عیادت


چه میدهند گواهی دو چشم یار بخونم
چو نشنوند ز مستان بهیچ روی شهادت


مرا خدنگ تو در دل نشان بخت بلند است
مگر بطالع من بوده است سهم سعادت


یکی صد است تمنای عشق در دل شاهی
بیا که شوق، فزونست و اتحاد، زیادت

 

[MHP]

چو سبزه ترت از برگ یاسمین برخاست
هزار فتنه بقصد دل از کمین برخاست


دلم خیال دهانت چو در ضمیر آورد
خروش بیخودی از عقل خرده بین برخاست


چو غنچه روی نمود از نقاب زنگاری
ز بلبلان چمن ناله حزین برخاست


بدور چشم تو بیمار شد چنان نرگس
که تکیه زد بعصا و آنگه از زمین برخاست


چو مطرب از سخن شاهی این غزل برخواند
ز ساکنان فلک بانگ آفرین برخاست

 

[MHP]

تا خاک آستانه جانان مقام ماست
در بزم عیش جرعه راحت بجام ماست


گفتی: فلان بکوی من از خاک کمتر است
این هم چو بنگری سبب احترام ماست


زاهد حرام گفت می لعل را، بلی
ما زائریم و میکده بیت الحرام ماست


تا بر درش بخاک مذلت نشسته ایم
سلطان چار بالش گردون غلام ماست


روی چو زر بخاک درش تا نهاده ایم
در ملک عشق سکه شاهی بنام ماست

 

[MHP]

خطش بگرد عارض مهوش برآمده است
آری، بنفشه با گل او خوش برآمده است


دل سوی باغ میکشدم، کان بهار را
بر طرف لاله سبزه دلکش برآمده است


خطی عجب دمیده، رخی بر فروخته
چون سبزه خلیل کز آتش برآمده است


هر شب بیاد سلسله زلف درهمش
صد آهم از درون مشوش برآمده است


شاهی، سری بعالم دیوانگی برآر
چون قصه با بتان پریوش برآمده است

 

[MHP]

بازم خدنگ غمزه زنی بر دل آمده است
بازم ز عشق واقعه ای مشکل آمده است


بر دیگران کشیده خدنگ جفای خویش
این نکته ام ز یار بسی بر دل آمده است


آنکو نکرد سجده بمحراب ابرویی
مردود شد ز قبله که ناقابل آمده است


نخل ترت که آب گل و یاسمین بریخت
تا در کدام آب و هوا حاصل آمده است


شاهی بکوی عشق گر افتاده ای منال
پایت ز آب دیده خود در گل آمده است