مجموعه اشعار امیر شاهی

[MHP]

چو ساقی آن قدح لاله گون بگرداند
دلم خیال لبش در درون بگرداند


صبا ز لعل تو تا غنچه را دهد بویی
هزار بار دلش را بخون بگرداند


به پیر عقل بگوئید، تا برای خدا
عنان ز صحبت اهل جنون بگرداند


گرفتم آنکه براند رقیبم از در تو
دل مرا ز وفای تو چون بگرداند؟


ز لوح وصل چه خواند به بخت بد، شاهی
مگر نوشته گردون دون بگرداند

 

[MHP]

گر من از خاک درت رفتم، دل شیدا بماند
تن روان شد بر طریق عزم و جان آنجا بماند


من خود آواره شدم، لیکن دل درمانده را
پرسشی میکن، که در کویت تن تنها بماند


عاشقان را در غمت دل رفت و درد دل نرفت
خستگان را در فراقت سرشد و سودا بماند


ساربان بر قصد دوری میزند طبل رحیل
گو بران محمل، که ما را خاری اندر پا بماند


ای صبا، از روی یاری با رفیق ما بگوی
رو که شاهی را نظر بر صورت زیبا بماند

 

[MHP]

ما برفتیم و دل آواره در کویت بماند
جان نماند از عشق و در دل حسرت رویت بماند


جان در این طوفان غم بر باد شد، لیکن خوشم
کز تن خاکی غباری بر سر کویت بماند


شمع وار از جمع رندان رفتی و سوزت نرفت
همچو گل دامن کشان بگذشتی و بویت بماند


ما خود از خاک درت رفتیم، لیکن گاهگاه
پرسشی میکن دل ما را، که پهلویت بماند


از تن شاهی خیالی هم نماند از غم، ولی
همچنان در دل خیال قد دلجویت بماند

 

[MHP]

یار با ما چنانکه بود، نماند
مه من مهربان که بود، نماند


دل بر آن آشنا که بود، برفت
سر بر آن آستان که بود، نماند


لطف هر دم که مینمود، گذشت
پرسش هر زمان که بود، نماند


هر دمش سوی من بگوشه چشم
عشوه های نهان که بود، نماند


چه در آن کوی مانده ای، شاهی
یار چون بر همان که بود، نماند

 

[MHP]

تا بر گل تو جعد گره‌گیر بسته‌اند
در گردنم ز زلف تو زنجیر بسته‌اند


از تنگنای عشق تو جستن ره خلاص
مشکل توان، که رخنه تدبیر بسته‌اند


قومی که می‌دهند نشان از تو، غافلند
کاهل وقوف را دم تقریر بسته‌اند


مِن‌بعد، ما و ناله و فریاد چون جرس
زین همرهان که بار به شبگیر بسته‌اند


شاهی به دام زلف تو زان رو اسیر ماند
کش دست و پا به رشته تقدیر بسته‌اند

 

[MHP]

ای بیخبر از گریه خونین جگری چند
باز آی، که در پای تو ریزم گهری چند


سوز دل عشاق چه دانند که چونست
بگریخته از داغ بلا بی جگری چند


چون لاله بداغ دل و خوناب جگر باش
ای چشم چو نرگس همه برسیم و زری چند


با هر خس و خاری منشین ای گل رعنا
کز باد صبا دوش شنیدم خبری چند


مائیم طریق خرد از دست نهاده
وارسته به اقبال تو از درد سری چند


گفتی: چه کسانند اسیران ره عشق
ماتم زده سوخته در بدری چند


شاهی سفر عشق به غفلت نتوان رفت
هشدار، که این مرحله دارد خطری چند

 

[MHP]

جان به یاد تو یاد ک.س نکند
دل ز غم خوردن تو بس نکند


به فراق تو خو کنم ناچار
بختم ار با تو همنفس نکند


اگر این بار جان برم ز غمت
دگرم عاشقی هوس نکند


دل که بگریخت زان شکنجه زلف
تا عدم روی باز پس نکند


یار ما تند میرود، چکنم
گر نگاهی ز پیش و پس نکند


راندی از کوی خویش، شاهی را
آنچه کردی تو هیچکس نکند

 

[MHP]

بیدلان کوی تو مقام کنند
با غمت ترک ننگ و نام کنند


نازنینان شهر، هر روزی
فتنه از نرگس تو وام کنند


من که خوارم بکوی تو چه عجب
بیکسان را چه احترام کنند؟


غمزه ها را بقصد جان مفرست
باش تا کار دل تمام کنند


تو نه رندی نه زاهدی شاهی
می نگوئی ترا چه نام کنند

 

[MHP]

عید شد، خوبان به عزم مجلس و می می‌روند
دردمندان راه می‌پرسند و از پی می‌روند


گر به گشتی می‌رود، تنها خوشست آن آفتاب
قاصد جان منند آنها که با وی می‌روند


چون گل و سنبل پری‌رویان ز آب و تاب می
طره‌ها آشفته و رخساره در خوی می‌روند


آنکه می‌رفتند با تکبیر و قامت، این زمان
با نوای ارغنون و ناله نی می‌روند


می‌رود شاهی ز کویت از دم سرد رقیب
بلبلان از بوستان در موسم دی می‌روند

 

[MHP]

فصل نوروز است و خلقی سوی صحرا می‌روند
بی‌نصیب آنانکه در می قول مطرب نشنوند


رخ نمودی، مردمان را چشم بر ابروی تست
عید شد، باریک‌بینان دیده بر ماه نوند


من که در شب‌های محنت سوختم، زانم چه سود
کاین بتان خورشید‌رخسارند یا مه‌پرتوند


می‌رود خلقی به استقبال، کآمد گل به باغ
تو بمان باقی، کزین بسیار آیند و روند


پندگویان شاهی درمانده را دل می‌دهند
حال او دانند اگر روزی چنین بیدل شوند