مجموعه اشعار امیر شاهی

[ᴺᴵᴸᴼᶠᴬᴿ]

من از خاک درت رفتم، متاعم را به غارت ده
گرانی بردم از کویت، رقیبان را بشارت ده

مرا از سیل محنت خانه ویران گشت در کویت
زمانه گو اساس خصم را ساز عمارت ده

به یغما برد چشم کافرت ملک دل و دین‌ها
که گفت آن ترک تیرانداز را تعلیم غارت ده؟

به تعظیم وصالش چون نگشتی سرفراز، ای دل
به عجز و نامرادی روی در کنج حقارت ده

سر فریاد بلبل نیست آن گلبرگ رعنا را
چه سود این گفتگو شاهی، برو ترک عبارت

 

[ᴺᴵᴸᴼᶠᴬᴿ]

زهی عشقت آتش بجان در زده
خطت کار خلقی بهم بر زده

چه ما را به سنگ جفا میزنی
قدح با حریفان دیگر زده؟

رخت نانوشته خط سبز خویش
گل آتش در اوراق دفتر زده

چو من در خمار می لعل تو
سبو را نگر دست بر سر زده

گرو برده شاهی ز اقران به شعر
چو با اوستادان برابر زده

 

[ᴺᴵᴸᴼᶠᴬᴿ]

ای گل نو به سفر رفته و سالی مانده
ما ز اندوه میان تو خیالی مانده

دل مهجور من از مویه چو مویی گشته
تن رنجور من از ناله چو نالی مانده

بتمنای دهان تو همه عمر گذشت
وز تو ماراست همین فکر محالی مانده

لعلت از گوهر کانیست نشانی داده
رویت از نسخه مانیست مثالی مانده

رانده شاهی ز غمت اشک چو پروین هر دم
هر کجا از سم اسب تو هلالی مانده

 

[ᴺᴵᴸᴼᶠᴬᴿ]

ای دیده بسی فتنه ز بالای تو دیده
صد گونه بلا از سر زلف تو کشیده

تا اشک، غبار از ره او باز نشاند
بسیار دویده است و بگردش نرسیده

دیوانه شده عقل در آن دم که بشوخی
لعل تو فسون خوانده و خط تو دمیده

با اینهمه شیرینی و لطف است نی قند
پیشت ز تحیر سر انگشت گزیده

با سیل دو چشمم چه بود قصه طوفان؟
از دیده بسی فرق بود تا به شنیده

زانگونه که قندیل فروزند به محراب
دل سوخت در آن طاق دو ابروی خمیده

شاهی، هوست بود حدیثی ز دهانش
افسوس که رفتی ز جهان هیچ ندیده

 

[ᴺᴵᴸᴼᶠᴬᴿ]

ای بهر قتل ما زده بر ابروان گره
بگشا به خنده آن لب و از ابرو آن گره

سوسن که با دهان تو از غنچه لاف زد
از خجلتش فتاده نگر بر زبان گره

مشاطه را ز طره او دست کوته است
جعد بنفشه را نزند باغبان گره

چون گل زری که هست به می گر دهی بباد
به زانکه غنچه وار زنی بر میان گره

شبها چو چنگ ناله شاهی ز زلف اوست
زانش فتاده است به رگهای جان گره

 

[MHP]

تا بسته ای به سلسله مشکبو گره
جانهای بیدلانست به هر تار مو گره


عمری گذشت وان گره زلفم آرزوست
یارب مباد در دل ک.س آرزو گره


زان دم نمیزنم چو صراحی بخون دل
کز شوق، گریه میشودم در گلو گره


بستم خیال زلف کجت بر کنار چشم
جعد بنفشه راست بر اطراف جو گره


هر صبحدم که باد ز لعل تو دم زند
خون در درون غنچه شود تو بتو گره


در کار خویش صد گره از بخت دیده ام
تا دیده ام بر ابروی آن تندخو گره


شاهی ندوخت چاک دل از زلف نیکوان
کایام زد به رشته امید او گره

 

[MHP]

عید است و نوبهار و جهانرا جوانئی
هر مرغ را به وصل گلی شادمانئی


همچون هلال عید شدم زار و ناتوان
روزی ندیدم از مه خود مهربانئی


روزم به در دل گذرد، شب به سوز هجر
دور از سعادت تو عجب زندگانئی


خلقی به عید، خرم و از نوبهار، خوش
ما و فراق یاری و اندوه جانئی


شاهی به سوز عشق تو شد روشناس شهر
داغ سگان بود ز برای نشانئی

 

[MHP]

تا گشودی دو زلف عنبرسای
باد شد عود سوز و نافه گشای


جای ما کوی تست، جور مکن
که بدینها نمیرویم از جای


بتماشا چو سرو قامت یار
بر لب جوی شد قدح پیمای


بنگر در هوای آن لب لعل
گشته چشم پیاله خون پالای


نرگس مسـ*ـت را فکند از چشم
چمن از ساقیان بزم آرای


هر که را پیر عقل شد رهزن
قول مطرب نگشت راهنمای


سخن از زلف او مگو شاهی
تا نیفتد سراسر اندر پای

 

[MHP]

ی که با طرّه پرچین و شکست آمده‌ای
چشم بد دور، که آشفته و مسـ*ـت آمده‌ای


همچو گل رخت نیفکنده مکن عزم سفر
بنشین، چون بر ارباب نشست آمده‌ای


کرده‌ای نسبت بالاش به طوبی، هیهات
برو ای خواجه، که با همت پست آمده‌ای


دامن چون تو نگاری ز کف آسان ندهم
که به خونابه بسیار به دست آمده‌ای


شاهی از عمر ابد یافته‌ای بهره، که تو
کشته آن دو لب باده‌پرست آمده‌ای

 

[MHP]

ای شمع رخسار ترا، تابی به هر کاشانه‌ای
وی زآفتاب روی تو، گنجی به هر ویرانه‌ای


گر عاشقی در کوی تو باید، من تنها بسم
نشنودی آخر جان من، کز خانه‌ای دیوانه‌ای


خواهم متاع جان به کف، گرد سرت گردم شبی
ای طایر قدس آمده شمع ترا پروانه‌ای


تا دید آن خال سیه پهلوی زلفش مرغ دل
افتاد در دام بلا بیچاره بهر دانه‌ای


در گوش تو آه و فغان، بادی است از هر سو وزان
با چشم خواب‌آلود تو، افسون من افسانه‌ای


شاهی که می‌سوزد دلش، بیچاره آهی می‌کشد
دودی به روزن بر شود، هرجا که سوزد خانه‌ای