تاریخ جهان انقلاب کبیر فرانسه

[حنا نویس]

هیچ انسانی تا آن زمان پادشاه فرانسه را اینچنین خطاب نکرده بود. لویی شانزدهم به سپاهیانش دستور داد مجلس ملی را با زور متفرق سازد. این اقدام خشم مردم را دو چندان کرد و جمعیت‌هایی از آحاد ملت به سوی زندان دولتی باستیل هجوم آوردند که بسیاری از متفکران روشنگری در آن محبوس بودند.

زندان باستیل نماد خودکامگی و ستم سلطنتی بود. مردم زندانی‌ها را آزاد کردند و فاتحانه در خیابان‌های پاریس به حرکت درامدند. نمایندگان مجلس دوباره تشکیل جلسه دادند و تصمیمی باور نکردنی اتخاذ کردند: آن‌ها خواستار آن شدند که اصول روشنگری در کلیت آن به مورد اجرا نهاده شود.

 

[حنا نویس]

فتح زندان باستیل در جریان انقلاب فرانسه​

مجلس ملی اعلامیه حقوق بشر و شهروندان را تدوین کرد؛ در این سند ایده‌های روشن‌اندیشانه اینگونه بیان شده‌اند: «مردم، آزاد به دنیا می‌آیند و آزاد باقی می‌مانند و در حقوق برابرند هدف همه اتحادیه‌های سیاسی حفظ حقوق طبیعی بشر است هیچ ک.س و هیچ سازمانی نمی‌تواند قدرتی را اعمال کند که مستقیما از ملت منبعث نشده باشد.»

 

[حنا نویس]

مجلس ملی همچنین به امتیازاتی که به روحانیون و اشراف اعطا شده بود، پایان داد. برخی از مالیات‌های دهقانان را لغو کرد و زمین‌های کلیسا و اشراف را دوباره بین دهقانان تقسیم کرد و به این ترتیب آنچه که به حقوق بشر شهرت یافت عملا پا به عرصه وجود نهاد. از آن به بعد دیگر مردم حمکران واقعی و پادشاه صرفا نماینده آن‌ها بود.

 

[حنا نویس]

در تابستان ۱۷۹۱ مجلس ملی قانون اساسی جدیدی را تصویب کرد که چندین اصل دوره روشنگری در آن بود. قدرت پادشاه بسیار محدود شد و مجلس منتخب قانونگذاری به عالی‌ترین مرجع قدرت تبدیل شد. کشور‌های همسایه و قدرت‌های اول اروپا ازین تحولات انقلابی به بیم افتادند.

 

[حنا نویس]

شاهان اتریش و پروس در آوریل ۱۷۹۲ علیه دولت انقلابی فرانسه اعلام جنگ کردند. اقدامی که خشم فراوان مجلس فرانسه را در پی داشت. مردم سراسر فرانسه در برابر مداخلات ارتجاعی این کشور‌ها دست در دست به پاخاستند. از این زمان به بعد هر فرد اشرافی یا حامی پادشاه به عنوان همدست متجاوزان خارجی خائن به شمار می‌آمد.

 

[حنا نویس]

توده غضبناک خلق، اربابان را شبانه از بسترشان بیرون می‌کشیدند به زندان می‌افکندند یا به قتل می‌رساندند. مردم پاریس در ۱۷۹۲ به رهبری «ژرژ ژاک دانتتون» مجلس قانونگذاری را مجبور کردند انتخابات جدیدی برگزار کنند. این مجلس جدید را کنوانسیون ملی نامیدند که سلطنت را در فرانسه الغا کرد و حکومت را رسماً جمهوری اعلام کرد.

کنوانسیون لویی شانزدهم را به جرم توافق با اتریش و پروس متهم کرد و مردم خشمگین در سال ۱۷۹۳سر از تن شاه و ملکه جدا کردند. اینک تمامی ملت تنها و تنها یک هدف را دنبال می‌کردند: «هرآنچه به گذشته مربوط است باید ریشه‌کن و نابود شود.»

 

[حنا نویس]

 

[حنا نویس]

لحظه اعدام لویی شانزدهم در جریان انقلاب کبیر فرانسه​

انقلابیون دیگر لباس‌های اشراف را به تن نکردند لباس‌های ساده و ارزان پوشیدند و در خیابان‌های سراسر فرانسه فریاد می‌زدند: «مرگ بر اشرافیت، زنده باد ازادی، برابری و برادری» و کنوانسیون ملی گروهی که به ژاکوبن‌ها معروف بودند به قدرت رسیدند. ژاکوبن‌ها ملت فرانسه را بسیج کردند و به رویارویی دولت‌های پروس و اتریش رفتند. این گروه که خشن‌ترین گروه انقلابیون بودند با هر ک.س و هر آنچیزی که نشانی از اشرافیت داشت، خصومت می‌ورزیدند و سر از بدن تمامی مخالفان جدا می‌کردند، انقلابی بسیار خشونت‌بار. شمار اعدام‌ها به قدری افزایش یافت که دستگاهی به نام گیوتین برای اعدام سریع اختراع شد.

 

[حنا نویس]

در سرتاسر کشور دادگاه‌های انقلاب تشکیل شد که هر روز از صبح تا شام حکم مرگ هزاران انسان را اجرا می‌کردند و محکومان در میادین اصلی شهر‌ها با گیوتین اعدام می‌شدند. رهبران این توده‌های خشمگین دو تن از چهره‌های عجیب تاریخ بودند یکی از آن‌ها «دانتون» خطیبی پرشور و انسانی جسور و آزاد از قیود اخلاقی بود که سخنرانی‌های آتشینش توده‌ها را علیه اشرافیت می‌شوراند. دیگری «ماکسیمیلیان روبسپیر» که در نقطه مقابل دانتون قرار داشت حقوقدانی خشک و سرد مزاج که همواره آراسته لباس می‌پوشید و در سخنرانی‌هایش از روم باستان و انسان‌هایی، چون کاتن و تمیستوکلس سخن می‌گفت. روبسپیر گفتمانی علیه آنچه خود شرارت می‌خواند ایجاد کرد و از آنجا که شرارت مستحق نفرت بود، سر دشمنان شرور فرانسه می‌بایست از تنشان جدا می‌شد.

 

[حنا نویس]

ارنست گامبریج در کتاب تاریخ جهان چنین می‌نویسد: «روبسپیر صد‌ها تن از مخالفان خویش را بنام فضیلت قلب انسان به قتل رساند. با این همه تصور نکنید که او انسانی ریاکار و عوام فریب بود او بدون شک خود را برحق می‌انگاشت. از هیچ ک.س هدیه‌ای به عنوان رشوه قبول نمی‌کرد و هیچکس نمی‌توانست با اشک چشمان خویش او را تحت تاثیر قرار دهد. روبسپیر (زاهدی) وحشت برانگیز بود و می‌خواست وحشت را بگستراند به ویژه در میان کسانی که آن‌ها را دشمنان عقل می‌نامید.»