تاریخ جهان انقلاب کوبا، مهم‌ترین انقلاب سوسیالیستی جهان

[حنا نویس]

ایالات متحده با تصویب اصلاحیه پلات در سال ۱۹۰۱ این حق را به خود تفویض کرد که برای منافع‌اش هرگاه اراده کرد، در کوبا دخالت کند. واقعه‌ای که استقلال کوبا را به امری «صوری» بدل کرد. سرانجام جمهوری کوبا در سال ۱۹۰۲ تاسیس شد. اما تا دهه سی قرن بیستم از کوبا چیزی جز یک بوروکراسی فاسد نمانده بود که تنها کارکردش حفاظت از اموال آمریکایی‌ها بود.

 

[حنا نویس]

بر اساس اصلاحیه پلات، آمریکا دوبار اقدام به مداخله کرد؛ بار اول به درخواست توماس استرادا پالما اولین رئیس‌جمهور کوبا بود که خواستار مداخله آمریکایی‌ها علیه شورش مسلحانه لیبرال‌های مخالف حکومت شده بود. آمریکا نیز با ایجاب حکومت موقت، از نظم پیشین محافظت کرد.

 

[حنا نویس]

پیداست که در چنین برهه تاریخی عملا ما با یک دولت دست‌نشانده روبرو بودیم که هیچ نوع شباهتی به یک دولت مدرن نداشت و به تعبیر هگلی چیزی جز «Tekhne Despotice» نبود. سازمان دولتی که در آن روحی از دولت وجود نداشت. با ارجاع به فلسفه سیاسی هابز، این مسئله را بهتر می‌توان فهمید. بنا به آرای لئو اشتراوس، تامس هابز با جایگزینی مفهوم «حق» به جای «تکلیف» بنیان‌های جدید فلسفه سیاسی را بنا کرد.

 

[حنا نویس]

بر این اساس کارکرد اصلی دولت حراست از حق انسان‌هاست و بنیادی‌ترین حق انسان‌ها در وهله اول، حق تملک بر جان و امنیت است. اما در دوران حکومت‌داریِ ژنرال خراردو ماچادو مورالس چیز دیگری رخ داد. به گفته رئیس فدراسیون کار آمریکا، حکومت مورالس کارکردی جز گسترش تروریسم نداشت، امری که دلالت بر رابطه بندگی شهروندان با دولت دارد.

 

[حنا نویس]

با وجود سرکوب گسترده، در دوازدهم اوت ۱۹۳۳ مردم توانستند ارتش دولت را به عقب‌نشینی وادار کنند. در پی این اتفاق ماچادو به باهاما گریخت. با اعمال نفوذ آمریکا، «کارلوس مانوئل دِ ثسپدس» سفیر کوبا در مکزیک به عنوان جانشین ریاست جمهوری ماچادو انتخاب شد؛ واقعه‌ای که برای افسران کادر ارتش کوبا قابل قبول نبود و در نهایت منتهی شورش گروهبان‌ها در چهارم سپتامبر ۱۹۳۳ شد. آنان از آن پس نیز خواستار مداخله بیشتر در عرصه قدرت بودند. از جمله کسانی که در مهلکه نقش اساسی داشت، فولخنسیو باتیستا بود که توانسته بود در سال ۱۹۴۰ و ۱۹۵۲ به مقام ریاست جمهوری برسد. اتفاقی که راه برای انقلاب گشود.

 

[حنا نویس]

جنبش بیست و ششم ژوئیه اولین گام انقلاب​

به گزارش رویداد۲۴ در دهم مارس ۱۹۵۲، باتیستا و افسرانش وارد پادگان کلمبیا در هاوانا شدند و قدرت ارتش را تصاحب کردند. به گفته «جورجی آن گِیِر» نویسنده زندگینامه فیدل، کودتای دهم مارس باتیستا «سرآغاز آشنایی دنیا با فیدل کاسترو بود. از آن روز، او سازماندهی نخستین جنبش خود را آغاز می‌کرد.» او با اقداماتی قانونی علیه تصرف غیرقانونی دولت توسط باتیستا، جنبش خود را پیش برد؛ اما با عدم پیشبرد اصلاحات، توانست اقدامات مسلحانه و چریکی خود را علیه حکومت غیرقانونیِ باتیستا توجیه کند.

 

[حنا نویس]

در بیست و ششم ژوئیه ۱۹۵۳ فیدلیست‌ها به مونداکا، دومین پادگان بزرگ کوبا حمله کردند. تاد سزولک در باب کارکرد این پادگان می‌گوید: «اساسا کارکرد پادگان در جهت امنیت داخلی بود، چرا که حمله خارجی به سانتیاگو نامحتمل بود.» با اینحال عملیات شکست خورد و نیمی از فیدلیست‌ها جانشان را در راه آرمانشان از دست دادند. از این پس جنبش فیدل به نام «جنبش ۲۶ ژوئیه» یا «ام ۲۶-۷» معروف شد.

 

[حنا نویس]

فیدل و به همراه ۱۲۲ رفیق کمونیستش در ۲۱ سپتامبر ۱۹۵۳ در دادگاه محاکمه شدند. فیدل از تریبون این دادگاه برای بیان آرمان‌های انقلابی خود استفاده کرد. فیدل به صورت موجز گفت: «من آموزه‌های خوزه مارتی و عقاید تمام مردانی را به یاد می‌آورم که از آزادی مردم دفاع کرده‌اند. من باعث شورشی علیه یک قدرت یکه‌تاز غیرقانونی شده‌ام که اختیارات قانونگذاری و اجرایی کشور را غصب کرده و در دست خود متمرکز ساخته است. می‌دانم که به سال‌های زیادی زندان محکوم خواهم شد.

 

[حنا نویس]

می‌دانم که توطئه‌ای در کار است تا مرا به‌دست فراموشی بسپارند. اما صدای من هرگز خاموش نخواهد شد؛ چرا که هنگامی که بیشترین احساس تنهایی را می‌کنم، در درونم نیرو می‌گیرد و به قلبم تمام گرمایی را می‌بخشد که نفس‌های بزدل از من دریغ می‌دارند...‌ می‌دانم که زندان برای من سخت‌تر از آنچه تاکنون برای هرکس دیگری بوده است، خواهد بود، پر از تهدید، تباهی و اعمال خشم بزدلانه؛ اما از آن ترسی ندارم، چنانکه از خشم آن مستبد حقیری که جان هفتاد برادر مرا گرفته بیمی به خود راه نمی‌دهم. مرا محکوم کنید، اشکالی ندارد. تاریخ مرا تبرئه خواهد کرد!»

 

[حنا نویس]

در شانزدهم اکتبر ۱۹۵۳ فیدل به پانزده سال زندان در جزیره پینوس محکوم شد؛ زندانی که بسیاری وارد آن می‌شدند، زنده برنمی‌گشتند. شاید بتوان گفت «مونکادا» یک فاجعه مطلق بود، اما یقینا این جنبش بیست و ششم ژوئیه بود که انقلاب را اجتناب‌ناپذیر کرد.