تاریخ ایران در جنگ جهانی اول

[حنا نویس]

هر چند مشروطه‌خواهان یک سال بعد توانستند بر محمدعلی شاه غلبه و مشروطه را دوباره احیا کنند اما این کشاکش‌ها بیش از پیش قوای ایران را تحلیل برد. از این رو دوره ده ساله‌ای که ایران از زمان امضای فرمان مشروطه تا آغاز جنگ جهانی اول طی کرد، هر چند دوره‌ای درخشان از مبارزات ایرانیان برای رهایی از استبداد و برداشتن موانع توسعه و ترقی کشور به شمار می‌رود، اما در عین‌حال دوره ضعف و انحطاط ایران بود.

 

[حنا نویس]

مورخان این را نیز می‌گویند که ایران به‌طور کلی در دوره حاکمیت سلسله قاجارها ضعیف بود و توانایی مقابله با نیروهای نظامی قدرت‌هایی نظیر بریتانیا و روسیه تزاری را نداشت. ایران در این سال‌ها فاقد ارتش منظم قابل ‌توجه بود.

 

[حنا نویس]

گفته می‌شود شمار نیروهای مسلح ایران در زمان آغاز جنگ حدود هفت هزار نفر بود. بخشی از نیروی نظامی ایران که در قالب بریگادهای قزاق و به کمک روس‌ها سازمان یافته بود، زیر فرمان دولت مرکزی نبود

 

[حنا نویس]

ورود ارتش‌های بیگانه به ایران

همانطور که اشاره رفت، روسیه و بریتانیا حتی پیش از آغاز جنگ جهانی اول، حضور و نفوذی تعیین‌کننده در ایران داشتند. این دو قدرت جهانی آن دوره، چندین سال پیش از آغاز جنگ با قراردادی که در تاریخ به «معاهده ۱۹۰۷ سن‌پترزبورگ» معروف است، ‌ایران را میان خود به دو منطقه نفوذ تقسیم کرده بودند.

 

[حنا نویس]

طبق این معاهده که بریتانیا آن را پیشنهاد کرده بود، مناطق شمالی ایران حوزه نفوذ روس‌ها و مناطق جنوب قلمرو حضور و نفوذ بریتانیا محسوب می‌شد. نخست شمال ایران به اشغال روس‌ها درآمد و پس از آغاز جنگ نیز بریتانیایی‌ها صفحات جنوبی ایران را به تصرف خود درآوردند.

 

[حنا نویس]

 

[حنا نویس]

این معاهده بدون آگاهی یا مشارکت دولت ایران امضاء شد. اشغال تبریز در زمستان سال ۱۲۹۰ (۱۹۱۱) و به دار آویختن تعداد زیادی از مردم و آزادی‌خواهان، از جمله ثقةالاسلام تبریزی، از پیامدهای معاهده سن‌پترزبورگ و از حوادث فراموش‌ناشدنی این سال‌های تاریک تاریخ ایران است.

 

[حنا نویس]

با آغاز جنگ جهانی اول حضور و نفود روسیه تزاری و بریتانیا در ایران بیشتر شد. اعلام بی‌طرفی دولت ایران در جنگ نیز تاثیری در رفتار این دو قدرت نداشت. همسایگی با روسیه و عثمانی در شمال و شمال ‌غرب، و مستعمرات بریتانیا در جنوب و نیز منابع نفت و موقعیت سوق‌الجیشی ایران، دلایل اصلی نقض بی‌طرفی و ورود نیروهای متخاصم به کشور بود.

 

[حنا نویس]

در سال ۱۹۱۵ و هشتاد روز پس از اعلام بی‌طرفی ایران در جنگ، توافقنامه دیگری میان روسیه و بریتانیا امضا شد که براساس آن دو کشور می‌توانستند نفود خود در ایران را بیش از آنچه در پیمان ۱۹۰۷ آنان مقرر شده بود، گسترش دهند. به موجب این پیمان دو کشور حقوق و امتیازات ارضی بیشتری در ایران برای خود قائل شده و هزینه نگهداری نیروهای خود در ایران را نیز به گردن دولت تهران گذاشتند.

 

[حنا نویس]

یک سال پس از آغاز جنگ، ایران عملاً به اشغال قوای نظامی سه ‌کشور درگیر در جنگ درآمد: روس‌ها شرق آذربایجان، گیلان و مناطق وسیعی از مرکز ایران، از جمله قم و کاشان و نطنز و بخشی از استان اصفهان را اشغال کردند.