مجموعه اشعار بابا افضل کاشاني

[mobina01]

تا خاص خدای را تو از جان نشوی
بر مرکب عشق مرد میدان نشوی

شیران جهان پیش تو روبه باشند
گر تو سگ نفس را به فرمان نشوی

 

[mobina01]

ای آن که شب و روز خدا می طلبی
کوری گرش از خویش جدا می طلبی

حق با تو به صد زبان همی گوید راز:
سر تا قدمت منم، که را می طلبی؟

 

[mobina01]

گر در نظر خویش حقیری، مردی
ور بر سر نفس خود امیری، مردی

مردی نبود فتاده را پای زدن
گر دست فتاده‌ای بگیری، مردی

 

[mobina01]

کم گوی و به جز مصلحت خویش مگوی
چیزی که نپرسند ، تو خود پیش مگوی

دادند دو گوش و یک زبانت زآغاز ؛
یعنی که دو بشنو و یکی بیش مگوی

 

[mobina01]

سمع و بصر و زبان و دستم، همه اوست
من نیستم و هستیِ هستم همه اوست

این هستی موهوم، خیالی است صریح
زین هستی موهوم چو رستم، همه اوست

 

[mobina01]

ای عین بقاء در چه بقایی که نه‌ای؟
در جای نه‌ای؟ کدام جائی که نه‌ای؟

ای ذات تو از جا و جهت مستغنی
آخر تو کجانی؟ و کجائی که نه‌ای؟

 

[mobina01]

ای لطف تو در کمال بالای همه
وی ذات تو از علوم دانای همه

بینی بد و نیک و همه پیدا و نهان
چون دیدهٔ صنع توست بینای همه

 

[mobina01]

تا کی پی اسباب و تنعم گردی؟
تا چند دَرِ سرای مردم گردی؟

در دایرهٔ وجود تو دایره ای ست
زین دایره گر برون روی گم گردی

 

[mobina01]

گر در نظر خویش حقیری، مردی
ور بر سر نفس خود امیری، مردی

مردی نبود فتاده را پای زدن
گر دست فتاده‌ای بگیری، مردی

 

[mobina01]

تا خاص خدای را تو از جان نشوی
بر مرکب عشق مرد میدان نشوی

شیران جهان پیش تو روبه باشند
گر تو سگ نفس را به فرمان نشوی