مجموعه اشعار بابا افضل کاشاني

[mobina01]

کم گوی و به جز مصلحت خویش مگوی
چیزی که نپرسند ، تو خود پیش مگوی

دادند دو گوش و یک زبانت زآغاز ؛
یعنی که دو بشنو و یکی بیش مگوی

 

[mobina01]

سمع و بصر و زبان و دستم، همه اوست
من نیستم و هستیِ هستم همه اوست

این هستی موهوم، خیالی است صریح
زین هستی موهوم چو رستم، همه اوست

 

[mobina01]

ای آن که شب و روز خدا می طلبی
کوری گرش از خویش جدا می طلبی

حق با تو به صد زبان همی گوید راز:
سر تا قدمت منم، که را می طلبی؟

 

[mobina01]

ای عین بقاء در چه بقایی که نه‌ای؟
در جای نه‌ای؟ کدام جائی که نه‌ای؟

ای ذات تو از جا و جهت مستغنی
آخر تو کجانی؟ و کجائی که نه‌ای؟

 

[mobina01]

گر مغز همه بینی و گر پوست همه
هان تا نکنی کج نظری، کوست همه

تو دیده نداری که درو در نگری
ورنه ز سرت تا به قدم اوست همه

 

[mobina01]

با یار بگفتم به زبانی که مراست
کز آرزوی روی تو جانم برخاست

گفتا: قدمی ز آرزو زآن سو نه
کاین کار به آرزو نمی آمد راست

 

[mobina01]

اَحداث زمانه را چو پایانی نیست
احوال جهان را سر و سامانی نیست

چندین غم بیهوده به خود راه مده
کاین مایه‌ی عمر نیز چندانی نیست...

 

[mobina01]

اشعار بابا افضل کاشانی ​

 

[mobina01]

یاد تو کنم دلم چنان برخیزد
که امید به کلی از جهان برخیزد

آیا بودا که از میان من و تو
ما بین فراق از میان بر خیزد

 

[mobina01]

ای دل به چه غم خوردنت آمد پیشه
وز مرگ چه ترسی، چو درخت از تیشه

گر زانکه به ناخوشی برندت زینجا
خوش باش که رستی ز هزار اندیشه