فایل شده [بامداد با من] اثر«محمدپارسا حسن‌ زاده کاربر انجمن رمان بوک»

[ن. عادل]

و چه شلوغ بود روی پل؛
جمعیت،
جمعیت
من را هل داد.
افتادم درون آب
زاینده رود،
زاینده رود
اشتباه شد
من افتادم،
به زاینده رود
به درونم
همین
و بس

 

[ن. عادل]

رنجیده‌ام؛
نه از ساقه‌های نازک،
از ساقه‌های کلفت جامعه

 

[ن. عادل]

اینجا پر است
پر است از من
از من‌هایی که آمده‌اند،
صف کشیده‌اند
تا بفروشند تنهایی خود را
به او
او کیست؟
او همانی است که در سایه‌ی آن سرو بلند
شعری از بر می‌خواند.
و پر است از پرسش
بعدش که سرش را چرخاند
تازه فهمیدیم او هم با ماست،
یک من
و کم کم پیدایشان شد.
و یک من دیگر
و یک من دیگر
و الآن چند سالی است
که به دنبال او می‌گردیم.

 

[ن. عادل]

به چه چیز تن می‌دهی؟
به شب؟
به تاریکی که بر سرت هوار می‌شود؟
به آسمانی که ستاره‌هایش را
تاریکی ها خورده‌اند؟
چقدر باید منتظر ماند
تا کسی کبریت بزند به آسمان شب؟
پرده، آتش، آسمان
فکرش را بکن
ماه چقدر غصه می‌خورد.
شجاعت می‌خواهد.
شجاعت،
شجاعت،
شجاعتش را داری؟

 

[ن. عادل]

چقدر ظریف شده‌ای!
چقدر شکستنی!
آه که می کشی، نیمکت آه می‌کشد
پنجره، چهارپایه، عینک
همه آه می‌کشند.
آه حلقه می‌شود.
دود می شود.
سیگارت روشن بود.
بعد روی نلبکی خاکستر می‌شود.
خاکستر، خاکستر، خاکستر
تمام می‌شوی، تمام می‌شود.
چقدر تمام تکرار می‌شود.
این درد ماندنی است.
این درد ماندنی است.

 

[ن. عادل]

سبز
فلفل‌های دلمه‌ای،
جنگل‌های بارانی،
تو
تصویر پژمرده‌ای؛
من
دور دور می‌زنم
در زمین‌های شمالی
که
عطر برنج‌ها،
بوی ماهی،
پیراهنم را پر کند.
جای تو را خالی

 

[ن. عادل]

همان صندلی؛
همان میز،
مداد
مداد
تیز،
نویسنده عزیز؛
دیوارها‌ی پشت قرنیز
سربازان در خاکریز
سوت حلزون
سوت پایانی
من دیده‌ام
گوش ها کر می‌شوند.
در پالتوهای بارانی‌
شما چه باور می‌کنید آیا؟

 

[ن. عادل]

به یاد دارم
آخرین سال را؛
پنجشنبه‌ی پاییزی
کنار طاقچه‌ی قدیمی
شمعدانی و گلدان‌ها،
عزیز در آشپزخانه بود
مرتضی روی بام،
همه به آسمان نگاه می‌کردند.
من
به روزنامه‌ای که می‌خواندی
برف می‌بارید،
در صفحه‌ی اول عصرگاهی
پنجشنبه‌ی پاییزی

 

[ن. عادل]

مرا آن‌گونه ببین
که نقشه‌ی جغرافیا می‌خوانَدم.
پر از جلگه‌ها و دشت‌ها
زیبایی‌ها،
خوبی‌ها،
پر از تفاوت‌ها و شباهت‌ها،
مرا اوراسیای دوم بنام
چراکه هم خشکی‌هایم را دوست می‌دارم.
هم آبی‌هایم را
به یاد برادرم اوراسیا
و خواهرم خورشید.

 

[ن. عادل]

بهمن که دیروز روی ریل خوابید.
بهمن که امروز با من است.
بهمن که دارد می‌نویسد.
بهمن که نشسته است.
بهمن که قرار بود ببارد.
بهمن که توی کوچه خوابیده است.
بهمن که شاعر شده است.
بهمن که آزاد است.
بهمن و سیگارش،
امروز هفت بهمن است.