آموزشی برای مخاطبی که وجود ندارد

[Serenya]

وقتی نمی‌دانی برای که می‌نویسی
اما باز هم می‌نویسی ... .

 

[Serenya]

 
گاهی که می‌نویسی، کسی هست که می‌خواهی صدایت را بشنود.
شاید یک دوست، یک مخاطب خاص، یا کسی که در آینده نوشته‌ات را خواهد خواند.
اما گاهی، ما می‌نویسیم برای کسی که نیست.
نه در لیست مخاطبین‌مان،
نه در خانه‌ای در نزدیکی،
نه حتی در خیال روشن.
می‌نویسیم برای کسی که فقط در دل نوشتن، وجود دارد.

 

[Serenya]

✦ این «مخاطبِ نادیده» کیست؟

 

[Serenya]

گاهی او کسی‌ست که آرزو داریم کاش می‌بود...
گاهی کسی‌ست که زمانی بود، اما دیگر نیست...
گاهی خودِ آینده‌ی ماست...
گاهی یک مخاطب تخیلی، یک روح، یک مفهوم، یک "تو"ی بی‌نام.
گاهی هم... هیچ‌ک.س نیست.
و ما فقط می‌نویسیم تا خلأیی را پر کنیم که نام ندارد.

 

[Serenya]

✦ چرا نوشتن برای مخاطبِ ناموجود مهم است؟

 

[Serenya]

۱. چون از سانسور فرار می‌کند

وقتی مطمئن نیستی کسی قراره بخونه، خودت را سانسور نمی‌کنی.
دروغ نمی‌گی.
نقاب نمی‌زنی.
و درست همان‌جا، صدای واقعی‌ات شکل می‌گیرد.

 

[Serenya]

۲. چون نویسنده را با خودش روبه‌رو می‌کند

وقتی برای کسی می‌نویسی که نیست، درواقع داری با خودت حرف می‌زنی.
و این حرف‌ها، صادق‌ترین حرف‌ها هستند.

 

[Serenya]

📌 مثال:
«نمی‌دونم کجایی. اصلاً هستی یا نه. فقط می‌دونم یه گوش لازم دارم. یه سکوت که حرفامو قورت نده.»

 

[Serenya]

۳. چون امکان کشف رویاها و ترس‌ها را می‌دهد

نوشتن برای کسی که وجود ندارد، مثل نامه نوشتن به آینده، به گذشته، به کودکی‌ات، یا حتی به خداست.
یک فضای آزاد، بی‌قضاوت، که هر چیزی می‌تونه توش جاری بشه.

 

[Serenya]

📌 مثال:
«به تویی که شاید هیچ‌وقت نباشی، ولی من همیشه برایت نوشتم. نه چون بودی، چون لازم بود باشی.»