غیرپارسی برترین نویسندگان در «ادبیات فرانسه»

[شاهدخت]

لرزید و در خیال خود بار دیگر آن شهر غم انگیز را مجسم کرد: با خط باراندازهایش که تا دوردست چون شعله ای کوره‌وار گسترش می یافت، خندق عمیق رودخانه با آب های نقره فامش که توده های عظیم سیاه رنگ، مانع جریان یافتنش می شدند، چراغ هایی که به نهنگ هایی بی جان می ماندند، و انبوه چرثقیل هایی که بازوهای دارمانند خود را از همه سو دراز کرده بودند. با یادآوری این ها، رنگ از گونه هایش پرید. آیا این بود خوشامدگویی پاریس؟ از کتاب «شاهکار»

 

[شاهدخت]

گی دو موپاسان


«موپاسان» توسط بسیاری از منتقدین ادبی به عنوان «پدر داستان کوتاه مدرن» معرفی شده است. داستان های شگفت انگیز این نویسنده که تحت تأثیر الگوی ادبی او، «گوستاو فلوبر»، خلق شده اند، توانایی این را دارند که «موپاسان» را به نویسنده ی مورد علاقه ی هر فرد تبدیل کنند. تأثیرگذاری های او، مسیری جدید را در هنر داستان کوتاه به وجود آورد و در طول تاریخ ادبی، از نویسندگان برجسته ای همچون «شروود اندرسون» و «ارنست همینگوی» تا آثار نویسندگان کنونی را در بر گرفت.

 

[شاهدخت]

بسیاری از داستان های «موپاسان»، زبانی موجز دارند و اغلب شخصیت های بی گناهی را به تصویر می کشند که در رویدادهای «جنگ فرانسه و پروس» در قرن نوزدهم گرفتار شده اند. آثار او از این طریق، بیهودگی جنگ را به مخاطبین یادآوری می کنند.

 

[شاهدخت]

پاریس را بیشتر از نابینایی که سگش هدایتش می کند و هر روز از همان راه می رود، نمی شناخت؛ و اگر هر روز در روزنامه اخبار و حوادث و رسوایی ها را می خواند، آن ها را به منزله ی خیالبافی هایی می انگاشت که برای سرگرم کردن کارمندان دون پایه اختراع می کنند. او اهل نظم و ترتیب بود، ارتجاعی و واپس‌گرا، اما بدون وابستگی به حزبی خاص؛ دشمن هر چیز تازه بود، از اخبار سیاسی که همیشه به خاطر جانبداری از طرفی خاص، دگرشکل جلوه داده می شد، صرف نظر می کرد؛ و وقتی هر روز عصر خیابان شانزلیزه را می پیمود، سیل ازدحام جمعیتِ در حال گشت و گذار و رفت وآمدِ درشکه ها و کالسکه ها را مانند مسافری که از دیاری دوردست آمده و شاهد منظره ی غریبی در سرزمین های ناآشناست، از نظر می گذراند. از کتاب «بابای سیمون»

 

[شاهدخت]

مارسل پروست


«پروست» مقاله نویس، منتقد و رمان نویسی منحصر به فرد بود. جایگاه او به عنوان یکی از تأثیرگذارترین نویسندگان قرن بیستم، مدیون اثر داستانیِ عظیم و هفت جلدیِ این نویسنده یعنی مجموعه ی «در جست و جوی زمان از دست رفته» است. «پروست» در نیمه ی نخست زندگی حرفه ای خود، به عنوان یک منتقد فعالیت می کرد و همزمان به نوشتن داستان کوتاه و مقاله نیز می پرداخت. او پس از این دوره و در 38 سالگی، نوشتن «در جست و جوی زمان از دست رفته» را آغاز کرد و قصد داشت هر هفت بخش آن را به صورت سریالی به انتشار برساند.

 

[شاهدخت]

اما این کار تا زمان مرگ او و حتی پس از آن ادامه پیدا کرد چرا که «پروست» آنقدر زنده نماند تا سه بخش نهایی این مجموعه را اصلاح و بازنویسی کند. مجموعه ی «در جست و جوی زمان از دست رفته» اثری با وسعت حیرت انگیز است که بیش از 3200 صفحه درازا دارد و بیش از 2000 شخصیت را در خود جای داده است. برخی از برجسته ترین نام های ادبی در آن زمان، در مواجهه با این اثر مبهوت و شگفت زده شدند. «ویلیام سامرست موآم» این مجموعه را «برترین داستان تا به امروز» نامید و «گراهام گرین» نیز «پروست» را «بزرگترین رمان نویس قرن بیستم» خواند.

 

[شاهدخت]

زمانی که هر روز در اختیار داریم، انعطاف پذیر است؛ شورهایی که در دل داریم، آن را کش می آورد، شورهایی که در دل دیگران می انگیزیم، آن را در هم می فشرد، و عادت، آن را پر می کند. از مجموعه ی «در جست و جوی زمان از دست رفته»

 

[شاهدخت]

کولت
«سیدونی گابریل کولت» رمان نویس شناخته شده ای بود که در سال 1948، نامزد دریافت جایزه ی «نوبل ادبیات» شد. او همچنین به عنوان روزنامه نگار و بازیگر نیز فعالیت می کرد. «کولت» در داستان هایش، به واسطه ی نثر احساس‌گرای خود، مخاطبین را در دل جهان شخصیت هایش قرار می دهد و به این طریق، تجربه ای عمیق از همدلی با رنج ها و لذت های کاراکترهای داستانی را در مخاطبین ایجاد می کند. برجسته ترین اثر این نویسنده، رمان «ژی‌ژی» است که به یکی از شناخته شده ترین فیلم های موزیکال در قرن بیستم تبدیل شد

 

[شاهدخت]

شری خودش را بر مبلی رها کرد و چیزی نگفت. اجزای سیمایش در تأثیرناپذیرترین و در عین حال زیباترین قالب خود فرو رفته بود. نارضایتی ملایمی بر پیشانی اش سایه می انداخت. این نارضایتی را دور چشمانش هم می شد دید (که با فرا رسیدن سی سالگی، آرام آرام حلقه می بست) و هم روی لبانش، که نه تنها هیچ وقت بر هم نمی فشرد، بلکه همیشه مثل موقع خواب، اندکی از هم باز می گذاشت. از کتاب «سرانجام شری»

 

[شاهدخت]

ژان پل سارتر


«سارتر» از آن دسته از نویسندگانی بود که در صدر عرصه های مختلفی از جهان ادبیات فعالیت می کرد؛ او یک فیلسوف، رمان نویس، نمایشنامه نویس، منتقد ادبی، زندگینامه نویس و همچنین فیلمنامه نویس بود. «سارتر» در همه ی این عرصه ها، نامی معتبر به حساب می آمد و از چهره های برجسته در «پدیدارشناسی»، «اگزیستانسیالیسم» و همینطور فلسفه در فرانسه ی قرن بیستم در نظر گرفته می شد. این نویسنده در سال 1964 به عنوان برنده ی جایزه ی «نوبل ادبیات» به جهان معرفی شد اما از قبول این جایزه سر باز زد. کتاب های «تهوع»، «دوزخ» و «هستی و نیستی» از جمله آثار برتر او به شمار می آید.