نقد و بررسی بازی‌ها بررسی بازی Alan Wake 2

[ممد صنوبر]

اول از همه، الن ویک ۲ به معنی واقعی و حقیقی کلمه زیبا است. تک تک مناظر و مراحل بازی از نظر تصویری خیره‌کننده طراحی شده‌اند؛ حال این تصویر می‌تواند یک شهر کوچک مثل برایت فالز باشد که تابش و بازتاب نور خورشید از سطح آن ما را یاد منظره‌های فراموش‌نشدنی True Detective می‌اندازد یا می‌تواند محیط مه‌آلود منطقه واتری باشد که این مه، انگار استعاره‌ای است از غم و اندوهی که بر این منطقه و زندگی شخصیت ساگا چنبره زده است. کنار این‌ها بناهایی مثل خانه سالمندان را داریم که قدم زدن در محیط‌های تنگ و تاریک آن یادآور ساختمان پلیس راکون سیتی بود و به همان اندازه اتمسفر وحشتناکی داشت. در آن طرف داستان بخش‌های مربوط به الن ویک را داریم؛ شهری در مکان تاریک که برای تبدیل شدن به نیویورک مناسب مکس پینِ محصول رمدی، فقط یک زمستان برفی کم دارد. یا نمی‌توان از فضاسازی این مراحل از بازی صحبت کرد و اشاره‌ای به هتلی مرموز نداشت که هتل فیلم درخشش باید پیش آن درس پس بدهد.

 

[ممد صنوبر]

کنار این طراحی‌های محیطی محشر، جزییات عالی چهره کاراکتر‌ها و انیمیشن‌های مربوط به آن‌ها هم به هرچه باورپذیرتر شدن وقایع کمک شایانی می‌کند. البته رمدی آن ایده‌ای را که در کوانتوم بریک برای تلفیق بازی و لایو اکشن داشت اینجا به نحو اعلائی اجرایی کرده و ایفای نقش عالی کاراکتر‌ها هم کمک زیادی به این باورپذیری اشاره‌شده می‌کند. در این بین مخصوصا کاراکتر کیسی شدیدا جلب‌توجه می‌کند که نقش او توسط خود سم لیک ایفا شده است و جیمز مک‌کافری، صداپیشه مکس پین هم صداگذاری‌هایش را انجام داده است. این ترکیب باعث می‌شود تا در برخی دقایق حضور او، سخت دلتنگ مکس پین عزیز شویم. در یک کلام، الن ویک ۲ آنقدر از نظر بصری جادویی است که حتی افت فریم‌های گاه ملموس نسخه پی سی آن هم نمی‌تواند حس و حالش را خراب کند و خیلی راحت می‌توان این موضوع را بخشید و نادیده گرفت.

 

[ممد صنوبر]

به همین میزان موسیقی هم نقش بسیار مهمی در الن ویک ۲ دارد. رمدی حتی در نسخه قبلی هم نشان داده بود که چقدر روی بحث انتخاب موسیقی‌های مرتبط با بازی حساس است و خب اینجا حتی پا را از استاندارد‌های قبلی خودش هم فراتر گذاشته است. گروه Poets of the Fall، یار همیشگی رمدی در بازی‌هایش، این بار حضور بسیار پررنگی در بازی دارد و آهنگ‌هایی ساخته که تک تک لغات و جمله‌های متن آن‌ها مرتبط با آن چیزی است که در حال تجربه‌اش هستیم. نمود واقعی این موضوع را می‌توان در یکی از مراحل بخش الن دید که کل ساختار آن بر اساس موسیقی طراحی شده و یک کلاس درس طراحی مرحله به‌حساب می‌آید. سایر موسیقی‌های بازی هم البته حس مشابهی دارند و مثلا پیشنهاد می‌کنم حتما یک بار در گوشه دنج اتاق فکر ساگا سراغ رادیو بروید و آهنگ Yötön Yö را یک بار دیگر با دقت به جمله‌های آن گوش کنید تا ببینید که چقدر خوب با داستان بازی مرتبط است.

 

[ممد صنوبر]

امسال بازی‌های بزرگ و کوچک موفق زیادی داشته‌ایم و قطعا شاهد رقابت جذابی بین آن‌ها برای تصاحب جوایز بهترین‌های سال خواهیم بود. ولی این را می‌توانم به جرات بگویم که اگر جوایز مربوط به بهترین داستان را در دست شخصی به جز سم لیک ببینم، واقعا تعجب خواهم کرد و این، حداقل حق اثر هنری است که رمدی موفق به خلق آن شده است. الن ویک ۲ از آن بازی‌هایی است که برای ساخته شدن چیزی شبیه به آن معمولا باید سال‌های زیادی منتظر بمانیم و در هر نسل از صنعت بازی، نهایت می‌توان تعداد انگشت‌شماری از آن‌ها پیدا کرد. پس اگر فارغ از هر سبک و سلیقه‌ای فقط طرفدار ویدیو گیم هستید، این اثر را از دست ندهید که به‌واقع، جادوی ویدیو گیم است.

 

[ممد صنوبر]

Alan Wake 2 از آن دست بازی‌هایی است که هر چند سال یک بار از راه می‌رسند و یادآور می‌شوند که چقدر مدیوم ویدیو گیم، قدرت بالایی در انتقال مفاهیم، قصه‌ها و احساسات مختلف دارد. استودیو رمدی با کمک گرفتن از تمام اندوخته‌هایش از آثار قبلی، موفق به خلق تجربه‌ای شده است که با روایت دو ماجرا از دید شخصیت‌های ساگا اندرسون و الن ویک، تجربه‌ای جادویی از حیث قصه‌گویی است. بازی بین عناصر مختلفش از گیم پلی گرفته تا فضاسازی بی‌نظیر و موسیقی‌های شدیدا با وسواس انتخاب‌شده، هارمونی بی‌نقصی ایجاد کرده که در نهایت یک هدف واحد دارد و آن تعریف داستانی فراموش‌نشدنی است. Alan Wake 2 به معنی حقیقی کلمه هنر و جادوی مدیوم ویدیو گیم است و فارغ از هر سلیقه‌ای، تجربه آن برای هر شخصی که اندک علاقه‌ای به این مدیوم دارد اجباری است.