نقد و بررسی بازی‌ها بررسی بازی Call of Duty: Modern Warfare

[ممد صنوبر]

اینفینیتی وارد، با اینکه القتلة را به‌عنوان یک گروه تروریستی به‌تصویر کشیده که اعضایش را در حال اجرای عملیات انفجار بمب و انتحاری در خیابان‌های لندن می‌بینیم و رعب و وحشت ناشی از آن را با تمام وجود لمس می‌کنیم، اما درکنار آن یک سری ایدئولوژی‌های خاص هم برای‌شان تعریف کرده که حتی می‌تواند همزادپنداری ما را با برخی از اقدامات آن‌ها (نه تمام‌شان) در پی داشته باشد.

 

[ممد صنوبر]

برای مثال اگر به صحبت‌های ولف گوش کنید، متوجه خواهید شد که اصلا دلیل تشکیل این گروه این است که کشور‌های بیگانه، با ورود به سرزمین مادری آن‌ها یعنی اورزیکستان که کشوری خیالی است، در پی به‌دست آوردن منابع آن‌ها هستند و رفتار‌های وحشیانه‌ای هم با مردم‌شان دارند.

 

[ممد صنوبر]

در نتیجه گروه القتلة با اهداف اولیه آزادی‌خواهانه تشکیل شده تا بتواند این نیرو‌های بیگانه را از سرزمین‌شان بیرون کند. پس به همان میزان که اقدامات تروریستی و بمب‌گذاری‌های این گروه در شهر‌های مختلف جهان به‌عنوان رفتار‌های شرورانه‌شان در بازی به‌تصویر کشیده می‌شود، به همان میزان هم باور‌های منطقی‌شان را شاهد هستیم که می‌تواند مخاطب را به فکر فرو ببرد.

 

[ممد صنوبر]

هرچند برخی شخصیت‌ها مثل الکس یا کایل که از قضا بخش زیادی از بازی را هم در نقش آن‌ها تجربه می‌کنیم می‌توانستند شخصیت‌پردازی بهتری داشته باشند و ژنرال بارکوف هم صرفا نمونه‌ای از یک آنتاگونیست سطحی و کلیشه‌ای است و نه چیزی بیشتر، اما شخصیت‌پردازی خوب کاراکتر‌هایی چون ولف و بوچر این ضعف را تا حد زیادی جبران می‌کند و در عین حال کاراکتر‌های دیگری مثل فرح کریم و برادرش که مبارزینی آزادی‌خواه هستند و همینطور کاپیتان پرایس دوست‌داشتنی هم در بازی حضور دارند و آنقدر خوب معرفی می‌شوند که بتوانیم در مجموع از شخصیت‌پردازی بازی، راضی باشیم.

 

[ممد صنوبر]

به این‌ها باید چند پیچش داستانی خوب را هم اضافه کنیم که با غافلگیر کردن بازیکن، کاری می‌کنند که داستان بازی تا انتها جذابیتش را از دست ندهد.

 

[ممد صنوبر]

راستش را بخواهید، یکی از چیز‌هایی که راجع به بخش داستانی مدرن وارفر خیلی دوست نداشتم، وجود یک نوع سراسیمگی و عجله مخصوصا در پایان‌بندی آن است.

 

[ممد صنوبر]

توضیح چرایی این موضوع بدون لو دادن داستان بازی کار سختی است ولی در همین حد بگویم که سازندگان در جریان تجربه تقریبا ۶-۷ ساعته بازی، برخی مراحل واقعا جذاب برای‌مان خلق می‌کنند، با مانور دادن درست روی شخصیت‌هایی مثل فرح و برادرش آن‌ها را به کاراکتر‌هایی قابل فهم تبدیل می‌کنند و به‌خوبی هم روی بی‌رحم جنگ را به‌مان نشان می‌دهند اما در مرحله پایانی، این حس به بازیکن منتقل می‌شود که انگار اینفینیتی وارد قصد دارد تا سریع‌تر بخش داستانی را به پایان برده و بازیکن را سراغ سایر بخش‌های بازی ببرد.

 

[ممد صنوبر]

به همین دلیل هم به‌جای آنکه آن قدم نهایی که شخصیت‌ها برای رسیدن به سرنوشت‌شان برمی‌دارند نشان داده شود و بهتر بتوانیم آن‌ها را همراهی کنیم، صرفا نتیجه کارشان را می‌بینیم و بازی با یک شتاب‌زدگی واضحی به پایان می‌رسد.

 

[ممد صنوبر]

اما از این موضوع که بگذریم، مدرن وارفر یک سری مراحل واقعا عالی از حیث طراحی مرحله دارد و در قالب آن‌ها، به‌خوبی آن حس تنش و ترس ناشی از جنگ را به بازیکن منتقل می‌کنند.

 

[ممد صنوبر]

برای مثال در مرحله‌ای به دوران کودکی فرح و برادرش می‌رویم و جدا از نقش مهم این مرحله در شخصیت‌پردازی این دو کاراکتر، در آن تاثیری را که جنگ می‌تواند روی افراد داشته باشد به‌وضح لمس می‌کنیم.