نقد و بررسی بازی‌ها بررسی بازی Days Gone

[ممد صنوبر]

در این بین، کات‌سین‌ها هم با بهره بردن از درک حداقلی از تصویرسازی‌های سینمایی، درون اکثر ثانیه‌ها از هیچ‌گونه قصه‌گویی تصویری جذب‌کننده‌ای بهره نمی‌برند و همیشه با کات‌های بی‌معنی و قاب‌بندی‌های کاملا عادی، شما را به‌دنبال کردن رخدادها دعوت می‌کنند. البته خوش‌بختانه نویسندگی مناسب دیالوگ‌ها و انیمیشن‌های به کار رفته در آفرینش سکانس‌های سینمایی کلیدی، Days Gone را در مسیر داستان‌گویی‌اش به موفقیت کلی می‌رسانند و به‌نوعی باعث و بانی آن می‌شوند که تصویرسازی‌های نه‌چندان قدرتمند سینمایی آن بیشتر از عنصری منفی، حکم عنصری خنثی در تجربه‌ی مخاطبان را پیدا کند.

 

[ممد صنوبر]

مسئله‌ی دیگر اما این است که خطوط داستانی متعدد Days Gone ابدا از ارزش‌ها و زیبایی‌های یکسانی برخوردار نشده‌اند و به همین خاطر همیشه انگار گیمر می‌خواهد با شنیدن هرچه سریع‌تر بعضی از روایت‌های جای‌گرفته در اثر، خود را به زمان رویارویی با بخش‌های اصلی‌تر و استخوان‌بندی‌شده‌تر برساند. تازه نباید فراموش کرد که سرعت تنظیم‌نشده‌ی روایت داستان هم باعث می‌شود که ما بارها و بارها در آن با پیش‌روی یک قصه تا نقطه‌ای هیجان‌انگیز و رها شدنش به‌صورت مطلق برای چند ساعت روبه‌رو شویم. نتیجه‌ی وجود چنین اشکال بزرگی در قصه‌ای پرشده از اتفاقات ناگهانی هم چیزی نیست جز آن که بازیکنان بیشتر از درگیر شدن از نظر احساسی و ذهنی با داستانک‌ها در سرتاسر گیم‌پلی، فقط موقع شنیدن مستقیم ماجراها به آن‌ها اهمیت می‌دهند و همیشه داستان اصلی را در همان تلاش برای بقا درون جهان مقابل‌شان می‌دانند. به زبان تمثیل، می‌شود این‌طور گفت که خالقان Days Gone در حد و اندازه‌ای با به وجود آوردن سیر احساسی مناسب در نگاه تماشاگر برای داستان‌شان مشکل داشته‌اند که صرفا گیمر در بخش قابل توجهی از بازی، دربرابر خطرات مختلف زنده می‌ماند و نبردهایی با انسان‌ها و زامبی‌ها را به پایان می‌برد، تا نوبت به کات‌سین بعدی برسد و زمان شنیدن داستانی دیگر باشد. تازه همه‌ی این‌ها فارغ از آن هستند که شخصیت‌های مختلف حاضر در داستان هم به هیچ عنوان توجه برابری را از سوی سازندگان دریافت نکرده‌اند و در برخی مواقع پیچیده، پیشینه‌دار و لایق جدی گرفتن ظاهر می‌شوند و در بعضی مواقع دیگر، پرداخت‌نشده و ابزاری به نظر می‌آیند.

 

[ممد صنوبر]

با تمامی این‌ها اما Days Gone به شکلی قابل توضیح، از بسیاری از بازی‌های کم‌نقص‌تر از خودش نیز سرگرم‌کننده‌تر و عامه‌پسندتر (به‌عنوان یک صفت کاملا مثبت) ظاهر می‌شود. چون روی مهم‌ترین انتظارات مخاطب از یک بازی تک‌نفره‌ی جهان‌باز یعنی داشتن حس‌وحالی مخصوص به خود و داستانی شنیدنی تمرکز کرده است و تقریبا نیمی از اشکالاتش فنی، قابل رفع در آپدیت‌های بعدی و نه‌چندان پراهمیت و کلیدی برای بسیاری از خریداران هستند. طوری که باید در هنگام خرید آن به انتظارات‌مان از یک بازی ویدیویی توجه کنیم و بدانیم که قرار است با چه نقاط قوت و ضعفی در آن مواجه شویم. تا هم فرصت دوست داشتن روابط احساسی کاراکترهایش با یکدیگر را داشته باشیم، هم از قتل‌عام و فرار از دست فریکرهایش لذت ببریم، هم به خاطر تکراری بودن شدید مدل مراحل گوناگونش و ضعف‌هایی که در انیمیشن‌ها، گرافیک فنی، فیزیک، هوش مصنوعی و گان‌پلی دارد از آن زده نشویم و هم داستان‌گویی پر افت‌وخیز و گاهی عالی و گاهی خسته‌کننده‌اش را در آغوش بکشیم.

 

[ممد صنوبر]

به‌خصوص در دورانی که بازار بازی‌های ویدیویی به قبضه‌ی مولتی‌پلیرها و آثاری با تلاش حداکثری برای سودآوری از خریدهای درون‌برنامه‌ای درآمده‌اند و بازی‌هایی همچون Days Gone در آن هرچه‌قدر هم که الماس‌های لگدخورده و آسیب‌دیده و خاک‌آلودی باشند، باز هم برای بسیاری از ما، اشیائی شدیدا ارزشمند به حساب می‌آیند.