نقد و بررسی بازی‌ها بررسی بازی God of War 3 Remastered

[ممد صنوبر]

 

[ممد صنوبر]

مجموعه‌ی خدای جنگ از زمان عرضه اولین قسمتش در کنسول پلی‌استیشن 2، استانداردهای خاصی را به سبک هک اند اسلش افزود که هنوز هم پا برجا و مستحکم باقی مانده است.

 

[ممد صنوبر]

خشم، انتقام، تنهایی، خون، آتش، مرگ و هر چه صفت خشونت‌بار که منجر به نابودی می‌شود، در شخصیت کریتوس وجود دارد. شخصیتی که با عصبانیت بی حد و حصرش، نه کسی را دل زده کرد و نه به قولی، شور خلق و خوی بد را در آورد. کریتوس جوری پایه‌ریزی شد که بی شک در بالاترین مرتبه‌ی شخصیت‌های سبک اکشن و هک اند اسلش قرار بگیرد. مکانیزم تحول و رشد کریتوس در طول دو نسل کنسول‌های پلی‌استیشن و رسیدن به حد کمال در خدای جنگ ۳ به خوبی پیش رفت و ما ۵ سال پیش دیدیم که کریتوس چطور توانست با نهایت خشم و قدرت خود، کوه المپوس و خدایان یونانی را به خاک و خون بکشد.

 

[ممد صنوبر]

۵ سال از پایان تریلوژی خدای جنگ می‌گذرد و بسیاری اعتقاد دارند نسخه‌ی سوم، بهترین بازی این سری است. همین یک دلیل کافی بود تا استودیو خوش‌نام سانتا مونیکا تجدید دیداری با این بازی انجام دهد و آن را با نهایت کیفیت بصری که ممکن است، به کنسول پلی‌استیشن 4 بیاورد. شاید شما هم از شنیدن نام «ریمستر» خسته شده باشید. نسل هشتم کنسول‌ها میزبان بازی‌های زیادی از نسل قبل بوده‌اند که به هر بهانه‌ای دوباره عرضه شده‌اند تا به مخاطبان جدید دوباره معرفی شوند و خب، پول بیشتری هم به جیب بزنند. اما همیشه در هر چیزی فرق‌هایی وجود دارد. خدای جنگ ۳ را شاید بتوان با ارفاق در دسته‌ی خوب‌های ریمستر قرار داد.

 

[ممد صنوبر]

گذشت یک نسل همواره باعث می‌شود تا مخاطبان جدیدی که کنسول‌های قبلی را دنبال نکردند، وارد عرصه شوند و شاید بسیاری مایل باشند تا هر طور که شده به بازی‌های خاطره‌انگیز و پرافتخار قبلی دست پیدا کنند. نسخه ریمستر باعث می‌شود تا این تجربه، بهتر و با کیفیت‌تر از قبل در اختیار این دسته از مخاطبان قرار بگیرد. البته نباید آن دسته‌ از مخاطبانی را هم نادیده بگیریم که در کنسول‌های قبلی خود بارها و بارها این بازی‌ها را بازی کرده‌اند و دیدن نسخه‌ی ریمستری که کیفیت بالاتری نسبت به نسخه‌ اصلی دارد، آنها را راغب به خرید بازی کرده می‌کند.

 

[ممد صنوبر]

خدای جنگ ۳ که ۵ سال پیش برای کنسول پلی‌استیشن 3 عرضه شد، از دقایق اول شروعش نشان داد که با یک بازی فوق حماسی و با ضرب‌آهنگ بسیار بالا طرف هستیم. کریتوس پس از اینکه توانست در نسخه‌ی دوم به تایتان‌ها کمک کند تا از بند آزاد شوند، با یاری آنها به سمت کوه آلیمپوس، جایی که خدایان یونانی در آن سکنا دارند یورش ببرد. قسمت دوم درست جایی تمام شد که کریتوس سوار بر گایا و به همراه دیگر تایتان‌ها در حال بالا رفتن از این کوه بلند هستند و جنگ عظیمی به راه افتاده است. خوش‌بختانه سانتا مونیکا قسمت سوم را درست از همان‌جا آغاز کرد تا بازیکن به محض اجرای بازی خود را در طوفانی سهمگین و اکشنی نفس‌گیر ببیند. سری بازی‌های خدای جنگ دارای چند مشخصه‌ی خیلی خاص هستند که باعث می‌شود این بازی یک سر و گردن از سایر بازی‌های اکشن و هک اند اسلش بالاتر باشد. صحنه‌های QTE یا دکمه زنی کارگردانی شده و به جا، ضربات ترکیبی جذاب که سنگینی، جسارت و شجاعت خاصی را به همراه دارند و هیچ‌وقت تکراری نمی‌شوند و از همه مهم‌تر، شخصیت و استایل کریتوس که حس خشم و قدرت را به بازیکن القا می‌کند و باعث می‌شود گیمر فکر کند که «خب، حالا من کنترل قوی‌ترین موجود دنیا را در اختیار دارم که حتی خدایان هم جلودارم نیستند»!

 

[ممد صنوبر]

ریمستر خدای جنگ ۳ دقیقا همان روایت ۵ سال پیش را دنبال می‌کند. سالی که ما توانستیم ببینیم چگونه کریتوس با خود ویرانی و آخرالزمان را به همراه آورد و ترس در دل تک تک خدایان آلمپوس مخصوصا پدرش زئوس انداخت. هیچ چیز خاصی به بازی اضافه نشده و فقط شاهد افزایش کیفیت بافت‌های بازی، رزولوشن و اجرای بازی بر اساس نرخ ۶۰ فریم بر ثانیه هستیم. در واقع می‌توان اینگونه برداشت کرد که God of War 3 در نهایت قدرت کیفی خود به این شکلی است که ما داریم در نسخه‌ی ریمستر می‌بینیم و نسخه‌ای که در سال ۲۰۱۰ برای پلی‌استیشن 3 منتشر شد، بسته به قدرت پردازشی این کنسول نسل هفتمی محدود شده بود.

 

[ممد صنوبر]

چیزی که شاید آنقدرها به چشم مخاطبان قبلی خدای جنگ ۳ نیاید، تغییر رزولوشن و ارتقا تکسچرهای بازی است. GOW 3 در زمان خودش یکی از بهترین گرافیک‌ها را در اختیار داشت و گوی رقابت را از بقیه ربوده بود. بازی اصلی روی رزولوشن 720 بود و با توجه به محدودیت سخت‌افزار پلی‌استیشن 3، مقداری از تکسچرها و بافت‌ها کیفیتی معمولی داشتند، البته اگر از دید امروزی به آن نگاه کنید. با این حال، ارتقا کیفیت بافت‌های بازی در نسخه ریمستر چشم‌گیر نبوده و کاری نمی‌کند که شما به محض اجرای بازی بگویید: «واو! عجب گرافیک خفنی پیدا کرده گاد او وار ۳». اما از حق نگذریم، بعضی از مراحل بازی که در محیط‌های خیلی باز و محیط‌های بسته‌ که انعکاس نور و تصویر در آن جریان داره، از افزایش کیفیت محسوسی برخوردار شده و مخاطب را وادار می‌کنه تا مقداری به دورو بر هم نگاهی بیاندازد و برای لحظاتی از خون‌ریزی دست نگه دارد.

 

[ممد صنوبر]

ویژگی مشخص دیگر ریمستر خدای جنگ ۳، ارتقا نرخ فریم از ۳۰ به ۶۰ است که این مورد در هنگام مبارزات مقداری خودش را نشان می‌دهد. بله! مقداری! مجموعه GOW از زمان پلی‌استیشن 2 تا امروز همیشه از نرخ فریم خوب و ثابتی برخوردار بوده است. فرقی بین صحنه‌های شلوغ که با کلی دشمن درگیر هستید با صحنه‌ی کاخی مرمری که فقط کاراکتر شما در آن حضور دارد، وجود ندارد. در همه حال، نرخ فریم ثابت است و به هیچ وجه در اثر شلوغی یا عوامل دیگر افت نمی‌کند. این ویژگی در نسخه‌ی ریمستر هم به خوبی گنجانده شده و به مخاطب تجربه‌ی ناب یک بازی هک‌ اند اسلش سریع را القا می‌کند.

 

[ممد صنوبر]

سینماتیک‌های حرفه‌ای و کارگردانی شده در کنار ضربات QTE به خاطر ارتقا کیفیت بازی، زیبا‌تر از قبل شده‌اند و با کمی دقت می‌توان این ارتقا را فهمید. ریمستر GOW 3 هیچ بخش اضافه‌ای جز اضافه شدن قابلیت Photo Mode نسبت به نسخه‌ی پلی‌استیشن 3 ندارد. حتی این قابلیت Photo Mode هم آنقدرها پر جزئیات و جذاب نیست. نمی‌خواهم بگویم که Photo Mode در GOW 3 افتضاح به تمام معنا است، اما اگر آن را در کنار بازی‌هایی مثل The Order: 1886، The Last of Us و مخصوصا DriveClub بگذاریم، متوجه می‌شیم که Photo Mode خدای جنگ ۳ مثل دوربین دیجیتالی قدیمی در مقابل دوربین‌های حرفه‌ای عکس برداری است. دوربین خود بازی همیشه ثابت است و بازی همیشه زاویه دید مخاطب را مشخص می‌کند. همین دلیل باعث شده تا در قابلیت Photo Mode هم نتوانیم دوربین را بچرخانیم و مجازیم فقط از زاویه‌ای که می‌بینیم بازی را بی‌حرکت کنیم و عکس بندازیم.