نقد و بررسی بازی‌ها بررسی بازی Resident Evil 7 Biohazard

[ممد صنوبر]

در دورانی که تقریبا ۹۵ درصد فیلم‌های سینمایی ترسناک از جامپ اسکرها به روش‌های بدی استفاده می‌کنند، «رزیدنت اویل 7» نه تنها تقریبا همیشه از آنها به‌طور مؤثری استفاده می‌کند، بلکه به آنها بسنده نمی‌کند و سعی می‌کند با غوطه‌ور کردن بازی‌کننده درون دنیایی که او برای غوطه‌ور شدن در آن مقاومت می‌کند و همچنین استفاده از بازی‌های روانی، تارهای عصبی بازی‌کننده را به چنگ بیاورد. به محض اینکه یک کلت به دست آوردم و سرگردان در طبقات خانه‌ی بیکرها شروع به کلنجار رفتن با راز و رمزهای خانه، چرخ زدن در سردابه‌ها، سرک کشیدن به زیرزمین و باز کردن در قفلِ اتاق زیرشیروانی کردم و در همین حین مواظب بودم که اعضای خانواده که از غیبت من عصبانی بودند پیدایم نکنند، یک حس نوستالژی قوی ستون فقراتم را لرزاند. «رزیدنت اویل 7» باید روی کاغذ یک رزیدنتِ دگرگون‌شده باشد، اما خوشبختانه این‌طور نیست. تقریبا تمام بهترین عناصر معرف «رزیدنت ا‌ویل»‌های اولیه در اینجا یافت می‌شود.

 

[ممد صنوبر]

به محض اینکه اسلحه گیر می‌آورید، بازی آن وحشت استخوان‌‌سوزش را از دست می‌دهد، اما این به این معنی نیست که از حس ناآرامی بازی‌کننده هم کاسته می‌شود. در عوض عنصر «بقا» معرفی می‌شود. نه تنها گلوله‌ها خیلی خیلی کمیاب هستند، بلکه برخی دشمنان با گلوله کشته نمی‌شوند. شما همیشه این توانایی را دارید که به آنها حمله کنید و آنها هم همیشه در مقابل گلوله‌های شما ضعیف شده و زمین می‌خورند و شاید خودشان را به مردن بزنند، اما خیلی زود تنها چیزی که ازشان باقی می‌ماند یک لکه خون است. پس همیشه بهتر است تا مجبور نشده‌اید از درگیری دوری کنید، منابع‌تان را هدر ندهید، خودتان را با شرایط وقف دهید و به قایم‌باشک‌بازی مرگبارتان ادامه بدهید.

 

[ممد صنوبر]

ممکن است با مدیریتِ عالی‌تان یک‌عالمه گلوله جمع‌آوری کرده باشید و حسابی احساس قدرت و اعتمادبه‌نفس کنید، اما ناگهان بازی شما را در یک اتاق بسته با چهارتا دشمن تنها می‌گذارد. از شدت اضطراب همه‌ی گلوله‌هایتان را روی دشمنی که با گلوله‌های کمتری کشته می‌‌شد هدر می‌دهید و بعد روز از نو و روزی از نو. در لحظاتی که اهمیت مدیریت منابع و سرک کشیدن به گوشه و کنارِ خانه برای پیدا کردن هر آت و آشغالی که به دردتان می‌خورد زیاد می‌شود، بازی بهترین روزهای این مجموعه از «رزیدنت ا‌ویل 4» را به یاد می‌آورد. جایی که مدیریت کوله‌پشتی لئون خودش یک مینی‌گیم بود. اینجا هم ممکن است سر راه به منابع شدیدا موردنیازی برخورد کنید، اما جایی در کوله‌پوشتی نداشته باشید. یا چندتا اسلحه‌ی خوب گیر آورده باشید، اما مجبور شوید به دلیل کمبود فضا، یکی از آنها را کنار بگذارید.

 

[ممد صنوبر]

خانه بیکرها و متعلقات اطرافش بدل به یکی از بهترین لوکیشن‌های تاریخ این مجموع می‌شود. خانه به‌طرز حال‌به‌هم‌زنی پوسیده است. حتی قدم زدن ساده در سالن‌ها و راهرو‌های این خانه هم مورمورکننده است. از پشت تلویزیون می‌توانید بوی گند غذاهای فاسد را احساس کنید. هوای پر گرد و غبار خانه آدم را تا مرز سرفه کردن پیش می‌برد. روبه‌رو شدن با حشره‌های غول‌پیکر و تماشای خزیدن سوسک‌های فاضلاب و هزارپاها روی در و دیوار اعصاب‌تان را به هم می‌ریزد. برخورد باد به بدنِ شکسته و بی‌نوای خانه کاری می‌کند تا دیوارها، پنجره‌ها، لوله‌کشی‌ها و درها مثل حیوانی در حال جان دادن آه و ناله کنند. هرچه کارگردانی زیباشناسانه‌ی «رزیدنت اویل 7» عالی است، بازی همان‌قدر هم در زمینه‌ی صداگذاری می‌درخشد. همیشه صدایی وجود دارد که حواس‌تان را پرت کند و تمرکزتان را بهم بزند

 

[ممد صنوبر]

شاید بعد از چند ساعت موفق به فیلتر کردن صداهای اضافی و مهم از یکدیگر شوید، اما در اوایل بازی همه‌ی صداها طوری در هم جولان می‌دهند که به احساس واقعی جنون قرار گرفتن در چنین خانه‌ای می‌افزایند. همیشه می‌توانید صدای چوب‌هایی را که زیر پای دشمنی در نزدیکی‌تان غژغژ می‌کنند احساس کنید و براساس آنها مسیرتان را عوض کنید. بازی اما فقط به گشت‌زنی مخفیانه در خانه خلاصه نمی‌شود و بدون اینکه چیزی را لو بدهم شامل مبارزه با غول‌آخرهایی است که یکی از یکی خون‌بارتر، مورمورکننده‌تر و وحشیانه‌تر هستند و حسابی هیجان‌تان را خالی می‌کنند.

 

[ممد صنوبر]

فصل‌های مربوط به بخش اول بازی و درگیری با خانواده‌ی بیکر اما یکی دوتا نکته‌ی منفی دارد. اولی این است که اگرچه در همه‌چیز با یک «رزیدنت ا‌ویل» تمام‌عیار طرفیم، اما بزرگ‌ترین چیزی که از گذشته به این بازی منتقل نشده معماهای مشهور سه قسمت اول مجموعه هستند. معماهای بازی که معمولا شامل پیدا کردن فلان کلید یا سایه‌اندازی روی دیوار هستند یادآور «رزیدنت ا‌ویل 4» هستند تا قسمت‌های قبل‌تر. معماهایی که حوصله‌سربر نیستند، اما معما هم نیستند. مسئله‌ی دوم هم این است که بعد از مبارزه با اولین غول‌آخر، بازی برای مدت محدودی حس چالش‌برانگیزی و ترسش را از دست می‌دهد. دیگر هیچ سناریوی خوبی برای قرار دادن دشمنان فرعی جلوی رویتان وجود ندارد، بلکه آنها همین‌طوری در خانه می‌پلکند و شما هم به سادگی از کنارشان فرار می‌کنید. این کاری می‌کند تا ناگهان خانه‌، ترسناک‌بودنش را از دست بدهد و اتمسفر بازی که تاکنون با قدرت حفظ شده بود را با سکته روبه‌رو می‌کند. اما پس از مدتی بازی به حالت قبلی‌اش برمی‌گردد.

 

[ممد صنوبر]

بزرگ‌ترین مشکل «رزیدنت اویل 7» در بخش دوم بازی که در مکان‌های دیگری خارج از ملک بیکرها جریان دارد پدیدار می‌شود و آن هم این است که بازی با افت قابل‌توجه‌ای در زمینه‌ی گیم‌پلی و حفظ اتمسفر ناآرام اوایل بازی روبه‌رو می‌شود. برخلاف گرفتار شدن در خانه‌‌ی بیکرها که باعث می‌شد احساس کنیم قربانی اصلی فیلم جدید «کشتار با اره‌برقی در تگزاس» هستیم و برخلاف درگیری با بیکرها که همیشه پرهیجان و داغ و پرهرج‌و‌مرج بود، بخش دوم بازی ما را به مکانی می‌برد که از لحاظ اسرارآمیزی و طراحی محیط، یکنواخت و حوصله‌سربر است. بازی جای بیکرها را با یک سری دشمن جدید عوض می‌کند که نه به اندازه‌ی آنها کاریزماتیک و خطرناک هستند و نه از طراحی خلاقانه‌ای بهره می‌برند. مشکل بعدی هم این است که بازی‌ای که با توجه به استانداردهای «رزیدنت ا‌ویل» خیلی واقع‌گرایانه و جمع‌و‌جور شده بود و به داستان ساده‌ی مردی در جستجوی همسرش در میان زامبی‌های دیوانه خلاصه می‌شد، در بخش دوم دچار پیچ و تاب‌های رزیدنت او‌یل‌واری می‌شود که به‌شخصه هیچ اهمیتی به آنها نمی‌دادم.

 

[ممد صنوبر]

خلاصه «رزیدنت اویل 7» تا وقتی که یک ریبوت است کارش را به بهترین شکل ممکن انجام می‌دهد، اما به محض اینکه تصمیم می‌گیرد نقش «دنباله» را هم بازی کند خراب می‌کند. بخش دوم بازی چیز خاصی به تجربه‌ی کلی اضافه نمی‌کند.

 

[ممد صنوبر]

سازندگان فقط صرفا برای متصل کردن اتفاقات این قسمت به دنیایِ «رزیدنت ا‌ویل» و قسمت‌های قبلی، آن را در بازی قرار داد‌ه‌اند. به این ترتیب ناگهان پای تئوری‌های توطئه، آزمایش‌های بیولوژیکی مخفی و سازمان‌های سری به ماجرا باز می‌شود که داستان واقع‌گرایانه‌ی بازی را خراب می‌کنند. اگر این بخش از بازی چیز تازه‌‌ای از لحاظ گیم‌پلی عرضه می‌کرد، شاید این‌قدر به آن سخت نمی‌گرفتم، اما بازی‌ای که این‌قدر جذاب و ترسناک شروع شده بود و ادامه پیدا کرده بود، به نقطه‌ای می‌رسد که جای خودش را به یک رزیدنت ا‌ویل نیمه‌اکشن می‌دهد و متاسفانه با مبارزه‌ای به پایان می‌رسد که خاطرات بدمان از «رزیدنت ا‌ویل 6» را زنده می‌کند.

 

[ممد صنوبر]

جایی که صحنه‌های از پیش کارگردانی‌شده‌‌ و مبارزه با هیولاهای جهش‌یافته‌ی مضحک، جای خودش را به وحشت واقعی اوایل بازی می‌دهد و ثابت می‌کند که کپکامی‌ها یا آن‌قدر به بازگشت به ریشه‌ها ایمان نداشته‌اند یا به حدی به چپاندن این هیولاها در بازی‌هایشان عادت کرده‌اند که نمی‌توانستند از قرار دادن آنها در این بازی دل بکنند.