آموزشی بررسی و شناخت لحن در داستان | انواع لحن در نویسندگی+مثال

[-pariya-]

در مثالی که از ابراهیم گلستان آورده شد نویسنده با حذف نقطه‌ها لحنی نفس‌گیر و خسته‌کننده را می‌سازد. این انتخاب در راستای تاثیری‌ست که می‌خواهد بر مخاطبش بگذارد و با مضمون داستان تناسب دارد.

 

[-pariya-]

پیداکردن لحن شخصی برای نویسندگان کاری زمان‌بر است که نیاز به سال‌ها تجربه‌ی نوشتن و خواندن و نبوغ دارد. اما گسترش دایره‌ی لغات و شناخت ساختار جملات می‌تواند این پروسه را تسریع کند.

 

[-pariya-]

چگونه نوع لحن روایت در داستان را انتخاب کنیم؟
در بررسی و شناخت لحن در داستان فهمیدیم که لحن بسته به حال و هوای نوشته انتخاب می‌شود. بعد از اینکه نویسنده هسته‌ی مرکزی نوشته‌اش را شکل می‌دهد، متناسب با فضا و جهان‌بینی‌اش لحن را انتخاب می‌کند

 

[-pariya-]

از مثال‌های انواع لحن در نویسندگی دریافتیم که نویسنده در کتاب‌های غیر داستانی، جهان‌بینی و لحن شخصی خود را پررنگ‌تر منتقل می‌کند. به همین دلیل از لحن و شیوه‌ی بیان انواع جمله‌ می‌توان حدس زد نویسنده طناز یا رسمی و جدی است.

 

[-pariya-]

یا چقدر نگاه جزئی‌نگر یا کل‌نگر دارد. اگر نویسنده در زندگی‌اش همیشه غر می‌زند و بر تاریک‌ترین بعد هر اتفاق تمرکز می‌کند این فرد همه چیز را منفی تعریف می‌کند. پس بدبینی او در لحن نوشته‌هایش مشخص می‌شود.

 

[-pariya-]

اما در کتاب‌های داستانی ممکن است انواع شیوه‌ی بیان در نگارش یا لحن روایت در داستان خود را بر زاویه دید یا شخصیت‌ها سوار کند. لحن باید با مضمون و آنچه کتاب می‌خواهد بگوید یک‌پارچه باشد.

 

[-pariya-]

مثلاً برای ژانرجنایی نیاز به بیانی ترسناک و معمایی است که نویسنده باید با خلاقیت خود آن را ایجاد کند. لحن به اثربخشی کلام نویسنده کمک می‌کند و انتخاب درست آن این تاثیر را چند برابر می‌کند.

 

[-pariya-]

لورا ویتکامب در بخشی از کتاب میانبرهای رمان شیوه‌های استفاده از انواع لحن در نویسندگی را به خوبی تشریح می‌کند. این کتاب برای رمان‌نویس‌ها و داستان‌نویس‌ها بسیار راه‌
گشاست

 

[-pariya-]

انواع زاویه دید یا لحن روایت در داستان
در داستان، زاویه دید گاهی لحن در نوشته‌ را نشان می‌دهد. اگر داستان را مثل یک صحنه‌ی نمایش درنظر بگیریم، جایی که دوربین قرار دارد و ما از دریچه‌ی آن به داستان نگاه می‌کنیم را زوایه دید می‌گوییم.

 

[-pariya-]

این دوربین می‌تواند روی شانه‌ی یک نفر باشد و داستان از نگاه او روایت شود. یا دوربین‌ می‌تواند در بالا کل صحنه قرار گیرد و بدون قضاوت فقط ماجرا را به نمایش بگذارد. پس راوی داستان با نویسنده یکی نیستند.