در حال تایپ [برفراز قدرت] اثر «الناز h. p کاربر انجمن رمان بوک»

[*الناز*]

که دانته و آدرین از پشت خاویر را گرفتند.
لونا: پناه برخدا، کافیه! شما چرا به جون هم افتادید؟
شاید من هم باید مداخله می‌کردم. از روی مبل بلند شدم و برای اینکه توجه همه به من جلب شود، یک لگد جانانه به لبه‌ میز کوبیدم که صدا بدی ایجاد کرد.
- اصل حرف من این هست که شما متوجه‌ شخصیت واقعی من شوید.
انگشتری که ماریسا روز تولد هیجده سالگی‌ام به من داده بود و همیشه با خود به همراه داشتم را از انگشتم بیرون آوردم. دقیقا روزی که یخ‌های بدنم آب شدند، این انگشتر را از اتاقی که قبلا برای من بود برداشته بودم. وقتی هم پا به بخشی که انسان‌ها در آن زندگی می‌کردند گذاشتم، اولین کارم اجرا کردن طلسم تغییر قیافه بود. بعد از اینکه انگشتر را بر روی میز گذاشتم کم‌کم اعضای صورتم به شکل واقعی خود برگشت. موهای خرمایی رنگم به سیاهی شب و چشمانم از خاکستری ذغالی به شفافی و آبی رنگی دریا تغییر کرد. آن اعجوبه‌ی جادوگر اشتباه کرده بود، آنقدر دقیق هم چهره من را نمی‌شناخت.
آرکا: چطور تغییر قیافه دادی؟
- طلسم! اینکه چیز خیلی راحتی هست.
دانته: چرا تغییر قیافه دادی؟
- خودم هم نمی‌دانم چرا در آن لحظه این فکر را کردم؟! آن زنی هم که دیشب وسط سالن قصر دیدید همان کسی است که من را طلسم کرد.
پسرها دوباره بر جایگاه‌های خود نشستند و جو بین‌شان کمی بهتر شد. واقعا عجیب بود چطور این همه وقت با هم سازگار بودند درحالی که با هر کلمه‌ای که گفته شود قطعا این دو نفر دعوایی به راه می‌اندازند.
راتین:این چطور امکان پذیر هست؟ آن زنی که دیشب ما دیدیم قبلا در دنیای موازی بوده است و الان هم دقیقا برگشته به اینجا و این یعنی... .
کای: وجود یک خائن بین نگهبانان مرز مشترک دو دنیا؟
راتین: درسته.
دانته: ولی من فکر می‌کنم کسی که توانسته همچین قدرت‌هایی را به آکوامارین بدهد قطعا توان رفت و برگشت بین دو دنیا را هم دارد.
آرکا: وجود خائن... خب امکان پذیر نیست، چون الهه‌ها از هر نظری افراد خود را امتحان کرده‌اند و اینکه کسانی که در آنجا مشغول به کار هستند از همان روز تولدشان به صورت ویژه انتخاب شده‌اند.
آدرین‌: پس گزینه خائن حذف خواهد شد.
ماندانا: پس آن اعجوبه قدرت سفر بین دو دنیا را دارد؟
آرکا: همه چیز خیلی پیچیده است! همچین قدرتی اصلا وجود ندارد.
- شما که گفتید به چشم‌تان آشنا بوده است؟
خاویر: آره! آشنا که هست ولی من فقط حس می‌کنم چهره‌اش را جایی دیده باشم.
بعد از چند دقیقه آرکا بشکنی زد.
- تابلوی نقاشی، تابلویی که در اتاق پادشاه بود، فهمیدم! شاه قبلا تابلوی بزرگی داخل اتاق خود داشت که چهره آن زن و دو نفر دیگر به همراه داریا و خود شاه و حتی ملکه هم در آن نقاشی شده بود!
دانته: درسته. وقتی که برای دریافت مقام ولیعهد به نزد او رفتیم تابلو را داخل اتاق دیدیم.
راتین: ولی بعد از آن روز تابلو غیب شد!

 

[*الناز*]

غیب شدن تابلوی عکس حتما دلیلی داشت؛ اما کسی دلیلش را نمی‌دانست. عجیب‌تر از آن‌ هم، وجود چهره‌ی آن جادوگر در آن‌ تابلوی عکس هست.
آرین: حالا غیب هم نشد که، فهمیدیم پادشاه دستور داده تابلو را جابه‌جا کنند.
آدرین‌: ولی چرا این تابلو آنقدر مهم است؟
- چون نشان دهنده‌ی همکاری یا شاید هم دوستی شاه با آن اعجوبه‌ی جادوگر است،
البته امیدوارم فقط همین‌قدر باشد.
آرکا: برای طلوع آفتاب خیلی نمانده بهتر است که کمی استراحت کنیم.
دانته: موافقم، بعداً در این باره بیشتر حرف خواهیم زد.
همه رضایت نشان داده و قرار شد بعد از نهار به اینجا برگردند.
از جایگاه نشیمن دور شدم و به سمت پله‌های طبقه بالا رفتم. بعد سه ماه زندگی کردن در این قلعه تازه داشتم به نمای داخلی دقت می‌کردم. کف چوبی به رنگ کرم و دیوارهای قهوه‌ای، رنگ وایب نوستالژی مانندی داشت. سمت راست نزدیک در ورودی شومینه‌ای از سنگ مرمر سفید با رگه‌های قرمز و طرح‌های ستون مانندی داشت. بالای شومینه دودکشی که از آجر تا سقف رفته بود را سپر سفید با طرح دو شمشیری که مقابل هم قرار گرفته بودند، مزین کرده بود. کاناپه‌های شیری رنگ و قهوه‌ای با حالت تقریباً دایره‌واری اطراف شومینه را گرفته بودند. کمی جلوتر هم در اتاق کتابخانه بود. سمت چپ هم راه پله‌ها قرار داشت. پله‌ها حالت تقریبا مارپیچی کمی داشت و پایین پله‌ها هم دوتا اتاق آرین و آدرین قرار داشت. طبقه‌ای که اتاق من و آرکا و دخترها در آنجا بود بعد از پله‌ها نرده داشت که نشیمن و در ورودی قابل دید بود. پایین این طبقه هم میز غذاخوری بزرگی قرار داشت و گوشه چپ دیوار هم در نسبتاً بزرگی داشت که به آشپزخانه منتهی می‌شد. دستی به شانه‌ام خورد و من را به سمت خود چرخاند.
- خواهرجان چرا خشک شدی؟
- خب... چیزی نیست! فقط ذهنم درگیر بود.
- آها. باهات حرف دارم خیلی مهم هست.
- چیزی شده؟
- فعلاً بریم بالا.
- باشه.
وارد اتاق آرکا شدم به سوی تخت رفتم و نشستم به آرکا خیره شدم که به آرامی به سمت من قدم برمی‌داشت به من که رسید، کنارم نشست و دستم را در دست گرفت.
- موقعی که بیهوش بودی رونیکا خیلی حالش بد بود خواستم کمی نگرانی‌اش را رفع کنم، ولی... .
سکوت کرد و ادامه نداد. چه اتفاقی افتاده بود و من خبر نداشتم؟ نفس عمیقی کشید.
- ولی با برخورد دستم به او جرقه‌ای رخ داد. من احمق نیستم که نفهمم این جریان برای چه چیزی بود. فهمیدم که رونیکا... .
- فهمیدی که رونیکا جفت تو است؟
- آره
- خب این اتفاق جنبه‌ی بدی دارد؟
- نه، فقط نگرانم که با من همراه نشود و من را قبول نکند.
مغزم در حال انفجار بود و درد سختی به جانم افتاده بود انگار خستگی داشت بر تک‌تک اعضای بدنم حاکم میشد.
- برادر! بیا بعدا حرف بزنیم من حالم زیاد مساعد نیست، باشه؟
- خوب نیستی؟ لازم هست الیا را خبر کنم؟
- نه موردی نیست فقط به یکم استراحت نیاز دارم.
وارد اتاقم شدم و روی تخت دراز کشیدم. هنوز کامل ملحفه را روی خود نکشیده بودم که خوابم برد.

 

[*الناز*]

دامن لباسم را در دست گرفتم و به آرامی قدم بر می‌داشتم. سردی شن‌ها با گرمی موج‌های دریا تضاد لذت بخشی داشت و خورشید در حال طلوع نور خود را به دریا بخشیده بود. لباس سفید رنگ و بلندی به تن داشتم و موهایم آزادانه دست در دست باد می‌رقصید. پاهایم من را به سمت دریا هدایت می‌کرد. تا زانوهایم داخل آب فرو رفته بودم؛ دریا کاملاً شفاف بود، به گونه‌ای که جلبک‌های ریز و درشت عمق آب هم قابل مشاهده بودند. سردی آب لذت خاصی داشت همه وجودم مورمور می‌شد، چشمانم را بستم نفس‌ عمیقی کشیدم. وارد شدن بوی خون را تا مغز و استخوانم حس کرد. وحشت زده چشمانم را باز کردم که به‌ جای آن دریای شفاف چند لحظه قبل فقط خون سرخ و سیاه دیده می‌شد، لباسم بر اثر خون از سفیدی در آمده و کاملاً خونی و قرمز شده بود. نفس زنان قصد خروج از آن دریای خون را کردم؛ اما با گرفته شدن پای راستم توسط دستی به پشت سرم نگاه کردم که جنازه‌های زنده‌ای را دیدم‌ که روی آن خون شناور بودند و به سمت من حرکت می‌کردند. ترس به همه‌ی وجودم رخنه کرده‌ بود با پای چپم سعی کردم پای راستم را آزاد کنم اما پای دیگرم نیز اسیر دستان آن موجودات شد، این بار خم شدم تا با دستانم خود را آزاد کنم که به شدت به سمت پایین کشیده شدم جیغ کشیدم و درخواست کمک کردم که به یک‌باره از خواب پریدم به‌جای این‌که رو تخت باشم بر روی زمین افتاده بودم. دستانم را بر زمین تکیه دادم تا بلند شوم، که در با صدای بدی به دیوار کوبیده شد و قامت آرکا نمایان شد، با عجله سمتم آمد.
- مارین خوب هستی؟ چرا جیغ کشیدی؟ اتفاقی افتاده؟!
آلیا، آلسترا و رونیکا هم کناره در رسیدند و به من خیره شدند. رونیکا با قدم‌های سستی به نزدیکی من آمد.
- مارین این چه وضعی است؟ چرا لباس‌هایت خونی هستند؟!
با حرف رونیکا به لباسم نگاه کردم، همان لباسی بود که در خواب دیدم سفید بود؛ اما بر اثر خون قرمز شده بود.
- من فقط... خواب دیدم... این لباس‌ها برای خوابم بود.
آرین هم وارد اتاق شد و با دیدن حال و روز من از همان جلوی در متوقف شد.
آرکا من را به خود تکیه داد و بلندم کرد و به سمت حمام هدایت کرد. به خاطر ضعفی که داشتم سرم گیج می‌رفت به شانه آرکا چنگ زدم تا از احتمال افتادنم جلوگیری کنم، آرکا هم انگار فهمید، چون کمرم را سفت گرفت.
چند دقیقه بعد داخل وان حمام دراز کشیده بودم و به خوابی که بیشتر شبیه به واقعیت بود فکر می‌کردم؛ بعد از آمدن به این دنیا، دیدن باز شدن دروازه‌ی جهنم و این خواب حتما دلیلی دارد. چه چیز پنهانی وجود داشت که با این خواب‌ها به من الهام میشد.

 

[*الناز*]

ذهنم زیادی درگیر بود. سریع دوش گرفتم و حوله را دورم محکم کردم. وارد اتاق شدم، آلیا و آلسترا خون روی زمین را جمع می‌کردند، که با ورود من دست از کار کشیدند و به من خیره شدند. آلیا پارچه‌ای که در دست داشت را روی زمین رها کرد و بلند شد.
- آکوامارین! حالت خوب هست؟
- آره، خوبم! چطور؟
- اینکه خون خودت نبود درسته؟
- نه! خون من نیست.
آلسترا که باقی مانده خون را تمیز کرده بود، پارچه‌ها را داخل سطل آب گذاشت و ایستاد.
- گفتی که خواب بودی ولی این خون‌ها و (به لباسی که گوشه‌ی اتاق کنار در، داخل کاسه‌ای بود اشاره کرد) این لباسی که اصلا برای تو نیست، زیادی واقعی نیستند؟
- آلیا، آلسترا فعلا بزارید که لباس بپوشد بعداً وقت برای حرف زدن زیاد است، باشه؟
رونیکا این حرف را زد و بعدش از اتاق خارج شدند.
بعد انجام کارهایم در سالن کنار بقیه نشسته بودم، شاهزاده‌ها هم آمده بودند. آرکا به راتین رو می‌کند و می‌گوید:
- وقتی وارد اتاق شدم جادوی ضعیفی حس کردم اما نتوانستم تشخیص بدهم چه جادویی است. تو از خون به نتیجه‌ای رسیدی؟
- خون واقعی بوده و با شواهدی که داریم، آکوامارین خواب ندیده، در اصل چیزهایی که دیده است واقعی بودند.
کای برای حرف زدن اجازه می‌گیرد.
- آرکا! چه کسی توانایی شکست طلسم تو را دارد؟ هوم! چطور آکوامارین را برده و حتی او را برگردانده‌اند اما تو برای یک لحظه، حتی یک لحظه هم حس نکردی؟ این زیاد غیر قابل باور نیست؟
خاویر کمی دست‌دست می‌کند تا حرفی بزند.
- من برای اولین با کای موافقم.
- هیچ ک.س بدون برداشتن طلسم نمی‌تواند وارد قلعه شود، ولی با این حال طلسم حتی صدمه‌ای جزئی هم ندیده.
دانته به من نگاه مشکوکی می‌اندازد.
- خودت چرا وقتی از این قلعه خارج می‌شدی متوجه نشدی؟!
راستش این برای خودم هم سوال بود. اگر من را با خود برده بودند چرا نفهمیدم؟!
با حرف دانته همه‌ی نگاه‌ها به سمت من چرخیده بود و منتظر کلمه‌ای از جانب من بودند.
- من حس کردم دارم خواب می‌بینم.
آرکا دستی به شانه‌ام می‌زند.
- چه خوابی دیدی؟! تعریف کن.
همه چیز را همان‌گونه که دیده بودم تعریف کردم.
خاویر: اگر این خوابی که دیده پیش‌گویی از آینده باشد آن موقع چیکار باید کرد؟
- خاویر! طرف با لباس‌هایی ظاهر شده که دقیقا مشابه به خوابش بوده.
ماندانا برای اولین بار در بحث‌شان دخالت می‌کند.
- جناب کای! شاید کسی که این کار را کرده می‌خواهد شما باور کنید که این یک خواب نیست!
این هم حدس درستی بود، اما چرا من را هدف قرار داده بودند؟! این بار ماهم باید کاری می‌کردیم، سکوت فقط به ضرر ما بود. از جای خودم بلند شدم و با صدای بلند همه را مورد خطاب قرار دادم.
- حالا که آنها این بازی را شروع کرده‌اند، ما هم آن را ادامه می‌دهیم اما؛ به گونه‌ای که ما می‌خواهیم.

 

[*الناز*]

نگاه‌هایشان منتظر کلمات بعدی من بود، دیگر وقت هیجان و خونی شدن شمشیرهایمان رسیده است.
- خیلی وقت است که سکوت کرده‌ایم، الان دیگر موقع فریاد کشیدن ما رسیده. اگر در این راه با من باشید خوشحال خواهم شد و اگر هم همراهی‌ام نکنید درک خواهم کرد، چون راه دشوار است‌؛ اما اگر مقابلم قرار بگیرید دشمن خواهید شد.
دانته: مطمئن باش تا آخرین قطره‌ی خونم، من همراه تو خواهم بود.
راتین: هم خودم و هم سربازانم همراه تو خواهیم بود، از این بابت آسوده خاطر باش.
آرکا: راهی که تو از آن می‌روی راه من هم هست، برای تو جان می‌دهم و جان خواهم گرفت.
- ممنونم، از این اعتمادی که به من دارید پشیمان نخواهید شد.
کای از جای خود بلند شد شمیرش را از غلافش بیرون آورد و دستی به آن کشید.
- کم‌کم داشت زنگ می‌زد، آنقدر که با خون کسی آغشته نشده بود. آکوامارین! من شمشیرم را برای راه تو تیز خواهم کرد و به همراه من پادشاهی دریاها هم با تو هستند.
ریز نگاه شیطنت‌آمیزی هم به خاویر انداخت و با لبخند مرموزی ادامه می‌دهد.
- ولي انگاری ولیعهد اجنه ترس به وجودش رخنه کرده که در خود چمباتمه زده است.
خاویر با ضرب سرش را بالا اورد که به شکستن استخوان‌های گردنش شک کردم.
- اینطور نیست چرا همه چیز را برای خودت بریدی و دوختی و حالا قصد داری تنم کنی؟!
آدرین به آرامی زمزمه می‌کند.
- پناه بر خدا، باز شروع شد.
-آکوامارین!
- بله؟
-من با تمامی ارتش و پادشاهی اجنه همراه تو خواهیم بود، از همان بچگی‌ام به امید این روزها بزرگ شدم که ظالم را از بین ببرم.
- ممنون خاویر.
- حالا انگار ارتش تو چند نفره که می‌خواهی به جنگ بروی؟
کای بود که باز هم داشت زیر کاه آتش روشن می‌کرد یا شاید هم زیر انبار باروت.
خاوير با آرامش جلو می‌آید و دستش را بر شانه کای می‌کوبد. این آرامش از خاویر بعید بود.
- کای! فکر نکنم وقتی که ما به جنگ می‌رویم تو همراه‌مان باشی، اینطور نیست؟
بقیه با لذت و خنده‌های ریز به آن دو نفر چشم دوخته بودند. کای با صدایی که خشم از آن مشهود بود جواب می‌دهد.
- چرا؟
- چون ماهی‌ها که روی آب زنده نخواهند ماند.
کای با چشمانی قرمز شد یقه‌ی خاویر را می‌گیرد و فریاد می‌کشد. از حرف‌های خاویر به هیچ عنوان خوشم نیامد، خیلی شوخی مسخره و بی‌جایی بود.
- کافیه، جناب خاویر انگار از مسخره کردن دیگران لذت می‌برید، درسته؟
- نه اینطور... .
- شما به جای متحد بودن یک دیگر را مسخره می‌کنید این درست نیست. دشمن از طریق این کشمکش‌ها می‌تواند میانه شما را شکر آب کند.

 

[*الناز*]

همدیگر را ول می‌کنند و می‌نشینند.
آدرین: اگر بخواهی من هم با رئیس گله‌یمان برای کمک کردن حرف خواهم زد.
- نه فعلا به آنها نیازی نداریم. باید مخفی بمانیم و کسی نفهمد مشغول به کاری هستیم.
دانته دست به هم می‌کوبد و با اشتیاق می‌گوید:
- اولین نقشه چیه؟
راتین: پیدا کردن یک سرنخ.
- درسته، اول از همه باید ارتباط پادشاه با جادوگر را بفهمیم.
آرین‌: از کجا بفهمیم؟
- الهه‌ها این سرنخ را به ما خواهند داد.
آرکا کنجکاوانه گردنش را کج می‌کند و می‌گوید:
- و الهه‌ها چطور قبول می‌کنند؟
- وقتی من را به اینجا آوردند گفتند که درخواست‌هایم را قبول می‌کنند.
رونیکا: راه رفت و برگشت خیلی طولانیه.
- با تلپورت کردن به اندازه‌ی چشم بر هم زدن هم طول نمی‌کشد.
***
چند لحظه بعد
داشتم کمر لباسم را محکم می‌کرد که دستانی از پشت من را به آغوش کشید. آرام چرخیدم که با رونیکا روبه‌رو شدم.
- دلم خواست تو را بغل کنم.
- مگر من چیز گفتم؟
- نه! ولی چشم‌هات پرسیدن هست.
این بار من او را به آغوش کشیدم، این دختر منبع آرامشم بود.
- خیلی نمانده خورشید غروب کند، چرا فردا نمی‌روی؟
آرام از خودم جدایش کردم.
- نگران نباش زود برمی‌گردم... «حرف‌های آرکا را درمورد رونیکا به یاد آوردم» آهان چیز دیگری هم هست وقتی برگردم کامل درموردش حرف خواهیم زد. با نگاه‌ مشکوک خیره من که شمشیر را به کمرم می‌بستم بود.
- فعلا چیزی نپرس، می‌دانم خیلی فضولی ولی کمی صبر داشته باش.
- اولاً فضولی نیست کنجکاویه و دوماً سریع برگرد تا بفهمم چیزی که می‌خواهی به من بگویی چی هست.
هیجانی که در تن صدایش بود باعث شد لبخند به لب بیاورم.
- چشم خانم کنجکاو فعلا دارم می‌روم، به بقیه خبر بده.
و منتظر حرف او نشدم و سریع به سالن انجمن تلپورت کردم. وسط سالن ظاهر شدم روبه‌رویم الهه‌ها نشسته بودند، انگار از آمدنم به آنجا از قبل خبر داشتن، چون منتظر نشسته بودند.
دیمن از تخت بلند شد و پله‌ها را پیمود تا به من رسید.
هنگامی که در مقابلم قرار گرفت تعظیم کردم.
- درود بر الهه‌های اساطیر.
- خوش آمدی، آکوامارین! قبل‌تر از این‌ها منتظر تو بودیم.
نارسیانا: کم‌کم از آمدن تو قطع امید کرده بودیم.
زهیر: اما خیلی ناگهانی تصمیم گرفتی که به اینجا بیای.
آرال: چه چیزی باعث این افتخار بزرگ شده؟ بانو آکوامارین!
کلماتشان هرچند چاشنی شوخی داشت اما در عین حال جدی هم بودند.
- ببخشید که شما را ناامید کردم، اما الان می‌خواهم آرام‌آرام ولی پرقدرت و با هوش و زکاوت بیشتر به همراه یارانم شروع کنم .
المیرا موهای جلوی صورتش را پشت گوش انداخت و با نگاه تحسین برانگیزی به من خیره شد.
- آکوامارین! تو یک منتخبی که این جهان را از نجاست‌ها پاک کنی فرزند.
دیمن: وقت ظهور رسیده آکوامارین! این بار اصل خودت را نشان بده و بازی‌هایشان را نابود کن.
حرف‌هایشان باعث شده بود به جای خون، در رگهایم غرور و افتخار جریان داشته باشد.