ادبیات نوشتاری بستنی سخنگویی که ارزو داشته به ماه بره

[NARIYA]

صبح که شد، وانی با صدای پرنده‌ای فضایی بیدار شد. پرنده گفت: "من سفیر شیرینی‌ها هستم، می‌خوای برت گردونم زمین؟" وانی فکر کرد... دلش برای دوستاش تنگ شده بود، پس گفت: "بریم!"

 

[NARIYA]

پرنده‌ی فضایی وانی رو با ملایمت برداشت و از راه ستاره‌ها برگشت به زمین. وقتی رسیدن، همه‌ی خوراکی‌ها براش جشن گرفتن. توی فریزر آذین‌بندی شده بود و کیک یه تاج نعنایی براش درست کرده بود.

 

[NARIYA]

وانی با خوشحالی گفت: "من به ماه رفتم و برگشتم، چون آرزوم رو باور کردم!" همه تشویقش کردن و گفتن: "تو الهام‌بخش ما شدی، بستنیِ قهرمان!"

 

[NARIYA]

از اون روز به بعد، وانی هر شب برای دوستانش از ماجراهای ماه می‌گفت. قصه‌ی نور، ستاره‌ها، پرنده‌ی فضایی، و سنگ‌های سرد. بچه‌های بستنی با گوش‌های باز بهش گوش می‌دادن.

 

[NARIYA]

وانی به همه یاد داد که حتی اگه شیرینی باشن، می‌تونن دل‌قوی باشن. چون قدرت رویا داشتن، از هر چیز دیگه‌ای قوی‌تره. حتی از یخ‌زدگی!

 

[NARIYA]

یه روز، کیک گفت: "منم می‌خوام برم سفر!" وانی گفت: "باید آرزوت رو باور کنی و دل شجاع داشته باشی." و همه شروع کردن به خیال‌پردازی!

 

[NARIYA]

فریزر حالا پر بود از آرزوهای کوچولو—مثل مربای توت که می‌خواست آواز بخونه، یا بستنی پسته که دوست داشت زیر درخت بخوابه. وانی با لبخند همه رو تشویق می‌کرد.

 

[NARIYA]

هر شب، ماه از آسمون پایین می‌اومد و به فریزر نگاه می‌کرد. یه بار هم پُشت پنجره برق زد و گفت: "من همیشه به رویاهای شما گوش می‌دم، کوچولوهای عزیز!"

 

[NARIYA]

بچه‌ها از دیدن ماه هیجان‌زده می‌شدن و می‌دونستن که آرزوهاشون شنیده می‌شن. وانی حالا یه ستاره بود... ستاره‌ی شیرینی‌ها!

 

[NARIYA]

و اینجوری بود که یه بستنی ساده با دل بزرگ، تونست به ماه بره و برگرده. و به همه یاد بده: هیچ چیزی غیرممکن نیست، حتی برای خوراکی‌ها!