هوا فضا بهتر بدانیم و بشناسیم

[abrak]

فضا، مرز نهایی دنیا. هنوز هم درباره‌ی جهان پهناوری که در آن زندگی می‌کنیم حقیقتا چیزهای کمی می‌دانیم. با وجود این، آنچه نمی‌دانیم این است که فضا آشکارا تمام سعی‌اش را می‌کند همه‌ی ما را بکشد. از تشعشعات مرگبار تا انفجار ابر ستاره‌ها، این کهکشان آنقدر خطرناک هست که باعث شود حتی شجاع‌ترین (و بی‌کله‌ترین) فضانوردان قبل از تصمیم به خروج از اتمسفر زیبا و ایمن‌مان خوب به آن فکر کنند. نسل بشر همچنان مصمم است از کیهان خارج شود و دست به اکتشاف آن بزند، فقط برای آن که به یقین پی ببرد دقیقا در آستانه‌ی چه چیزی قرار دارد. در اینجا ۲۵ حقیقت درباره فضا که شما را وحشت‌زده و شگفت زده خواهد کرد ارائه می‌گردند.

 

[abrak]

سرعت نور

همه دوست دارند خودشان را در حال پرواز با سرعت نور در دل کهکشان ببینند، یعنی با سرعتی معادل ۲۹۹.۷۹۲.۴۵۸ متر بر ثانیه: اما، ممکن است واقعیت این همه جذابیت نداشته باشد و بسیار مهلک‌تر باشد. وقتی با شی‌ای که به سرعت نور حرکت می‌کند برخورد صورت بگیرد، اتم‌های هیدروژن به ذرات رادیواکتیو شدید تغییر شکل می‌دهند که می‌توانند به آسانی خدمه‌ی یک کشتی فضایی را ناپدید و تشکیلات الکترونیک را ظرف چند ثانیه نابود کنند. تنها چند حلقه‌ی سرگردان از گاز هیدروژن شناور در کیهان می‌تواند یک برونداد رادیواکتیوی معادل با پرتو پروتون توسط برخورددهنده هادرونی بزرگ داشته باشد.

 

[abrak]

ماه

هر سال، ماه ما حدود ۴ سانتی‌متر از زمین دورتر می‌شود و در حالی که این ممکن است در ابتدا چندان زیاد به نظر نرسد، اما می‌تواند در آینده اثرات ویرانگری بر سیاره‌ی ما داشته باشد. هرچند میدان گرانشی زمین باید برای جلوگیری از حرکت مارپیچی همیشگی ماه در فضا کافی باشد، فاصله‌ی فضاینده بین آن و زمین نهایتا سرعت چرخش سیاره‌ی ما را تا نقطه‌ای پایین خواهد آورد که یک روز بیش از یک ماه طول خواهد کشید و جریان جزر و مد اقیانوس‌ها در جای خود قفل خواهند شد.

 

[abrak]

سیاه‌چاله‌ها

سیاه‌چاله‌ها، که عموما از مرگ ستاره‌های غول‌پیکر تشکیل می‌شوند، مناطق فوق متراکم فضا هستند با کشش گرانشی زیاد که نور را در دام می‌اندازند و باعث ناهمگونی زمان می‌شود. تنها یک سیاه‌چاله‌ی کوچک در منظومه‌ی شمسی‌مان سیاره‌ها را از مدار خارج و خورشیدمان را قطعه قطعه خواهد کرد. اگر این به خودی خود به اندازه‌ی کافی ترسناک نیست، بدانید که سیاه‌چاله‌ها می‌توانند هر ثانیه در کهکشان میلیون‌ها کیلومتر پیچ و تاب بخورند، و به دنبال خود آثاری از ویرانی به جای بگذارند.

 

[abrak]

اشعه‌ی گاما

قدرتمندترین نوع انفجار در جهان، انفجارهای اشعه‌ی گاما بسیار شدید هستند، انفجارهای پربسامد تشعشع الکترومغناطیسی که در هزارم ثانیه انرژی به اندازه‌ی انرژي که خورشیدمان در تمام طول عمر خود ساطع خواهد کرد حمل می‌کنند. اگر یکی از این اشعه‌ها به زمین برخورد کند می‌تواند ظرف چند ثانیه اتمسفر ازن را چاک بدهد، و بعضی از دانشمندان حتی انقراض گسترده‌ی ۴۴۰ میلیون سال پیش را به انفجار حاصل از برخورد اشعه‌ی گاما با زمین نسبت می‌دهند.

 

[abrak]

جاذبه‌ی صفر

این وضعیت، که به لحاظ علمی به آن میکروگرانشی می‌گویند، وقتی رخ می‌دهد که شی‌ای در یک حالت سقوط آزاد قرار دارد و بی‌وزن به نظر می‌رسد. هرچند ممکن است شناور بودن مثل یک فضانورد جالب به نظر برسد، اما زمان طولانی در شرایط جاذبه‌ی صفر بودن می‌تواند اثرات ذهنی و جسمی بلندمدتی بر انسان‌ها داشته باشد.

 

[abrak]

جوشکاری سرد

اینجا روی کره‌ی زمین، گازهای جو با فلزها واکنش‌ نشان می‌دهند تا لایه‌ای نازک از اکسیداسیون ایجاد کنند. با وجود این،‌ خلاء موجود در فضا هیچ اتمسفری ندارد و بنابراین باعث نمی‌شود هیچ اکسیداسیونی رو فلزها شکل بگیرد، که به یک واکنش جالب منتهی می‌شود. این واکنش جوشکاری سرد نامیده می‌شود و وقتی دو فلز با ساختار مولکولی یکسان روی هم فشرده و به صورت دائمی به هم جوش می‌شوند به نحوی که گویی یک تکه هستند رخ می‌دهد. در حالی که ممکن است تمیز و مرتب به نظر برسد، اما باعث چند مشکل در ماهواره‌های اولیه شد و می‌تواند تعمیرات داخل فضا را بسیار نیرنگ‌آمیز کند.

 

[abrak]

زندگی بیگانه

جهان گسترده است و به طرز باورنکردنی قدیمی، بنابراین احتمال وجود سیارات دیگری مثل زمین که روی آن‌ها زندگی جریان دارد اصلا بعید نیست. طبق پارادوکس فرمی ، احتمال بالای زندگی فرازمینی در فضا با کمبود ادله‌ی آشکار موید آن در تناقض است. در مقطع کنونی، ما مطمئمن نیستیم کدام یک ترسناک‌تر است: این حقیقت که ممکن است در جهان تنها نباشیم، یا امکان تنها بودن‌مان.

 

[abrak]

سیار‌ه‌های سرکش

سیاره‌های سرکش، که بعد از شکل‌گیری سیستم سیاره‌ای‌شان در فضا رها شدند، پیکرهای سیاره‌ای هستند که آزادند کیهان را بگردند، و در مسیر عبورشان هر چیزی را خرد و نابود کنند. چون آن‌ها به دور خورشید نمی‌چرخند، سیاره‌های سرکش اغلب دمای سطح بسیار سردی دارند. با وجود این، به خاطر هسته‌های مذاب و عایق یخی، عده‌ای از دانشمندان چنین نظریه‌پردازی می‌کنند که این سیاره‌های پرسه‌زن می‌توانند حاوی اقیانوس‌های زیرزمینی وسیعی باشند که موید وجود حیات است.

 

[abrak]

زمان سفر

در ۱۹۶۹، فرود آمدن ماه‌نشین آوپولو ۱۱ بر روی ماهواره‌ی خودمان در ماه، ۳ روز طول می‌کشید. از آن موقع به بعد فناوری ما به سرعت رشد کرده است:‌ می‌توانیم انتظار داشته باشیم ظرف ۷-۹ ماه به مریخ برسیم و رسیدن به پلوتون فقط حدود ۱۰ سال طول خواهد کشید. فاصله‌ها خارج از منظومه‌ی شمسی حتی شدیدتر هم می‌شوند: حتی در سفر کردن با سرعت نور، رسیدن به نزدیک‌ترین ستاره، آلفا سنتوریون، ۴ سال زمان می‌برد و رسیدن به مرکز کهکشانی راه شیری بیش از ۱۰۰.۰۰۰ سال طول خواهد کشید.