هوا فضا بهتر بدانیم و بشناسیم

[abrak]

تاریکی
ترس داشتن از تاریکی چیز احمقانه‌ای نیست که فقط بچه‌ها آن را تجربه کنند، این ترس یک صفت تکاملی است که برای محافظت از خود در برابر خطرات کمین کرده در دل ناشناخته‌ها در انسان‌ها شکل گرفته است. تنها دلیلی که این روزها بزرگسالان از آنچه نمی توانند ‌بینند نمی‌ترسند آن است که از طریق تجربه آموخته‌اند احتمال پنهان شدن هیولاها زیر تخت خیلی پایین است. اما، در فضا، تاریکی نمایانگر یک خلاء کاملا کشف نشده است که تا بی‌نهایت ادامه پیدا می‌کند، در نتیجه ترسیدن از خطراتی که خارج از محدوده‌ی دید ما در کمین هستند یک واکنش کاملا قابل درک است.

 

[abrak]

دمای شدید

بسته به این که در کجای فضا قرار داشته باشید، اختمال دارد که خودتان را در یک شرایط بسیار شدید بیابید. گرمای ساطع شده از یک ابرنواختر می‌تواند به دمای ۵۰ میلیون درجه‌ی سلسیوس یا بیشتر برسد، پنج برابر بیشتر از یک انفجار هسته‌ای. در طرف دیگر، دمای پس زمینه‌ی کیهانی فضا منفی ۲۷۰ درجه‌ی سلسیوس است، فقط کمی گرم‌تر از صفر مطلق. قطعا در چنین دمایی دوست ندارید کت‌تان را جا بگذارید.

 

[abrak]

آتروفی عضلانی اسکلتی

حفظ سطح مناسبی از ورزش اینجا روی زمین به قدر کافی سخت هست، اما در شرایط جاذبه‌ی صفر فضا حتی می‌تواند سخت‌تر هم باشد. فضانوردانی که از ایستگاه‌ بین‌المللی فضايي بازدید می‌کنند بعد از شش هفته در فضا بودن نشانه‌های جدی از آتروفی عضلانی در آن‌ها پیدا شده است و این به خاطر یک برنامه‌ی سلامتی و تناسب اندام سفت و سخت است.

 

[abrak]

مگنتار (ستاره‌ی مغناطیسی/مغنااختر)

مگنتارها ستاره‌های نوترونی بی‌نهایت متراکم هستند. در واقع، آن‌ها اساسا یک ستاره‌ی کامل هستند که با کره‌ای به عرض فقط ۱۵ مایل تصادف کرده‌اند. یک قاشق چایخوری از مگنتار حاوی جرمی به اندازه‌ی ۹۰۰ هرم بزرگ جیزه است. آن‌ها همچنین در برگیرنده‌ی قوی‌ترین میدان‌های مغناطیسی شناخته شده در جهان هستند، میدان‌هایی آن قدر قوی که هر چیزی به آن‌ها نزدیک شود در سطح اتم از هم شکافته می‌شود.

 

[abrak]

سیاره‌ی زهره

به رغم آن که نام خود را از الهه‌ی رومی عشق گرفته است، زهره (ونوس) شاید جهنمی‌ترین سیاره‌ی منظومه‌ی شمسی ما باشد. با دمای سطحی نزدیک به ۵۰۰ درجه‌ی سلسیوس، فشار جوی آن ۹۰ برابر زمین است، و باران اسید سولفوریک بی‌وقفه، که به راحتی بر سطح آن می‌بارد ظرف چند لحظه شما را خواهد کشت. این قطعا سیاره‌ای نیست که دلتان بخواهد روی آن به گردش بروید.

 

[abrak]

ماده‌ی تاریک / انرژی تاریک
ما چیز کمی درباره‌ی جهان می‌دانیم. در واقع، ما کمتر از ۵٪ چیزی را که از آن ساخته شده است دیده‌ایم. ۹۵٪ بقیه ماده‌ی تاریک یا انرژی تاریک است. حدود یک جهارم جهان از ماده‌ی تاریک درست شده‌ است، توده‌ای که نمی توانیم آن را در فضا ببینیم یا پیدا کنیم، اما به خاطر اثراتش بر رفتار محیط اطرافش باید در آنجا وجود داشته باشد. باقی جهان انرژي سیاه است، که بخش اعظمی از ماهیت حقیقی آن ناشناخته است. با وجود این، ما کاملا مطمئن هستیم که این انرژی نقشی حیاتی در گسترش جهان ایفا می‌کند.

 

[abrak]

تابش زمینه

اتمسفر زمین و میدان مغناطیسی از ما در برابر چیز واقعا تند و زننده‌ای به نام تابش محافظت می‌کند. ‌پرتوهای کیهانی، بادهای خورشیدی، و ذرات الکترومغناطیسی در جهان نفوذ می‌کنند، به نحوی که فضانوردان در حال سفر بین زمین و مریخ هر پنج شش روز یک بار یک سی‌تی‌اسکن کامل پر از تابش‌ دریافت می‌کنند. هر کدام که قبل از رسیدن به هدف تسلیم بیماری تابش نشوند تقریبا به طور قطع در طول عمرشان دچار سرطان شدید می‌شوند

 

[abrak]

خورشید در حال گسترش

خورشید ما پیوسته از همجوشی هسته برای ترکیب هیدروژن و هلیوم جهت حفظ تشعشع خود استفاده می‌کند: با وجود این، هیدروژن آن بی‌پایان نیست، و وقتی تمام شود، خورشید داغ‌تر و داغ‌تر خواهد شد. نهایتا، آن قدر داغ می‌شود که جو زمین می‌سوزد و از بین می‌رود و اقیانوس‌های ما به طور کامل تبخیر می‌شوند. آن گاه، وقتی تمام هیدروژن خورشید از بین رفت، خورشید رو به بیرون گسترش پیدا می‌کند و به یک غول سرخ‌رنگ تبدیل می‌شود و یک بار و برای همیشه زمین را محو می‌کند.

 

[abrak]

فرا نو اختر

ابر نو اخترها با داشتن انرژی صد برابر بزرگتر از نواخترهای استاندارد، انفجارات قدرتمندی هستند که در هنگام مرگ یک ستاره‌ی عظیم رخ می‌دهند. هرچند عواملی که باعث می‌شوند یک ستاره به فرانواختر تبدیل شود به طور گسترده قابل بحث هستند، ما نمی‌دانیم که نتیجه اغلب یک سیاهچاله است یا ستاره‌ی نوترونی. فرا نو اخترها همچنین منبع انفجارهای اشعه‌ی گاما در جهان هستند، و آنقدر روشن هستند که با تلسکوپ از فاصله‌ی میلیون‌ها سال نوری دیده شوند.

 

[abrak]

افت فشار

بدیهی است که در فضا هیچ هوایی وجود ندارد، اما، این به معنی خطری بیشتر از آن است که فقط مجبور باشید نفس‌تان را برای مدتی طولانی حبس کنید. بدن انسان به فشار جو زمین عادت کرده‌ است، که به همین خاطر وقتی با هواپیما اوج می‌گیرید یا بر فراز جاده‌های کوهستانی سفر می‌کنید ممکن است در گوش‌تان صدا احساس کنید. در فضاهای خلاء گونه، هیچ فشار هوایی وجود ندارد. در همان لحظه‌هایی که از سفینه‌ی فضایی‌تان پا بیرون بگذارید، تمام آب درون بدنتان به جوش خواهد آمد و تبخیر خواهد شد، بعد به سرعت بدن‌تان بزرگ می‌شود تا جایی که مثل یک بادکنک بیش از حد پر شده می‌ترکید.