هوا فضا بهتر بدانیم و بشناسیم

[abrak]

شراره‌ی خورشیدی

جدای از آفتاب سوختگی‌های گاه به گاه، خورشیدمان میلیاردها سال برای ما گرما و نور فراهم کرده است. با وجود این، اجازه ندهید ستاره‌ی محلی‌مان شما را گول بزند. خورشید ما یک میاسما (بخار بد بوی) وسیع از پلاسمای تابان است که می‌تواند انفجارهای عظیمی از تشعشع خورشیدی به صورت تصادفی پرتاب کند. هرچند این احتمال وجود ندارد که آن‌ها مستقیما حیات بر روی کره‌ی زمین را به خطر بیندازند اما، این شراره‌های خورشیدی می‌توانند پالس‌های الکترومغناطیسی ایجاد کنند که شبکه‌های برق را نابود کنند، در سیستم ارتباطات رادیویی اختلال ایجاد کنند و عملا فناوری را از کار بیندازند.

 

[abrak]

اتساع زمانی

فرض کنید یک فضانورد در فضا با سرعتی نزدیک به سرعت نور در حال سفر است. حالا تصور کنید شخصی روی زمین ایستاده است. طبق نظریه‌ی نسبیت فضایی انیشتین، فضانورد زمانی بسیار کندتر از شخص ساکن را تجربه خواهد کرد هرچند هیچ یک تفاوت زمانی که بر آن‌ها می‌گذرد را درک نخواهند کرد. وقتی فضانورد نهایتا به زمین بر می‌گردد، حتی اگر چند سال از زمانی که او زمین را ترک کرده است گذشته باشد، تنها کسری از آن مدت از سن او گذشته است. این اصل به اتساع زمانی معروف است، و هرچند هنوز باید فناوری‌ را ارتقاء دهیم تا به ما اجازه بدهد انسان‌ها را با سرعت کافی حرکت دهیم تا بتوانیم به اثراتش پی ببریم، مواردی از آن را هنگام مطالعه‌ی ذرات بسیار پر سرعت در آزمایشگاه‌ها مشاهده کرده‌ایم.

 

[abrak]

هر چیزی می‌تواند شما را بکشد

در فضا، فرصتی برای اشتباه وجود ندارد: حتی کوچک‌ترین خطا شما را می‌تواند بکشد. از ۴۳۰ انسانی که به فضا فرستاده شده‌اند، ۱۸ نفر هرگز به خانه باز نگشتند. پیشرفت‌ها در فناوری پروازهای فضايی را امروزه بسیار امن‌تر از قبل کرده است. در دهه‌ی ۱۹۷۰، حدود ۳۰٪ از آدم هایی که به فضا رفتند مردند: ‌با وجود این، دورترین جایی که تا کنون مسافرت کرده‌ایم کره‌ی ماه بوده است. سفر به مریخ خطر را ده برابر خواهد کرد، و فراتر از آن رفتن هنوز ورای ظرفیت‌ها و توانایی‌های ما است.