مجموعه اشعار بهرام احدی

[mobina01]

مجموعه اشعار بهرام احدی

​

 

[mobina01]

من عروسک بودم و بازیچه ی دستان تو
غنچه ی پر پر شدم در برزخ دامان تو
در هجوم باد و بارانها و تاراج کلاغ
چون مترسک بودم و اندیشه ام ، سامان تو

 

[mobina01]

بگذار که تا یک نظرت، سیر ببینم
زان پیش کزین بیش شود دیر ببینم

سودای من این نیست که گیسوی سپیدت
فردا که شدم در هوست پیر ببینم

کردم ز تحیّر، دلم آماج حوادث
شاید که تو را یک مژه چون تیر ببینم

افسون کن و یک بار از این قاب برون آی
تا چند تو را در دل تصویر ببینم
...
عمریست که افسانه ی فرهاد سرودم
وقت است که شیرینی تقدیر ببینم

 

[mobina01]

تنگ در آغوش میگیرد تو را پیراهنت
جنگها دارد دلم با هر چه پوشاند تنت

باغبانت میشوم تا اینکه با انگشت مهر
هر سپیده غنچه غنچه وا کنم پیراهنت

این چنین مستور بودن شیوه ی خورشید نیست
پرده ی شب را بسوزان در تب تابیدنت

تا که میچرخی بهشتی در سماع آید ز شوق
سوسن و آلاله میرقصند روی دامنت

میرسد روزی که باشد دست تو در دست من
رشک خواهد برد بی شک ، هر که بیند با منت

 

[mobina01]

در این شبهای تنهایی نمی دانید حالم را
غریب افتاده در خویشم ،که مینالم ملالم را
چنان آشفته حالم که ، گمانم خواجه ی شیراز
ندارد در سخنهایش، خَطِ تفسیر فالم را

مرا تا لانه ی مهتاب گامی مانده بود آنشب
دریغا آذرخشی تیر باران کرد بالم را

ز تیغ شب امان گیرم ،اگر خاموش بنشینم
من آن شمعم که در روشنگری ،بینم زوالم را

بیا ای عشق دیرینم به فریاد دل من رس
مگر برداری از دوشم ملال ماه و سالم را

 

[mobina01]

از سر کوی وفا، ای بی وفا بر خاستم
خون دل بر گردنت، بی خونبها برخاستم

تا چو اسپندم نسوزانی ز داغ بوسه ای
مُردم و زآغوش آتش بی صدا برخاستم

تا مپنداری که چون طبلی تهی ، غوغا ئیم
شکوه را لب بستم و زین ماجرا برخاستم


حسرتت زنگار شد آئینه ی دل را گرفت
همچو آه از سی*ن*ه ی اهل صفا برخاستم


هر رگم تار جنون شد ، کاسه ی خون شد دلم
ناله ی عشقم که از شور و نوا برخاستم

 

[mobina01]

قهر است چشم خورشید، با کوچه های این شهر
دیوار قد کشیداست، در جای جای این شهر

زنجیر آرزو را، پیوند خواب کردیم
با دست خویش بستیم، شب را به پای این شهر

زاینده رود خشکید، در چشم مردمانش
آبی دگر نمانداست، در چشمهای این شهر

تا از گلو نخیزد، آواز زندگانی
با ناله های سربی، پر گشت نای این شهر

دست دعا کن ای رود، هر برگ این درختان
شاید که باز بینی، شور و نوای این شه

 

[mobina01]

بال در بال ملائک، با خدا همخانه ام
از سکوت کهکشانها، بشنوید افسانه ام


غربتم را چون ،اَبَر نو اختری ،پوشانده ام
من هزاران سالِ نوری با شما بیگانه ام

 

[mobina01]

سر به سر گل بودو با رگبار ریخت
نیست این باران که بر گلزار ریخت

آذرخشی سقف گیتی را شکست
بر زمین از آسمان آوار ریخت

پاره شد تا پرده های شرم ابر
خون ماه از چنگ شب ، انگار ریخت

شب تمام غنچه های شهر را
رج به رج گل کرد و روی دار ریخت

حضرت تاریکی آمد ، خواب را
در نگاه مردم بیدار ریخت

با وجود این همه آشفتگی
کین چنین دستان شب در کار ریخت

گیسوی خورشید آخر باز شد
عطر آن بر شانه ی دیوار ریخت

 

[mobina01]

نقد دل آورده ام بازار کو
یار از قلب و دغل بیزار کو

تا بسازم ساز و برگ بزم را
پنجه ی شهناز و سوز تار کو

شوکرانم زندگی در کام ریخت
کامی از شهد لبان یار کو

تا بسوزد هر شبم در آتشش
بوسه ای از آن لب تبدار کو

چنگ بر دل میزند غوغای زاغ
آن هزار آوا فراز دار کو
...
تا ببندم این دل دیوانه را
ریسمانِ گیسوی دلدار کو