مجموعه اشعار بهرام احدی

[mobina01]

تقدیر همین است پرستوی مهاجر
کوچیدن و آوارگی ات را ثمری نیست

پائیز گرفت است همه کنگره ها را
در شعر کلاغان ز بهاران خبری نیست

یک پنجره وا نیست به گلگشت تغزل
صد قفل به این پنجره ها هست و دری نیست
...
صد فوج سوی قاف سخن بال گشودیم
جز سایه ی سیمرغ کنون همسفری نیست

تقدیر من این بود که از شهر کلاغان
کوچیدم و آوارگی ام را ثمری نیست

 

[mobina01]

در این شبهای تنهایی نمی دانید حالم را
غریب افتاده در خویشم ،که مینالم ملالم را
چنان آشفته حالم که ، گمانم خواجه ی شیراز
ندارد در سخنهایش، خَطِ تفسیر فالم را

مرا تا لانه ی مهتاب گامی مانده بود آنشب
دریغا آذرخشی تیر باران کرد بالم را

ز تیغ شب امان گیرم ،اگر خاموش بنشینم
من آن شمعم که در روشنگری ،بینم زوالم را

بیا ای عشق دیرینم به فریاد دل من رس
مگر برداری از دوشم ملال ماه و سالم را

 

[mobina01]

از سر کوی وفا، ای بی وفا بر خاستم
خون دل بر گردنت، بی خونبها برخاستم

تا چو اسپندم نسوزانی ز داغ بوسه ای
مُردم و زآغوش آتش بی صدا برخاستم

تا مپنداری که چون طبلی تهی ، غوغا ئیم
شکوه را لب بستم و زین ماجرا برخاستم


حسرتت زنگار شد آئینه ی دل را گرفت
همچو آه از سی*ن*ه ی اهل صفا برخاستم


هر رگم تار جنون شد ، کاسه ی خون شد دلم
ناله ی عشقم که از شور و نوا برخاستم

 

[mobina01]

گندم آغشته به خون ، وعده ی نان پوشالیست
حرف بسیار ولی سفره ی مردم خالیست

نقش در نقشِ بهشتی که بر آن پای نهید
ردِّ خونِ سر ِ انگشت ِ زنی بر قالیست

خنجر ظلم به یاقوت مرصّع چه کنید
عزّت شیر در این بیشه به بی چنگالیست

سرمه در جام سخن چیست به سودای سکوت
ذات مرغان غزل خوان وطن جنجالیست

پُرَم از درد سخن، درد وطن ، درد سکوت
حرف بسیار ولی سفره ی مردم خالیست

 

[mobina01]

این دو ماهی ِ سپید است به تور افتاده
یا دو ماه است که در برکه ی نور افتاده

این دو سیب است، دو لیموی بهشتی ، دو انار
یا دو نارنج که در حوض بلور افتاده

این دو کبک است دو تیهو است که از سی*ن*ه ی برف
سر برون کرده و از لانه به دور افتاده

به تمنای نظر بازی از آن مایه ی ناز
دل ، عقابی است که از اوج غرور افتاده
...


بس که رقصیدی و با رقص تو رقصید خلیج
به دل بندر از این ولوله شور افتاده

 

[mobina01]

زبانم را نمیبرند اگر خاموش بنشینم
من آن شمعم که در روشنگری دیدم زوالم را

مرا تا منزل مهتاب بالی مانده بود آنشب
دریغا آذرخشی تیر باران کرد بالم را