مجموعه اشعار بهرام احدی

[mobina01]

مگر اشکی کند روشن شب بی کوکب ما را
به زندان رفته میفهمد بلندای شب ما را


گمانم بس که میسوزد ، ز سوز سی*ن*ه ی گرمم
فقط سیگار میبوسد ، به رغبت این لب ما را



‌

 

[mobina01]

مگر یک دم نیالایم تنت را
نبوئیدم گل پیراهنت را

گلم، بی پرده در چشمم نشستی
که چون شبنم بپوشانم تنت را

برای اشکهای ناگزیرم
محیا کن پناه دامنت را

بیاراید به جای دستهایم
کدام عقد ثریا گردنت را

تو آن ماهی که حتی چادر ابر
نپوشد عشوه های روشنت را

لب از لب وا کنی تب میکند دل
ندارم تابِ آن خندیدنت را

...

بترس از آنکه آه آتشینم
خدا ناکرده سوزد خرمنت را

 

[mobina01]

تا که از چشمت بنوشم آن شراب ناب را
گشته ام میخانه های کوچه ی مهتاب را

شانه خواهم ساخت از انگشت های شاعرم
تا که از هر موج گیسویت بگیرم تاب را

 

[mobina01]

به دلم نمانده بهانه ای، تو دلیل شعر و ترانه ای
نه بهانه ای که بگیرمت، نه ترانه ام که بخوانی ام

قلمم اگر نشکسته ای، نفسم اگر نبریده ای
به دلیل خامه ی شاعری، به خدا مگر برسانی ام

منم آن سرشک دمادمی، که چکیده از دل آدمی
عجبم به چشم فرشتگان ، چو ستارگان ننشانی ام

برسان مرا به خیال خود، به دلم بکش پرو بال خود
کشف الدجی به جمال خود ، که ز بند شب برهانی ام

ز شرار ه ها برهانی ام، که به قاف غم بنشانی ام
به کجا روم که نرانی ام، به کجا رسم که بخوانی ام

 

[mobina01]

فلسطین را ز هر سویی ببینی درد دارد
کجا کودک کشانی اینچنین نامرد دارد

ببینی مادری پیچیده در شولای شیون
ببینی کودکی در خون تپیده ، درد دارد

ز سویی قوم ظالم تا بن دندان مسلح
ز سویی کودکی در دست سنگی سرد دارد

برای کودک شهرک نشین شیرینی و شهد
برای کودکان غزه کیکِ زرد دارد

ز هر سویی بخوانی درد را،این درد ، درد است
فلسطین را ز هر سویی ببینی، درد دارد

 

[mobina01]

ای لبت داروی خماریِ من
مرهم زخمهای کاریِ من

باز با بوسه بی قرارم کن
ماه شبهای بی قراریِ من

 

[mobina01]

شبی میان غزلهای خود روم تنها
شبیه قوی سپیدی قشنگ خواهم مرد

به عشق ماه بلندی دلم ز کوه غرور
اگر چه بی ثمر افتد، پلنگ خواهم مرد

درون ساحل عشقش به شوق چشمانش
به گل نشسته دل اما ، نهنگ خواهم مرد

منی که سی*ن*ه سپر کرده ام به حکم تفنگ
به وقت بوسه ی داغ فشنگ خواهم مرد

مخواه ، دعوی ناحق کنم به شعر و هنر
که گر چه نام بگیرم، ز ننگ خواهم مرد

 

[mobina01]

چنان که جامه ی خورشید در شرر پیچد
زمانه قامت ما در قبای زر پیچد

شقایقیم سخن بر زبان نیاورده
که شکوه نامه ی دل را ز داغ بر پیچد

من و ستاره و مهتاب منتظر بودیم
که عطر زلف تو در کوچه ی سحر پیچد

صبا شریک پریشانی ی دل ما شد
که هر که زلف تو پیچد به چشم تر پیچد

رواست اینکه سرِ خامه نذر تیغ کنیم
به جرم آنکه ز فرمان عشق سر پیچد

به جز من و زحل و شیخ جام و مفتی ِ عشق
که این عمامه ی پر رنگ گرد سر پیچد
...

 

[mobina01]

میسپارم کشتی ی دل را به دست بادها
تا برد گردابها، یاد مرا از یادها

ناله ی آئینه ام در شهر سنگستان کور
داد از این خاموشی و فریاد از این بیدادها


من گلوی زخمی ی شعرم ، که چون آتشفشان
گر چه خاموشم ، ولی دارم به دل فریادها

واژه واژه شعرها از دفترم سر میرود
سیل آتش میشود تا برکند بنیادها


میرسد روزی که شعرم گل کند بر روی دار
گر نقاب از چهره بردارند این شیادها

 

[mobina01]

فلسطینم، دلم چون مسجد الاقصاست،تسخیری

حماسی از نگاهت کو !!!، که دل را باز پس گیری