مجموعه اشعار بهرام احدی

[mobina01]

تا ماه بلند بر سَرِ نیزه نشست
خون شد دل آیینه ی خورشید ، شکست

از کوفه به شام بر سر نیزه ی کفر
خورشید و مه و ستاره شد دست به دست

 

[mobina01]

من نشئه از دشنام تو ، تلخیت شیرین است
چونان شکر از حقه ات خشخاش میریزی

شاید مرا ... ،ای کاش میشد بوسه ای از آن ...
حسرت به جان شاید و ای کاش میریزی

 

[mobina01]

من به تو خندیدم ، تو به من خندیدی

در من دیوانه ، چه مگر میدیدی؟

 

[mobina01]

مثل تنباکوی دختر پیچِ اعلای جنوبی

سی*ن*ه سوزی، گرم و گیرایی و خوش عطری و خوبی

دختر بوشهری و با نخلها پیوند داری
بر لب همچون شقایق از رطب لبخند داری

 

[mobina01]

مجنون نبودی تا بدانی درد لیلا را
یوسف مگر فهمید اندوه زلیخا را

تنهایی ام کوه است و میدانم که لیلایی
تنها به دوشت میکشی مجنون تنها را

امروز عاشق میشوم ، امروز میمیرم
شاید نبینم بعد از این فردای فردا را

دل را به دریا میزنم ، ای عشق ، باداباد
من در نگاهش دیده ام امواج دریا را

مجنون منم، یوسف تویی ،آدم شما هستید
در عاشقی افسانه گردانید حوّا را

 

[mobina01]

هر گل نازی ، که نشان کرده ایم
دستخوش باد خزان کرده ایم

لاله به مهمانی ی شب برده ایم
چشم شقایق نگران کرده ایم

تا که ز خاطر نرود عاشقی
نام تو را ورد زبان کرده ایم

چشمه ی خون است که از چشم خویش
در رهت ای سرو روان کرده ایم
...
وای به روزی که بیفتد ز بام
تشت گناهی که نهان کرده ایم

 

[mobina01]

تو داغ بوسه ی خود را نشانده ای به لبم
که تا سحر همه شبها دچار تاب و تبم

 

[mobina01]

تمام درد دلم با تو آه بود و ، سکوت
میانمان دل شب بود و ماه بود و ، سکوت

زمانه بغض گلو شد ، ز تنگ چشمیِ بخت
مجال صحبت ما ، یک نگاه بود و ، سکوت

زمان گذشت و نخواندیم خط خاطره را
زبان گنگ سفر ، کوره راه بود و سکوت

نشد که با تو کنم درد دل ، و گر نه مرا
سرِ شکستن پشت گناه بود و ، سکوت
...
همه وجود من آنشب تو را صدا میکرد
تپیدن دل تنگم گواه بود و ، سکو

 

[mobina01]

میسپارم کشتی ی دل را به دست بادها
تا برد گردابها، یاد مرا از یادها

ناله ی آئینه ام در شهر سنگستان کور
داد از این خاموشی و فریاد از این بیدادها


من گلوی زخمی ی شعرم ، که چون آتشفشان
گر چه خاموشم ، ولی دارم به دل فریادها

واژه واژه شعرها از دفترم سر میرود
سیل آتش میشود تا برکند بنیادها


میرسد روزی که شعرم گل کند بر روی دار
گر نقاب از چهره بر دارند این شیاد ها

 

[mobina01]

هر چند می روی، به خدا می سپارمت
ای بی وفا برو ،به وفا می سپارمت

از دیده می روی و به دل می نشانمت
بنگر که از کجا به کجا می سپارمت

می سوزم از فراق ، چرا شمع روشنم
آخر به دست باد، چرا می سپارمت

این آه های سرد ندارد اثر برو
چون حسرتم به دست دعا می سپارمت

حالا که می روی ، همه را با خودت ببر
جانم ، دلم ، تنم، همه را میسپارمت