مجموعه اشعار بهرام احدی

[mobina01]

ای دلیل جمله علتهای من
در هوایت سوخت فرصتهای من

اشک میریزند هر شب شمع ها
سوگوار از داغ صحبتهای من

نیستند اندازه ی یک برگ کاه
کوه ها همسنگ حسرتهای من
...
هر شبم شام غریبان میشود
هر ستاره، شمع غربتهای من ...

وای من ای وای من ای وای من
عشق شد معلول علتهای من

 

[mobina01]

گیسوانت طلای تابیده
روی دوشت حریر خوابیده

نفسی این حجاب را بردار
هاله ی ماهتاب را بردار

آفتابی که ابر پوشید است
پشت پرده شراب نوشید است

جلوه ای کن به نازک اندامی
تا به کی این سیاه فرجامی

جلوه ای کن که شب سحر بشود
شب اندوه در به در بشود

تشنه ماندم اگر چه آب تویی
پیش چشم عطش سراب تویی

چه بگویم از آن دلبریت
چه بخوانم ، فرشته یا پریت

ای گل آرایشی دگرگون کن
دل باغ بهار را خون کن

ای که باغ بهار من تن تو
آفتابم نگاه روشن تو

گر چه با من نبوده ای همراه
همه شب دیده ام تو را در ماه

من که همراز ماه و پروینم
با خیالت ستاره میچینم
...
عابر راه غربتم بی تو
یوسف چاه ظلمتم بی تو

گرچه از من کشیده ای دامن
رفته ای و خیال تو با من

 

[mobina01]

مگر یک دم نیالایم تنت را
نبوئیدم گل پیراهنت را

چنان بی پرده در چشمم نشستی
که من با اشک پوشاندم تنت را

بیاراید به جای دستهایم
کدام عقد ثریا گردنت را

تو آن ماهی که حتی چادر ابر
نپوشد عشوه های روشنت را

برای اشک های ناگزیرم
محیا کن پناه دامنت را


بترس از آنکه آه آتشینم
خدا ناکرده سوزد خرمنت را
...

 

[mobina01]

چشم تاتار درخشید ز دور
سفره ی چرمی ِشب گستردند

تا ببرند گلوی خورشید
خنجر ماه برون آوردند

 

[mobina01]

هی بو کشم و شامه ی جان تازه کنم باز
با بوسه سراپای تو اندازه کنم باز

هی ناز کنی ناز کشم بوسه بچینم
تا جامه ی عریانیِ تو فاش ببینم

بر سی*ن*ه ات آن کبوتران چشم به راهند
بی تاب نوازشند و لبریز گناهند

تا غنچه به غنچه وا کنم باغ تنت را
مانند نسیم آیم و بوسم بدنت را

دستی بکشم بر خم گیسوی درازت
گاهی به نشیبت کشم و گاه فرازت
...

 

[mobina01]

پلنگ چشم سیاهت، کمین ماه گرفت
کبوتر دل من دید، اشتباه گرفت

 

[mobina01]

نشانم ندیدی که در دل نشانی
که عنقا شدم نامی از بی نشانی

من آن آسمان کویرم که هر شب
کنم بر دل خاک ، اختر فشانی


تو بالای الوند و آغوش ارژن
که از هر نظر میکنی دل ستانی

کجا ماه دارد چنین و چون آنت
چه گویم که چونی، چنینی چنانی

دو چشمت بنازم ، که ای ترک تبریز
ربودی دل از شاعر اصفهانی

 

[mobina01]

دریاست ایستاده ، یا آسمان نشسته
بر بوم چشمهایت ، رنگین کمان نشسته

وقتی قرار باشد از چشم تو بگویم
در شعر ناگزیر است، گر آسمان نشسته

این بوم سبز آبی، تصویری از بهشت است
بال و پر فرشته است ، در چشمتان نشسته
این گوی های رنگی، افسونگر جهانند
گویی که جاودانه ، با جادوان نشسته
...
ای اصفهان خمار جلفای چشمهایت
در هر نگاه مستت صد اصفهان نشسته

 

[mobina01]

دلم گرفته در این شبها ، هوای گریه شدن دارم
غمیست ریشه دوانیده ، نه تازه ، زخم کهن دارم

دریغ چشمه ی آئینه ، دچار وادی ِ کوران شد
شکسته رونق بازارش ، دلی ز شیشه که من دارم

من آن شکوفه ی بادامم ، که خار چشم زمستانم
مبین سیاهیِ فرجامم، به تن اگر چه کفن دارم

طلوع ماه بلوری تو ، غروب چشمه ی خورشیدم
به شوق مخمل آغوشت حریر برکه به تن دارم

ز بال صاعقه پر گیرم، ردای شعله به بر گیرم
ز چشم، آتشِ تر گیرم، چرا که داغ سخن دارم

 

[mobina01]

میگشائی با نمودت بندگان را عقده ای
مینمائی خلق را با این گره وا کردنت

کهکشانی درد را گنجانده ای در سی*ن*ه ام
از نبوغت ماتم و مبهوت این جا کردنت

پرده پوشی میکنی و حال ما اینگونه است
ای به قربانت شوم ، قربان رسوا کردنت

روزیِ موری رسانی در فلان جا زیر سنگ
روزیِ ما بسته با امروز و فردا کردنت
...
ما که یک قالوا بلی گفتیم ،پس تعجیل کن
نه به آن اصرار و این ، این پا و آن پا کردنت

تو خدایی و خدایی میکنند ابلیسها
خویش را گم کرده ام بی تاب پیدا کردنت