مجموعه اشعار بهرام احدی

[mobina01]

شده صد سی*ن*ه سخن باشی و خاموش شوی
جگرت خون شود و دُردِ غزل نوش شوی

شده صد بغض به دل باشد و اشکی نچکد
همچو خم جوش زنی در خود و خاموش شوی

همچو آیینه شوی هم دم تو آه شود
آه اگر در نِگَهِ خویش فراموش شوی

در تب سردی شب‌های زمستانیِ خویش
شده با سایه ی دیوار هم آغوش شوی

نشود راز دل سوخته پنهان سازی
بر سر شعله اگر باشی و در جوش شوی

آتشی باز بر افروخته سودابه ی عشق
مردی آن است در این شعله سیاووش شوی

 

[mobina01]

چون ماه که از پیله ی مهتاب درآید
لیلای من از هاله ی آداب درآید

مهتاب که شد، سی*ن*ه کنم برکه ی آغوش
تا تاب و تب از این دل بی تاب درآید

چون روز شود بخت سیاهم اگر آن ماه
خورشید شود چشمش و از خواب در آید

برسینه ی من ریشه دوانده است و سرانجام
نیلوفرم از بستر مرداب درآید
...

 

[mobina01]

اشک لرزان و نگاه نگران من و تو
عاقبت فاش کند رازِ نهان من وتو



زندگی حسرت پر پر شدن خاطره هاست
هست کوتاه تر از آه ، زمان من و تو

ما چو پروانه اگر خانه در آتش کردیم
ک.س به جز عشق نفهمید زبان من وتو

هم دل و هم نفس و هم سخن و زندانی
یک قفس فاصله افتاده میان من و تو

آه از این شعله که افتاده به جان دل ما
وای از این عشق که افتاده به جان من و تو

 

[mobina01]

اگر اشکی چکد از چشم های دخترانم
تمام ملک هستی را به آتش میکشانم

تمام هستی ام از قاف تا قافش
فدای تاری از گیسوی زر بافش

 

[mobina01]

تا سحر گیسوی شب را شانه کرد
عطر خورشید از در و دیوار ریخت
زیر باران دامنی رقصید باز
آب و رنگ دامن گلزار ریخت

با نگاهی موج را آرام کرد
گریه های آسمان لبخند شد
پایکوبی کرد در جشن افق
آسمان با موج در پیوند شد

چشم تا بگذاشت بر هم ، هفت رنگ
پر زد و پل زد میان کوه و دشت
دره از حیرت دهانش باز ماند
چشمه میجوشید و چشمش خیره گشت


گیسوانش را به دست باد داد
پیله پیله پیرهن را باز کرد
پای تا سر پیکرش پروانه شد
تا چراغ آسمان پرواز کرد

 

[mobina01]

تو چه رویایی که خوابم را پریشان کرده ای
دیده ام را خیره در باغ گریبان کرده ای

زیر باران میخرامی در خیابان قرار
نوبهار ناز را در شهر مهمان کرده ای

زنده رود عطر گیسوی تو جاری گشته است
اصفهانی را شناور در گلستان کرده ای

در مسیر باد وا کردی گره از گیسویت
باز هم دلهای عاشق راپریشان کرده ای

خرمن گیسوی مشکین پس بزن از روی خویش
حیف از این ماهی که پشت ابر پنهان کرده ای

از سپاهان پای رفتن نیست این دلداده را
تا در این شهری مرا پا بند زندان کرده ای

 

[mobina01]

انداخت و زیر پا تنش را له کرد
آن هم دم گرم و روشنش را له کرد

بعد از سه چهار بوسه ی داغ و عمیق
سیگار سپید بهمنش را له کرد

 

[mobina01]

خنجر ظلم به یاقوت مرصّع چه کنید؟
عزّت شیر در این بیشه به بی چنگالیست

سرمه در جام سخن چیست به سودای سکوت
ذات مرغان غزل خوان وطن جنجالیست

 

[mobina01]

مگر یک دم نیالایم تنت را
نبوئیدم گل پیراهنت را

چنان بی پرده در چشمم نشستی
که من با اشک پوشاندم تنت را

 

[mobina01]

پروانه ی دل بودی و در پیله خزیدی

نفرین به تو ای عشق، دگردیسیِ معکوس!؟: