فایل شده به جرم زن بودن اثر مبینا عباسی

[مبینای شهر قصه ها]

نام نویسنده: مبینا عباسی
نام دلنوشته: به جرم زن بودن.
ژانر اثر: اجتماعی، تراژدی
ناظر: @ویتامین :)
‌کپیست: @الهه ماه :)
خلاصه: در آسمانم نمی‌توانم آزاد باشم، به جرم هیچ! کنار یک مرد نمی‌توانم نفس بکشم، به جرم هیچ! نمی‌توانم آواز بخوانم، به جرم هیچ! بال و پرم را چیده‌اند به جرم اوج گرفتن... . خواستم فراتر از آن‌جایی که هستم پرواز کنم، لیکن به جرم هیچ پرواز ممنوع برای من صادر شد.

 

[DELVAN.]

عرض ادب و احترام خدمت دلنویس عزیز و ضمن تشکر بابت انتخاب "رمان بوک" برای انتشار آثار ارزشمندتان.

حتما پیش از آغاز نوشتن، تاپیک زیر را مطالعه کنید تا دچار مشکل نشوید:
[ قوانین تایپ دلنوشته ]

پس از بیست پست، در تاپیک زیر درخواست نقد شورا دهید:
[ تاپیک جامع درخواست نقد دلنوشته ]

بعد از ایجاد تاپیک نقدر شورا برای دلنوشته‌تان، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست نقد بدهید:
[ تاپیک درخواست تگ دلنوشته ]

پس از گذاشتن بیست پست از دلنوشته، می‌توانید در تاپیک زیر برای آن درخواست جلد دهید:
[ تاپیک درخواست جلد ]

و انشاءالله پس از به پایان رسیدن دلنوشته‌تان، در تاپیک زیر اعلام کنید:
[ تاپیک اعلام پایان دلنوشته ]

دلنویسان عزیز، هرگونه سوالی دارید؛ می‌توانید در اینجا مطرح کنید:
[ سوالات و مشکلات دلنویسان ]

با آرزوی موفقیت برای شما،
♡تیم مدیریت تالار ادبیات♡​

 

[مبینای شهر قصه ها]

من هم همان حقّی را دارم که تو داری، بگو فرق من و تو چیست؟ از همان‌جایی آمده‌ایم که می‌خواهیم برویم... .
تو بگو، چرا من نباید گیسوانم را در دستان باد رها کنم؟
تو بگو، حقیقت را چرا در سی*نه‌ام خفه کنم؟
من هم نیمه‌ای از تو هستم، مگر نه؟
من هم همان آرزو‌هایی را دارم که تو داری، نگذار که درد من برای تو یک سرگرمی شود.

 

[مبینای شهر قصه ها]

می‌دانستی من هم مانند تو قلب دارم امّا ظریف‌ و شکننده‌تر است؟
می‌دانستی من هم مانند تو نفس می‌کشم، در همین هوا امّا ضعیف‌تر، چون دستان تو گلوی مرا محکم گرفته‌است، نمی‌توانم هیچ نفسی را در سی*نه‌ام حبس کنم.
تو می‌دانی که وقتی صدای مرا ممنوع می‌کنی، چه‌قدر پریشان می‌شوم؟
تو می‌دانی که روح من هم همانند روح تو به هنر نیاز دارد؟ اگر می‌دانستی که مرا پشت حصارهای بی‌روحت پنهان نمی‌کردی... .

 

[مبینای شهر قصه ها]

اشتباه از همان‌جایی شروع شد، که زن قبول کرد که نباید آزاد باشد، نباید پرواز کند!
اشتباه از همان‌جا شروع شد؛ که هرگز صدای تو شنیده نشود. هرگز رقص در روحت طغیان نکند... اشتباه ما زن‌ بودن نیست، بلکه تحمیل کردن است. تحمیل کردن دروغ، به بند‌بند وجود‌مان است.
این همه اشتباه را می‌شود جبران کرد. اگر بخواهی هم آزادی، هم خواهی خواند، هم‌ خواهی رقصید و هم تا اوج آسمان‌ها پرواز خواهی کرد.

 

[مبینای شهر قصه ها]

گناه دارد دل من، که پر از حرف است.
گناه دارد... این همه تاوان برای چیست؟
برای پرواز گیسوانم در باد یا صدای من که طنین دلنشینی در یاد تو می‌شود... بگو تاوان‌های من برای چیست؟
مرا از خودم، رانده مکن.

 

[مبینای شهر قصه ها]

نمی‌توانم لباس‌هایی را که دوست دارم، بر تن کنم.
نمی‌توانم رقص قاصدک‌ها را در آغوش باد، تماشا کنم.
نمی‌توانم حتی عشق را، نشان دنیا دهم.
نمی‌توانم از عطر گل‌های رازقی مس*ت شوم.
نمی‌توانم مات و مبهوت آواز قناری شوم.
من حتی نمی‌توانم، هیچ باشم!
نمی‌توانم لیلی باشم، من حتی مجوز شیرین شدن را هم ندارم؛ چه‌گونه مجنون شوم؟

 

[مبینای شهر قصه ها]

مرا گرفتارم مکن!
آتش به جان من نزن؛ من همان ویرانه‌ام، که با دست خودم ساخته شده‌ام.
مرا تنها مگذار، قوی مانده‌ام امّا تا چه وقت؟
از کنج دلت بیرون مکن مرا، بگو گناهم چیست؟
از همان بیراهه‌ها به سمت تو بازگشتم، مگو نام تو زن؛ سرآغاز هر گناه است.

 

[مبینای شهر قصه ها]

فغان کنم، فغان مگر بر درد دوا است؟
گریه کنم، گریه مگر کار شد؟
فریاد زنم، فریاد مگر حرف می‌شود؟
طوفان شوم، طوفان مگر قدرت است؟
چاره‌ای بر توی بی‌چاره شوم، ریشه کجاست؟
آن را باید درست کنم!
قهر کنم، قهر مگر منطق دارد؟
منطق شوم، منطق مگر احساس دارد؟

 

[مبینای شهر قصه ها]

من حسابم ز همه عالم و آدم جداست.
من حوا، شیرین، لیلی، منیژه و زلیخا هستم.
من حسابم ز آدم، خسرو، مجنون، بیژن و یوسف جداست... من تمام سرگذشت زنانگی را می‌دانم.
من عشق مجنون‌ها و فرهاد‌ها را می‌دانم، می‌دانم و به افسانه‌ها دل می‌بندم. افسانه‌هایی که نشان داده است، که عشق یک زن جادویی‌ترین عشق است!