فایل شده به جرم زن بودن اثر مبینا عباسی

[مبینای شهر قصه ها]

می‌خواهم برقصم، من می‌خواهم شادی کنم و راحت در کوچه و پس کوچه‌های وطنم قدم بردارم... .
من می‌خواهم هم‌مسیر مردهای سرزمینم باشم، می‌خواهم دست در دستان مردان غیور ایران شادی کنم؛ مرا جدا نکنید از هم‌نوعان خویش، من هم از این زندگی سهم دارم!
من هم می‌توانم بدون ترس بخندم، درست نمی‌گویم؟
من هم انسان، خالق خدایِ خوبی‌ها هستم.

 

[مبینای شهر قصه ها]

یک عالم دیگر، در درونم فریاد می‌زند.
فکر مکن که سکوت من از رضایت است، من یک دریای ناآرام شده‌ام، این را درک کن.
گویا یک جهان دیگر در ذهن بیمار تو است که گمراه‌ات می‌کند. غیر از این باشد، چرا صدای من را دائم حرام می‌کنی؟
همه‌چیز تقصیر من است، حتی نگاه‌های بیمارگونه بر روی خودم هم، تقصیر زنانگی من است.
این چه تدبیری‌ست، که مرد والاتر از زن بماند... .
چرا این دو کفه‌ی ترازو در کنار هم نیستند؟
عجیب این پارادوکس جن*سی، بی‌وفاییِ ترسناکی است.

 

[مبینای شهر قصه ها]

مغزهای پوسیده... ذهن‌های تاریک و تار عنکبوت بسته،
ما را به دست چه کسانی سپردند، که دائم خرافات را به رخ با سیلی سرخ شده‌ی ما می‌کشند؟
ما مگر از یک خالق نیستیم؟
پس تو با حالِ بی‌حال ما، چه می‌کنی؟
به خیال خود که نخوانم، نخندم، نرقصم و با دوچرخه کل شهر را نگردم؛ جهان عاری از ناپاکی‌ها می شود... .
ای دوست هوشیار باش، که مغزهای زنگ زده اطراف من و تو حصاری از جنس بی‌خردی کشیده‌اند!

 

[مبینای شهر قصه ها]

خودت... بله با خودت هستم.
حق داری هر چه‌قدر که دلت می‌خواهد، زن را صیغه و محرم خود کنی، بدون این‌که احساس یک زن عاشق را درک کنی.
تو راحت با یک محرمیت ساده می‌توانی لذّت دنیای فانی را ببری؛ بعد روضه‌سرایی می‌کنی که برای آخرت خود توشه‌ای فراهم کنید.
باز چه فردی نابود می‌شود؟
باز چه فردی، روحش آتش می‌گیرد؟
باز هم، باز هم و باز هم، قلب یک زن می‌شکند!
به حال مرد بودن تو فرقی ندارد، که با وجود یک زن عاشق چه کرده‌ای.

 

[مبینای شهر قصه ها]

حیف که مثل تو مغرور نیستم!
بیا جانم به قربانت، بیا از هم جدا نشویم.
به حرف‌های قاجاری آن‌ها گوش مکن.
تو مالِ من و من مالِ تو هستم، چرا باید فرقی داشته باشیم؟
روح ما یکی است، جان ما یکی است، به فکر حوری و قدرت مردانگی‌ات نباش، گمراه مشو. آن‌ها تنها یاوه می‌گویند... تو باورش مکن که من جان می‌دهم.
من فقط به بودن تو دل خوش کرده‌ام، اگر تو هم مرد سالاری را در پیش بگیری، دگر برایم بالاتر از سیاهی رنگی نیست.
جان‌ِ دلم، هیچ قدرتی پایدار نیست. بیا، بیا که هنوز هم شقایق با نسیم می‌رقصد.

 

[مبینای شهر قصه ها]

من چرا خواهش کنم؟ مجوز صدایم را چرا از تو بخواهم؟
چرا باید از چشم تو، گیس‌های من پنهان شود؟
به فکر درمان خویش باش، نه این‌که در شرجی تابستان، تو در جشن باشی و پای بکوبی امّا مرا زیر هزاران پارچه پنهان کنی.
به فکر درمان ذهن کثیف خود باش، که حتی لقمه‌ای نان هم در سفره‌ی ما جایی ندارد.
اصلاً من چه می‌گویم و چه می‌خواهم، وقتی که سفره‌های ما خالی‌تر از همیشه است... .

 

[مبینای شهر قصه ها]

مگو که من محکومم به هر آنچه که مرد می‌گوید، این را مگو که زیر کتک‌های او نابود می‌شوم، اگر «چشم» مگویم.
به من مگو که باید کنج این خانه بپوسم.
تو بدان که تنها نیستی... دست من در دست توست.
مگو به این زندگی باختم، چرا که تو هنوز هم سرپا هستی، زیرا من مانند یک کوه پشتت ایستاده‌ام.

 

[مبینای شهر قصه ها]

من در کنارت کامل‌ترین هستم.
در تو در کنار من، نقصی وجود ندارد.
من از تو و تو از من دگر چه باقی‌ست؟
من از آسمان و تو از زمین هستی؟
من همانم که تو هستی!
شلاق نزن، من عاشق‌ترین هستم.
ای تو، که از خدا هم هراسی نداری، قدرت یک زن بالاتر از این حرف‌هاست.
ای تو، که از اشک‌های من فرار کرده‌ای، بگو من کجای این قصّه جا مانده‌ام؟ کجای زن بودن را «گناه» نوشته‌اند؟

 

[مبینای شهر قصه ها]

مرا مجبور به ترک وطن کرده‌ای.
مرا از زادگاهم دور کرده‌ای.
منی که صدایم برای ایران است.
مرا از خاک و خونم جدا کرده‌ای.
منی که عاشق رقصیدن وسط میدان آزادی و کنار تخت جمشید بوده‌ام را، تبعید کرده‌ای.
من از تو جدا نبوده‌ام، امّا تو خودت را از من رها کرده‌ای.
زن بگو، دختر بگو، کافر بگو. آغاز هر گناه بگو، نوکر بگو، بنده بگو و کنیز بگو.
من از خرافه‌های تو دیگر کلافه شده‌ام... .

 

[مبینای شهر قصه ها]

به‌جای گردنبند، تبر بر گردنش زده‌ای.
به‌جای بو*سه، سیلی‌ها بر گونه‌اش زده‌ای.
به‌جای عاشقی، اجبار را به قلب او وارد کرده‌ای.
به‌جای این‌که او را در آغ*وش بگیری، به دست تقدیر بی‌وفا دادی‌اش... تو به چه جرمی، دستان او را بی‌رحمانه رها کرده‌ای؟
ای خدا، مگر زن چه بود؟
مگر عقل بر قلب برتری دارد؟
چه کنیم که حکم بی‌شرمی را، بر ما تحمیل نکنند؟