همگانی به وقت شعر ♡

[آراد]

گر مرید راه عشقی فکر بدنامی مکن.

شیخ صنعان خرقه رهن خانه خمار داشت.

 

[کیـانـا.T]

من به آمار زمین مشکوکم
اگر این سطح پر از آدم هاست
پس چرا این همه دل ها تنهاست...؟!

#سهراب‌سپهری

 

[آراد]

غم دل با تو نگویم که نداری غم دل
با کسی حال توان گفت که حالی دارد

 

[آراد]

گفت که با بال و پری من پر و بالت ندهم؛
در هوس بال و پرش بی‌پر و پرکنده شدم؛

 

[آنی خانوم]

در دل تنگم خموشی می‌کند انبار حرف
محرمی کو تا بگویم اندک از بسیار حرف

حرف‌های پخته‌ی سنجیده دارم در درون
گر به نطق آیم توانم گفت صد طومار حرف

محرمی خواهم که دریابد به حدس صایبش
از لب خاموش من بی‌منت اظهار حرف

حال دل از چشم گویا فهمد آنکش دیده هست
عاشقان را نیست جز از چشم گوهربار حرف

من نمی‌خواهم که گویم حرفی از اندوه دل
می‌کند چون می‌تراود از دل خونبار حرف

خارخار گفتنی چون تنگ دارد سی*ن*ه را
آید از بهر گشایش بر زبان ناچار حرف

چند حرف از قشر بتوان گفت با اصحاب کل
اهل دل کو تا به هم گوییم از اسرار حرف

 

[آراد]

غمی دارد دلم شرحش فقط افسانه می‌خواهد
به پای خواندنش هم گریه‌ی مردانه می‌خواهد

من آن ابر پر از بغضم که هر جایی نمی بارد
برای گریه کردن مرد هم یک شانه می‌خواهد

شبیه شمع تنهایی که پای خویش می‌سوزد
دلم آغوش گرم و عشق یک پروانه می‌خواهد

برایش شعر گفتم تا رقیبم پیش شاعرها
بگوید عاشقش او را هنرمندانه می‌خواهد

به قدر یک نگاه ساده او را خواستم اما
به قدر یک نگاه ساده هم حتی نمی‌خواهد

 

[آنی خانوم]

دلی دارم که از تنگی درو جز غم نمی‌گنجد
غمی دارم ز دلتنگی که در عالم نمی‌گنجد

چو گرد آید جهانی غم به دل گنجد سریست این
که در جائی به این تنگی متاع کم نمی‌گنجد

طبیبا چون شکاف سی*ن*ه پر گشت از خدنگ او
مکش زحمت که در زخمی چنین مرهم نمی‌گنجد

 

[آراد]

در چار سوق عشق خودت را محک بزن
مهر از یقین بگیر و به بازار شک بزن

از بس که نی زدی رمه را خواب کرده ای
از ترس گرگ ، گاه به گله کتک بزن

تا چند زخم خنجر خویشان به گرده ات
یک چند حیله کن ، به رفیقان کلک بزن

در سوز و ساز عشق به مرهم چه حاجت است
بر زخمهای خویش دمادم نمک بزن


تا چند از غرور لبت غنچه مانده است
گل باش و بوسه ای به لب شاپرک بزن

 

[آنی خانوم]

فکر خود صرف کسی کن که تو را می فهمد،
گله از دوری معشوق بان کن که تو را می فهمد
در دل شعر همه شور وهمه فریاد است
به کسی عشق بیان کن که تو را می فهمد
عمر هر ک.س به جوانی چو بهار است بر او
پای آن ک.س عمر هدر کن که تو را می فهمد

 

[آراد]

چه عالمی که دلی هست و دلنوازی نه
چه زندگی که غمم هست و غمگسارم نیست..